فایل شده ● همیشه جانان، همیشه وطن اثر s.h مبینا ●

[mobina01]

این انسان‌ها متعلق به هیچ جا نیستند. هیچ جای دنیا عاشقِ بی‌تفاوت نمی‌خواهد و ایرانم، ساکنِ بی‌تفاوت! سکونت! حتی در پست‌ترین جای دنیا می‌شود ساکن بود اما وطن؟ نه. هرجایی را نمی‌توان وطن نامید.

 

[mobina01]

*همه عالم تن است و ایران دل
نیست گوینده زین قیاس خجل

چه افتخاراتی که برایمان رقم نزده این کشور، چرا از بهر شادی‌اش زجر نبریم؟ اگر جان برایش فدا نشود، این جان شیرین چه ارزشی دارد؟ ‌تو، ایرانِ من هستی! ایران جان!

 

[mobina01]

از برایش زجرها خواهم کشید، برای خاطر عزیزش جان‌ها خواهم داد. برای افتخارش، خفت‌ها خواهم کشید. چرا جان ندهم؟ چرا افتخار نکنم؟ مگر می‌شود او باشد و دشمن، من تنهایش بگذارم! ممکن نیست. این، لطیفه است.

 

[mobina01]

تو را وطن نامیدم، مادر نامیدمت. خانه‌ای هستی با اعضای گوناگون. فرشی ابریشم هستی با طرح‌ها گوناگون. اجتماع قومیت‌هایت با اختلاف، زیباترین اجتماع بشریت است. چه فرقی می‌کند که از کدام قوم هستیم؟ ترک، کُرد، لُر، ترکمن، کرمانجی، جنوب، عرب، فارس، بلوچ و... همگی، اعضای این جان هستیم.

 

[mobina01]

بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضو ها را نماند قرار

گوهر تابان من! چه لاله‌هایی در دامانت پرورش داده‌ای، غیور مردانی بی‌همتا. با تمام رنج و بلا، با وجود درد، همگی کنار هم هستند. اگر یکی از این اعضا آسیب ببیند عضو های دیگر قرار ندارند.

 

[mobina01]

ما برای آن که ایران خانه‌ی خوبان شود
رنجِ دوران برده‌ایم
ما برای آن که ایران گوهری تابان شود
خونِ دل‌ها خورده‌ایم
گربه‌ی خفته‌ی من! ای که تنت از زخم به شهیدان می‌ماند. چه لاله‌هایی در دامانت پرورش دادی و پرپر شدند. آن خونریزی‌ها را به یاد داری؟ همان گروه مغول صفت که با مروت ناآشنا هستند را به یاد داری؟ عراقی‌هایی که حال ارج و قرب دارند!

 

[mobina01]

ای خانه‌ی آشنای من که مهرت در قلوب تمام ایرانیان جهان گسترده است. باورم شود که زخم خورده و قوی شده‌ای؟ باورم شود که ردی از نامردی‌های تاریخ بر تنت نمانده‌‌ست؟ چطور باور کنم که هنوز هم نشان‌هایشان پابرجاست. اصلاً اگر بی‌نشان هم باشد، از یاد من و تو که نمی‌رود، می‌رود؟

 

[mobina01]

ای که تاریخت، بی‌همتاترینِ تاریخ‌هاست. از چه می‌گریزی؟ از گزند بددلان و بدطینت‌ها؟ تو که ردی از جنت داری، بی‌شک یزدان پاک نگهدارت خواهد بود. همیشه نگهدارت بوده، از آغاز هستی تا به پایان رسیدن آن. چهار فصلت رنگی از نقاشی خداست.

 

[mobina01]

ای که خاکت سراسر برکت است و چشمه‌طبع از آن هنر می‌جوشد. سرای آزادی که مهرت را بی‌‌چشم‌داشت نثار فرزندان فرزانه‌ات می‌کنی. در عالم همچو یاقوت هستی، گربه‌ی خفته‌ی من!
در وصف تو حیران بمانده‌ام
حدی‌ست حسن را تو از حد گذشته ای