فایل شده ● ناپدید اثر اسماء براتیان ●

[Dijor]

عنوان: ناپدید
نویسنده: اسماء براتیان
ژانر: عاشقانه
ناظر: @الههِ ماه؛
ویراستار: @سپید
کپیست: @DELARAM

خلاصه: تا قبل تو فکر می‌کردم عاشقی پرهیاهوست، مملو از سخن‌های عاشقانه و فریاد عاشقی سر دادن!
عاشقی پدیده‌ای در سکوت‌ است، به خودت میایی و می‌بینی چسبیده‌ست زور قلبت به عقلت!
منطق من، وقتی وارد قلبم شدی ناپدید شد!
پدیده بی‌مانند من تو هرچه حس بد داشتم را ناپدید کردی.

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[Dijor]

من بودن تو را حتی برای لمحه‌ای، نگاهی کوتاه می‌خواهم؛ برای آن دم دیدنت از خیلی‌ها می‌گذرم؛ آری پدیده‌ی ناپدید در فوادم من تو را این گونه می‌خواهم.

 

[Dijor]

من همان زمی هستم که بی‌ قمرش هیچ نیست، همان زمی که بی‌آب حیاتی ندارد؛
قلب من بی‌تو نظیرِ نبود قمر و آب برای زمی‌ است.
می‌بینی؟ من به بودنت حتی مزجاتی هم دل‌خوشم!

 

[Dijor]

حتی آن‌قدر دوستت دارم که اگر چندین آدم با کمالات جمع شوند و بخواهند تو را دوست بدارند، ذره‌ای از دوست داشتن مرا تکمیل می‌کنند. اما کار تو انکار است، زجرم می‌دهد این‌که تو مرا، دوست‌ داشتنم را انکار می‌کنی!

 

[Dijor]

این قلب بدجور خسته است از بودنت، تمام خستگی‌های من یک طرف و دوست داشتن و خواستن تو یک‌ طرف! بدجور بودنت از قلبم کار می‌کشد؛ ضربانش تند می‌شود و در بدنم آرام و قرار ندارد. آری این خستگی شیرین بودنت است.

 

[Dijor]

تو، همچو آن قهوه تلخی هستی ‌که برای بیدار بودنم به آن مستمندم، در آن موعد که در حال شکست خوردنم، تو رادع این پدیده ناخجسته می‌شوی، و تویی تک پدیده خجسته من.

 

[Dijor]

تو بمان! بمان و شب تیره‌ام را روشن گردان، روشنایی من! تو بمان و قلب مرا را که همچو زمینی خشک و بی‌ثمر شده است، تر و پرثمر گردان.
بمان و اثبات کن این دنیا، حال همچو گذشته جمالاتی دارد.

 

[Dijor]

بگذار خور از زیبایی‌ تو غروب کند، تبسمی کن و بگذار احساسات پاد‌ارزش از انتقال حال و هوای ناسازگار به تو خجالت بکشند. و تو ای پدیده‌ مسرورم می‌بینی چگونه مجنون‌وارانه می‌خواهمت؟

 

[Dijor]

وقتی تو را می‌بینم آن‌قدر زمان برایم پرجهش می‌رود که دلم می‌خواهد بی‌پلک زدنی تنها تو را نظاره کنم، اما جور که خجالت نهادی‌ام نمی‌گذارد! من اگر نگاهم بر روی تو خیره شود شاید با درخش بتوانند دیدم را از تو بگیرند.