فایل شده ● هم‌جوار با درختانِ بی‌صدا اثر s.h مبینا ●

[mobina01]

درختان در زمستان خود را فدای عشق می‌کنند. فدای غروب‌های جمعه. تمام آذین درخت به برگ است و تمام زینت من، به عشق تو! آن‌ها همه‌چیزشان را در زمستان از دست می‌دهند. چیزی برایشان نمانده!

 

[mobina01]

چیزی برایشان نمانده! زمستان برای درخت مانند همان مرگی‌ست که بعد از رفتن معشوق، به خود می‌گوییم. همین که «نباشی می‌میرم!» کم‌کم بهار می‌شود. آن درخت پر هیاهوی پاییزی که در زمستان از سرشار از سکوت بود و نبودش به چشم نمی‌آمد، حالا شکوفه می‌دهد.

 

[mobina01]

اما چه کسی می‌داند چه چیزی پشت سر گذاشته؟ عشق یعنی گذشت. عاشق هیچ‌وقت خودخواه و متکبر نیست.
اصلاً چه کسی حال یک دل عاشق را می‌فهمد؟ حتی دو عاشق نیز حال یک‌دیگر را درک نمی‌کنند. هیچ دو رابطه عاشقانه‌ای به هم شبیه نیست؛ که گره‌هایشان شبیه هم باشد!

 

[mobina01]

حتی اگر زشت‌ترین انسان روی زمین باشی، من همین‌گونه دوستت می‌دارم. کسی گفت معشوقه‌ات آن‌قدرها که می‌گویی زیبا نیست! او چه می‌داند که در دیده‌ی من، صورتت به سان ماه است؟ او که من نیست!
از دگر خوبان تو افزون نیستی
گفت خامش، چون تو مجنون نیستی.

 

[mobina01]

من که دلم نمی‌آید صورت مهتابی‌ات را آزرده ببینم، چطور می‌توانم خودم تو را آزرده کنم؟! من چطور تو را از خود برنجانم؟ تو که «دیگران» نیستی! تو اما می‌توانی. تو همیشه مرا از خودت رنجاندی و من دم نزدم. چه می‌توانم بگویم در مقابلت؟ منی که در کنار تو به تشنه‌ی به چشمه رسیده می‌مانم!

 

[mobina01]

اصلاً هر چه می‌خواهی بگو! حتی اگر احمق خطاب شوم، حتی اگر دلم لگدمالِ دلت شود، حتی اگر این عشق برای همیشه در سی*ن*ه‌ام بماند و احدی باخبر نشود، من از عشق‌ِ تو دست نخواهم کشید!