فایل شده ● می‌پرسی دوستت دارم؟ اثر اهورا تابش ●

[اول شخص مفرد]

چگونه از من انتظاری جواب داری؛ درصورتی که شرح دادنی نیست...
چطور جواب این سوال را نمی‌دانی؟
مرا مانند « گلوله‌ای که در گوشت رفته نمی‌پرسد از کجا آمده، و عذری نمی‌خواهد.» از خود ناراحت کردی... .

 

[اول شخص مفرد]

کافی است این دوست داشتن را به زبان بیاورم،
آن‌گاه می‌بینی که لکنت زبانم چطور برایت عاشقانه‌ترین لهجه‌ی دنیا می‌شود!
و لرزش‌ لب‌های ویران من
چگونه این هستی را به حاشیه می‌کشاند.

 

[اول شخص مفرد]

هربار که دوست داشتنی نثار تو می‌کنم
به نبض رویشم چیزی اضافه می‌شود و
آغوش من دوباره برایت به تأخیر می‌افتد که در من نمی‌گنجد!

 

[اول شخص مفرد]

تو را با صدای بلند
با صدای آهسته دوستت دارم محبوبم
تو را چنان خدایی بر روی زمین می‌پرستمت؛
و تو را با تمام واژگانی که در گلوی بغض کرده‌ی من گیر کرده است دوستت دارم

 

[اول شخص مفرد]

آفتاب بر خانه‌ام می‌تابد و من
در مرز خواب و بیداری هستم؛ زیر این پلک‌های کابوس‌وار ابرها را برایت در قاب پنجره می‌گذارم
مرا ببخش اگر دوستت دارم

 

[اول شخص مفرد]

تو را در خفا بین سایه و روح، مانند گلی که هرگز شکفته نمی‌شود
تو را با درخششی که پنهان کردی
با رایحه‌ای لذت‌بخشی ‌که در من روییدی دوستت دارم

 

[اول شخص مفرد]

تو را به صد روش دوست دارم؛
به ژرفا و بلندای روحم که تنها تو توان رسیدن به آن را داری.
تورا به نهایت بودنم
به اندازه تمام نیازهای خاموش هر روزم
دوستت دارم.

 

[اول شخص مفرد]

تو را ناب
مانند مردمانی که به سماع در می‌آیند؛
با شوقی که اندوه نبودنت آن را گم کرده است
و با قدیسین وجودت
دوستت دارم

 

[اول شخص مفرد]

تو را با نفس‌های از دست رفته‌ام، با اشک‌های‌ تمام زندگی
و حتی نیکوتر از پس مرگم
می‌پرستمت و در این روشنای روز می‌گویمت که دوستت دارم!

 

[اول شخص مفرد]

و اکنون بر باد رفته‌ام
و از سر تا پای من از عشق تو پر است
دیگر حتی نمی‌دانم زنده‌ام یا نه؟ نفس بر می‌آورم و تنها یک سخن بر لبانم جای می‌کنم.
دوست خواهمت داشت؛ بازهم می‌پرسی دوستت دارم؟
‌ ‌‌‌‌‌