فایل شده ● ویان اثر آرمینا منظری ●

[ARMINA]

ویانم!
چشمانت را روی هم نهاده، سر به بالین من بگذار و از دل بی‌قرارم بشنو!
بر گیسوانت آرام آرام دست کِشَم؛ انگشتانم در تار تار گیسوانت می‌رقصد؛ نگاهم وجب به وجب انحنای میان گیسوانت را رصد می‌کند؛
الحق و والانصاف خالقت چه ماهرانه تو را خلق و مرا چه شاعرانه در وصفت گرفتار نموده.
ای معبود من، مبادا بگیری ز من معشوق من!
این شبِ مواج میان موهای یار، مرا م*ست و خ*راب کوچه‌های یار کرده! نشود روزی در خماری نبودنش، سَر کنم لنگان لنگان و خ*رابان و پای‌کوبان میان کوچه‌ها!

 

[ARMINA]

ویانم!
شدم یعقوب و شدی یوسفِ در چاه!
شدم دیوانه ز دوری‌ات، شدی دورتر ز من ای یار
حیرانم از نبودنت، بیچاره‌ام از ندیدنت، دیوانه‌ام از دوری‌ات!
زمان ندارد، هر شامگاه و سحرگاه، هر طلوع و غروب، آغوش و تنت را از راه دور می‌کنم بو!
هِیهات از تنهایی‌ات، نشود فاش راز قلبم از تنهایی‌‌ام!
یار برگرد به من، مشو دور ز من، مرو دیار غربت آن‌ هم بدون من.
همین کنج قلبم، خانه و کاشانه توست، برگرد!

 

[ARMINA]

ویانم!
با جان دل بشنین به کنج قلبم تا درد و دل بگویم برایت.
پذیرا می‌شوم اکنون تا صبح، بر لب آرم این سخن که عشق تویی، تو!
دوست دارمت!
مثل گُلی که نور را!
مثل طفلی که مادر را!
مثل تشنه‌ای که آب را!
مثل کوری که راه را!
مثل بنده‌ای که معبود را!
مثل منی که تو را!

 

[ARMINA]

ویانم!
گرفتار شدم، گرفتار افکارِ بی‌خود خویش.
ترسم این است بروی، تنهایم کنی، در خاموشی و خلوت بروی!
نکند که رَوی، دلم نشیند به سوگ و عذای تو!
نکند که روی، شود فراموش آن سپید روی تو!
نکند که روی، شوم یک عمر سیه پوش تو!
نکند که روی، که اگر روی شوم سرگشته و حیران تو!
کاش خواب باشد و من آن وقت است که می‌شوم یک عمر غلام و نوکر تو!

 

[ARMINA]

ویانم!

بیا و آگاه باش و به‌گوش باش و به‌هوش باش.

دیدی همه رفتند از این محفل و جمع
نکنی قصد و گمان رفتن از کنار من
گر بخندی، بهارم.
گر بمانی،سرفرازم!
گر دل بدهی، عاشقم!
اما در دل گر فقان کنی، دیگر نه بهارم، نه سرفرازم، نه عاشقم، بلکه یک تنها اما نحیف و ناتوانم!
نباشد که هنرت چیزی جز دلبری باشد!
نباشد که هنرت با پنبه سر بریدن باشد!
بمان و عاشقی کن، زمستانِ سرد و خشکم را بهاری کن!

 

[ARMINA]

ویانم!
خود بگو چگونه کنم ستایشت، چگونه تورا بپرستمت؟!
دانستی در من، یک عالم تاریکی نهفته است.
دانستی در من، یک عالم غم و اندوه خفته است؛ اما مرهم شدی بر روی زخمم؛ شدی ماهی میان عالمِ تاریکم!
شدی شوری میان عالمِ اندوهم!
منِ نوعی شدم وابسته‌ی محبتِ تو، شدم دلبسته‌ی عطوفت تو!
اما می‌دانم که می‌دانی شدی عمر وجود و همه هستی من!

 

[ARMINA]

ویانم!
ای دلبرم، ای صنما، ای معشوقم، ای رعنا.
ای که به عشقت شدم گرفتار، ای که ندارم بجز تو دگر یار.
کِشَم منت یارم را که تو باشی!
نرود خار در پای دلبرم که تو باشی!
مشو دلخور ز منِ ناچیز و کم عقل!
شدم حیران، شدم نادان، شدم بدبخت.
ببخش دیگر مرا کردم تمنا من!
مرا عفو کن دگر، ای که لبت حلوای قند!

 

[ARMINA]

ویانم!
چه گویم که پای رفتنت را سست کند.
چه گویم که امید رفتنت را ناامید کند.
گر بروی دیگر خبری از من نیست.
می‌روم یک نیمه شب، آن هم خیالی بیش نیست.
دست و پایت را نبسته‌ام؛ مگر طاقت می‌آورد دلم!
راه باز است و بس جاده هم دراز؛
تو نشنیده بگیر ز من نرو بمان شب مال ماست.
گر بمانی می‌شوی پایانِ من.
پس بمان می‌ریزم به پایت عشق را جانانِ من!

 

[ARMINA]

ویانم!
دلت می‌خواهد کمی عشق ب*ازی کنیم؟!
از میان این همه دشواری، ذره‌ای دوری کنیم؟!
مشتاقم تو را در بغل بگیرمت!
بوسه‌ای آرام، لبانت را من مهمان کنم؛
دستانم دربه‌در دنبال پیچ و تاب بدنت!
کمی، فقط کمی پیشانی‌ات پیشانی‌ام را لمس کند.
به دور گردنم گره زنی دستانِ لطیفت را!
کُنَم آرام در دستت حلقه الماس سپیدت را.
رو کنم سمت خدا گویم که دَمَت گرم!
رساندی عشق را این‌گونه حاجاتم شدند حل!

 

[ARMINA]

ویانم!
آخ ویانم بشنو که رسید وقت وصال.
بشنو و بنگر که شد وقت فرار؛
شدیم عاشق، شدیم مجنون، شدیم لیلی.
شدیم م*ست و دیوانه و حیران؛
رسیدن به یار و دلدار چه قشنگ است!
چه زیباتر اگر معشوق،دلش تنگ است؛
زدیم پیوندی عاشقانه به سان خسرو و شیرین!
دیدیم رنگ عشق را بسی چه خوش‌رنگ است!

پایان.