فایل شده ● من هستم اثر تارا مطلق ●

[Tara Motlagh]

آرزوی قلبم!
مرا غرق کرده‌ای،
میان قاه‌قاه خنده‌های شیرینت،
و چشمانی که از شور زندگی می‌درخشند،
و دستانی که حلقه می‌شوند دور گردنم
و دنیایی می‌سازند تنگ و کوچک
اما به قدر تمام مهربانی‌ها وسیع.
من در تو و دنیای پرشور کودکی‌هایت غرقم
و چه غرق‌آب زیبایی برایم ساخته‌ای.
و ای کاش از آن نجات نیابم.
***

 

[Tara Motlagh]

تمنایم!
بودنت آرزوی مادری بود که دیگر نیست
و حالا دلیلی برای حیات من.
روزگار است و بازی‌های ناعادلانه‌ای که به راه می‌اندازد.
او رفت و رفتنش تا ابد داغی است بر دل‌هایمان؛
و من ماندم و قولی که دادم و تو.
تویی که پیچیده در آن قنداق سپید،
در آغوش بی‌تجربه‌ام نهادند.
حالا من مانده‌ام و تویی که نفس‌هایم به لبخندهای زیبایت بند است.
میلادت اگرچه غم و شادی را با هم دارد،
اما وجودت را به من هدیه کرد.
میلاد با شکوهت بر من مبارک.

 

[Tara Motlagh]

عروسکم!
هم‌بازیت که می‌شوم،
دنیا وارونه می‌شود؛
تو مادر می‌شوی و من عروسک تو؛
با آن دست‌های کوچکت
با عشق موهایم را شانه می‌زنی
و گیره‌های رنگارنگت را،
میان موهایم بند می‌کنی.
و با آن چشمان زیبایت نگاهم می‌کنی
و بوسه بر موهایم می‌زنی و می‌گویی:
- خوشگل بودی خوشگل‌تر شدی.
و من با عشق نگاهت می‌کنم
و می‌بوسم دست‌های کوچکت را
و زندگی برای من جز این لحظات نیست.
***

 

[Tara Motlagh]

عزیزکم!
همین‌جا،
درست این‌جایی ‌که نزدیک من نشسته‌ای
و غرق در دنیای خود با عروسک‌هایت بازی می‌کنی،
دلتنگت شده‌ام؛
در هر لحظه،
حتی زمانی که تو را در آغوشم می‌فشارم،
باز هم دلم تنگ توست.
***

 

[Tara Motlagh]

فرشته کوچکم!
تنت را که در آغوش می‌گیرم،
نه بدخواهی زمانه به یادم می‌آید،
نه حرف پس و پیش مردمیانی که من و تو را نمی‌فهمند
و نه تنهایی و غریبی‌مان میان گرما و شرجی این سرزمین دور.
تو که در آغوشم باشی،
دنیا و مردمانش و روزگار نامراد،
می‌روند در انتهای صف روزمرگی‌های‌مان می‌ایستند.
من می‌مانم و تو و خنده‌های ناتمام‌مان،
و آغوشی که از میانش،
بوی بهشت می‌آید.
***

 

[Tara Motlagh]

نازدردانه‌ام!
همدم روزهای تنهایی و غربتم.
گاهی روزگار با من و تو بد بازی می‌کند؛
آن‌چنان ناجوانمردانه و بی‌رحم،
که چنگکی می‌شود بر قلب و روحم.
او که نمی‌داند،
اما... تب را که مهمان تن کوچک‌ات می‌کند،
من می‌میرم.
***

 

[Tara Motlagh]

گل زندگی‌ام!
باران با همه طراوت‌اش،
دریا با همه عظمت‌اش،
کوه با همه استواری‌اش،
نسیم بهاری با همه لطافت‌اش،
گل‌ها با همه خوش آب و رنگی و خوش عطری‌شان
و طلا و گوهر با همه با ارزش بودن‌شان
در قبال من و تو هیچ‌اند.
من و تو با هم کامل‌ترین مخلوق خداییم.
***

 

[Tara Motlagh]

گیس گلابتونم!
خرمن ابریشمی‌ خرماییت را دسته می‌کنم،
در هم می‌پیچم‌ و می‌بافم.
این تارهای درخشان و خوش‌بوی بلند،
که جانم را به بند می‌کشند،
بلندای عشق من است به تو که همه جانم شده‌ای.
***

 

[Tara Motlagh]

جان دلم!
این روزها با بهانه‌های کوچک و بزرگت چه کنم؟
قلبم ترک برمی‌دارد،
وقتی آن تیله‌های قهوه‌ای،
از بغض می‌لرزند.
یادت رفته چه پیمانی بستیم؟
تو دختر من باشی،
و من تا ابد مادرت.
هر کجا که باشی،
من این‌جا، در خانه کوچک‌مان
به انتظار دیدن روی ماهت می‌نشینم.
من همیشه هستم.
***

 

[Tara Motlagh]

شیرین زبانم!
دلم به قدر بی‌کران تنگ توست.
دل‌تنگ برای بازیگوشی‌هایت،
خنده‌های زیبایت و
تماشایت به وقت خواب و بیداری‌.
بی‌حضور تو
گرمای این‌جا به سردی قطب،
دریای نیلگونش بی‌رنگ،
آبی آسمانش خاکستری‌ست
و مردمانش از سنگ.
غربت، بی‌حضور تو،
سنگ آسیابی‌ست که مرا در خود له می‌کند.
کاش این روزها زود بگذرند
و تو برگردی
و بهار را با خود به میهمانی قلبم بیاوری.
من این‌جا چشم انتظارت هستم .
***