فایل شده ● ناپدید اثر اسماء براتیان ●

[Dijor]

روز من تو روشن‌ترین نقطه وجودم هستی! شب من تو افضل‌ترین امیدم هستی! و من چه بد شانس هستم که تو را آن‌قدر بعید می‌بینم؛ اما این آدمی که شیفته و شیدایت شده به همین هم قناعت پیشه کرده است.

 

[Dijor]

هر چه نگاه می‌کنم، این قلب مغرورم کسی را جز خود لایق تو نمی‌بیند، تو فقط به من می‌آیی، و من خودم را در کنار تو وسیم‌تر از هر وقت دیگری می‌بینم پدیده‌ی ناپدیدم.

 

[Dijor]

تو همچو جیران می‌مانی، با هر حرکت ناخوشایند از من دوری می‌کنی، ای‌کاش می‌شد سکونت تو را در قلبم مبحوس کنم تا دگر حتی اگر ترسیدی بدانی که مخدومت هیچ‌وقت بد تو را نمی‌خواهد!

 

[Dijor]

من از نبودت در گِش خود واهمه دارم، این دل اگر بودن تو را حس نکند همچو غامضی سرد با تپش‌های بی‌هدف به تعیش خود ادامه می‌دهد؛ حیاتی بودنت را حس می‌کنی پدیده من؟

 

[Dijor]

می‌دانی هرچه این پدیده بودنت در قلبم مستقرتر باشد، جاودانگی تضمین بخش‌تری می‌آورد؛ ای ناپدید کننده‌ی اسف و تشویشم، جاودانه بمان در دلم!

 

[Dijor]

کلید قلبت کجاست پدیده زیبایم؟! تو فقط نشانی‌اش را بده، لازم باشد تا ماه هم برای داشتنش می‌روم، لازم باشد به دنیای محاذی هم می‌روم آری من تو را این گونه می‌خواهم!

 

[Dijor]

تو همچو کاکتوس می‌مانی، وسنی به نوازش کسی نداری، اما بگذار من خار‌هایت را شفقت کنم، زیرا یقین دارم پشت این خار‌های زننده، پوسته‌ای ترد وجود دارد.

 

[Dijor]

وجیه و ناب هستی! آرمون من تو اسمت قشنگ است، چشم‌هایت شکیل است، نگاه کوتاهت تماشایی است، حرف‌هایت صبیح است و بیشتر از هر چیز بودنت در دل و خاطرم خیلی قشنگ است!

 

[Dijor]

هرگاه تو کنارم می‌ایستی، شاید گمان کنی این یک نهضت ساده است، ولی بودن تو در کنارم درحالی که شب و روز برای دیدنت لحظه شماری می‌کردم بدجور قلبم را به تفنن می‌گیرد.

 

[Dijor]

پدیده‌ی ناپدید در دلم، ایمای قلبم نام تو شده است، این قلب را من پیش‌کش چشمانت کرده‌ام، این قلب مغرورم با همه در جدال است ولی در مقابل تو مظلومی تسلیم! پس بمان.