فایل شده ● می‌خواهم بگویم اثر ام کا اچ p.r ●

[ام کا اچ p.r]

مگر می‌شود تکه‌ای از وجودت را جدا کنند و تو بی‌تفاوت لبخند بزنی نه! هرگز شدنی نیست آثار گذشتگان‌مان همچون گنجینه‌ای گران‌بهاست که؛ باید با جان و دل از آن محافظت کنیم! می‌دانی چرا؟! چون؛ روح گذشتگان‌ ما در آن دمیده شده است در کالبد همین سنگ‌های بی‌جان و نقش‌های زیبایی که، روزی نماد قدرت و افتخار سرزمین‌مان بودند! و اکنون به ویرانه‌هایی غمناک تبدیل شده‌اند.

 

[ام کا اچ p.r]

می‌خواهم بگویم بس است دیگر تا کی باید جان انسان‌های بی‌گناه قربانی سیاست‌های نابجا شود تا کی باید کودکان بی‌پناه با مرگ قایم باشک بازی کنند و مادران به جای غذا ترس و نگرانی درست کنند تا کی ما باید شاهد کشتار بی‌رحمانه‌‌ی مردان بی‌گناه و مادران بی‌پناه و دختران بی‌نوا باشیم!

 

[ام کا اچ p.r]

می‌خواهم از ته دل داد بزنم برای ضجه‌های غمناک مادرانی که؛ طفل کوچک‌شان همچو پروانه‌ای جلوی چشم‌شان پرپر شد و به آسمان کوچک‌ قلب‌شان مهاجرت کرد و از آن‌ها فقط خاطره‌های شاد ولی حزن انگیزشان باقی ماند برای کودکانی که؛ به جای لالایی‌های شیرین مادر با صدای موشک و گلوله به خواب رفتند و به جای خواب‌های خوب غول قصه‌ها را نه در خواب و رویا که در بیداری دیدند می‌خواهم فریاد بزنم و بگویم بس است دیگر تا کی بچه‌های کوچک قربانی ندانم کاری شما شوند ولی حیف که گوش شنوایی نیست!

 

[ام کا اچ p.r]

می‌خواهم بگویم من هم گاهی دلم برای آواز خوش پرستوهای مهاجر تنگ می‌شود ولی حیف که؛ این زمستان دیری‌ است که طولانی شده است و پایانی ندارد و پرستو‌ها خیلی وقت است که از دیار مخزون ما مهاجرت کرده‌اند! نه تنها پرستوها بلکه طراوت خوش گل‌های بهاری و طنین خنده‌های خاک‌ خورد‌ه‌ی وقت خانه‌ تکانی هم به سفر رفته‌اند! می‌دانی چه چیزی از این‌ها غم انگیزتر است این‌که؛ بهارمان به زمستانی سخت بدل شده است!

 

[ام کا اچ p.r]

بیا رنگ‌ و روی زیبای پاییز را به آن برگردانیم
بیا کمی شادمانه‌تر نخ‌های فرش قلب‌مان را انتخاب کنیم بیا کمی دل‌هایمان را نارنجی کنیم؛
می‌دانی من نقاش خوبی نیستم اما می‌خواهم نقاشی تو را در دلم مانند پاییز بکشم و به صدای روح‌نوازت که؛ همچون خش‌خش برگ‌های پاییزی است بار‌ها گوش بدهم. می‌دانی تو موسیقی لذت‌بخش بارانی منی!

 

[ام کا اچ p.r]

بیا کمی قوی باشیم، بخندیم، قدم بزنیم و بدوییم بیا بدی‌های زمین را زیر پایمان له کنیم و به لب‌هایمان گل لبخند هدیه دهیم، می‌خواهم بگویم؛ بیا مهربانی را در آغوش بگیریم تا کی ما باید شاهد غم‌های تاریخ باشیم؟! بیا جغرافیایمان را با عشق رقم بزنیم تا تاریخی خوش برای آیندگان مان به یادگار بگذاریم نه تاریخی پر از جنگ و خونریزی، نابرابری، ظلم و...‌‌ .

 

[ام کا اچ p.r]

می‌خواهم بگویم این روزها غمی بسی سهمگین عجین شده با موهای سیاه که نه؛ خاکستری رنگم غمی به رنگ خاکستری! مثل لغزش اشک میان دو گوی نمناک دلتنگ
مثل عطر تلخ گریه‌های مادر و پسر یتیمی که به جای بابا آب داد، نوشت بابا نبود که آب بدهد، که نان بدهد، که سفره‌مان پر از عطر دلتنگی نباشد و پروانه سرود غم نخواند.

 

[ام کا اچ p.r]

می‌خواهم بگویم گاهی نمی‌شود قوی بود و لبخند زد گاهی باید با صدای بلند گریه کرد و درد‌ها را آرام‌آرام نوازش کرد گاهی باید برای غصه‌ها درد‌ها و زجرها مجلس ختم گرفت و آنها را میان خاک دفن کرد تا دیگر سراغی از تو نگیرند و باز بر سر دلت آوار نشوند گاهی باید... ، نمی‌دانم گاهی باید چه ولی می‌دانم اگر غم‌ها نبودند، شادی هم نبود، خنده‌ی هنگام تاب بازی هم نبود! پس بخند زندگی‌ات را فقط با غم‌هایت قسمت نکن تو فراتر از لکه‌های غمی، خودت را با آب شادی بشوی و لباسی از جنس لبخند بپوش!

 

[ام کا اچ p.r]

هق‌هق‌... .
قهقهه... .
می‌بینی میان‌شان یک حرف فاصله است و یک دنیا حس! فقط یک حرف «ق» یا «ه» خودت انتخاب کن کدام را دوست داری لحظه‌های پر غم را یا طرح شادی لب را؟!
مرز را تو تعیین کن حرف را تو تغییر بده و واژه‌ی احساس را تو بنویس!
حالا تو بگو کدام یک را بیشتر دوست داری؟ پس برای به دست‌آوردنش تلاش کن!

 

[ام کا اچ p.r]

تق‌تق، صدای در زدن عشق است که؛ از میان درز و شکاف‌های زندگی عبور کرده و خود را به قلبت رسانده؛ خود را برای داشتنش آماده کن! آمادگی برای عشق چیز زیادی نمی‌خواهد، فقط کمی محبت با چاشنی صداقت می‌خواهد همین که روزت را با طلوع امید آغاز و شبت را با لالایی شادی تمام کنی یعنی؛ عشق!