فایل شده ● نیکوتین اثر زری ●

[itszari.]

نام دل‌نوشته: نیکوتین
نام نویسنده: زری
ژانر: تراژدی
ناظر: @BALLERINA
ویراستار: @سپید
کپیست: @آرشیت
مقدمه: پلک‌های خسته‌ام را بر روی هم می‌فشارم
گویی در خیالاتم تو را می‌بینم، اما در گذر دلالان
چشمانم لحظه‌ای تو را نمی‌بیند!
آن لباسی که بوی عطر تن تو می‌داد، که گل‌های بهاری را گیج می‌کرد. هنوز هم لحظه‌ای از قلک ذهنم پاک نشده است!

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[itszari.]

در سیاهیِ آسمان، گویی نورانی خودنمایی می‌کند
قطره‌هایِ بارانِ همچو مروارید، از لمبرهای ابرهای کوچک پایین می‌آیند و زمین را فرش می‌کنند.
آفتاب با گیسوبان طلایی رنگش که از آرزوهایِ جگن‌های باران خیس‌اند، دست نوازش را بر روی گیسوبان مشکی رنگم می‌کشد. شهر به دور غم‌هام می‌پیچد، او مرا با غم‌هایم در آغوش می‌کشد و دردهایم را تسکین می‌دهد!

 

[itszari.]

صدایت ملودیِ آرام‌بخشی است که کلمه به کلمه‌اش در گوشم نجوا می‌شود. قاصد آوازهایم را به گوش تو می‌رساند، در سکوتِ حکم‌فرمایِ دنیا دردهایم را بی‌داد می‌کند. گویی شب دردهایم را فریاد می‌زند!

 

[itszari.]

دنیا برایم همانند سیاه چاله‌ای‌ست
که با خنجرهایش، آتش گداخته را بر جانم می‌نشاند. مرا به سوی خود می‌کشاند مرا مجنون می‌کند، مرا تمام می‌کند!

 

[itszari.]

دردهایم به خنده‌ای مضحک تبدیل می‌شود.
خنده‌ای بر لب می‌نشانم تا ک.س نداند دردم را
دردهایم تسکین نمی‌یابند، دردهایم خنده‌ی مضحکی است که بر روی لب‌هایِ سرخ رنگم طرح می‌بندد!

 

[itszari.]

همانند اشعه‌های ریز و درشت خورشید، بر صورت پر از غمم خواهی درخشید. همانند جویباری که در من جاری‌ست خواهی بارید، ابرهای درونم با دیدنِ تو مجنون‌وار می‌رقصند. من روزی با غمی که در دل دارم از شاخه‌ی درختان تنومندی که جلوی آشیانه‌ات است گذر خواهم کرد. دسته‌های کلاغان پر مشکی و زیبا، که در شبانه‌ی غم پرواز می‌کنند عطر تن مأیوسشان را به من هدیه می‌دهند.
به موهای سپیدم که در آینه نمایان شده است. بنگر، و ببین این دنیا با این زن چه‌ها کرده است!

 

[itszari.]

آستانه‌ سرشار از غم می‌شود، همچنان متقابل کیهان می‌ایستم و با لبخندی بی‌جان دردهایم را فریاد می‌زنم. اما من زنی همانند کوه استوار هستم. کوهی که هر چه‌قدر هم فریاد بزند اما شکننده نیست!

 

[itszari.]

پاییز فرا می‌رسد
من راز قطره‌های باران را می‌دانم
آن‌ها در دل و اعماق زمین که گورمانندی بیش نیست خفته‌اند. و شن‌هایی که کنار دریا خفته‌اند
آرامشِ دلِ پر از خونِ باران است و باران آواز دل‌نشینی را می‌سُراید. و صدایش در آسمان می‌پیچد و پرنده‌ها به عشقِ باران در آسمان می‌رقصند. باد دستِ نوازش را بر روی برگ‌های زرد و خشک می‌کشد و بوی عود و گل‌های رازقی در کوچه‌ها می‌پیچد. دستانم را بر روی پوستِ لطیفِ دانه‌های ریز و درشت باران می‌کشم و هر قطره از باران را با حسی شماتت‌گونه نوازش خواهم کرد!

 

[itszari.]

تگرگ و باران پشت پنجره کوچک اتاقم می‌لرزند
و زندگی گویی، از غم بسیار از چرخش باز مانده است و انگار دستان زمختش را بر روی پنجره گذاشته است و قطره‌های باران را به نوازش می‌کشد و می‌گرید
باران رازهای نهفته در قلبش را برای من بازگو می‌کند، لبخندی تلخ، لب‌های سرخ رنگش را قاب می‌گیرد. من به نوازشِ دستانِ گرم او احتیاج دارم
ای کاش باران با قطره‌هایش، دردهای روی قلبم را بشوید و با خود ببرد!
ای کاش باد، دست نوازش را بر روی موهایِ مشکی رنگم بکشد.