فایل شده ● پاشو پدر صبح شده اثر دنیا ●

[DOonYa]

در کوچه‌های بی‌کسی که قدم می‌زدم پدر و دختری را دیدم که سخت شبیه ما بودند.
دخترکی با موهای بلندِ خرگوشی با خوشی دست در دستان پدرش گذاشته بود و پدرش از عشق تمام نشدنی خود برایش می‌گفت.
خاطرات دوری‌ست پدر امّا گویی همین امروز بود، دستانت که دست‌های سرمازده‌ام را رها کرد گویی من هم مُردم و در کنار تو در قبری خالی جای گرفتم جان شیرینم؛ امّا هیچ‌گاه در هیچ کجای دنیا فردی نفهمید.​

 

[DOonYa]

پدرم از وقتی رفتی خانه خالی شد، شهر سوت و کور شد دیگر آشیانه پرندگان پر نیست و همه کوچ‌ کردند.
هیچ صدایی را واقعاً نمی‌شنوم و هیچ‌کسی را نمی‌بینم و لب از لب بر نمی‌دارم گویی دیگر کور و کر و لال شده‌ام، گنگ و گیج ادامه می‌دهم.
حال که می‌نگرم می‌بینم نمی‌دانم چه‌گونه بدون تو زندگی کرده‌ام، مردگی به این زندگی توخالی شرف دارد.​

 

[DOonYa]

عشق از گوشه‌گوشه‌ی دلم شُره می‌کند و سوز نبودنت قلب بی‌قرارم را چِز می‌دهد.
کجای این دنیا نوشته‌‌اند که پدر از دختر باید دور باشد مگر نه این‌که می‌گویند دختر بابایی است!
چه‌گونه لبخند بزنم وقتی شوق خنده‌های کودکانه‌ام‌ در قبرستانی در زمانه‌ی بسیار دور چال شد؟
تو را چه‌گونه از یاد ببرم؟
تو بنیاد این تن ویرانه‌ هستی و تا ابد در قلب لِه شده‌ام نفس می‌کشی.​

 

[DOonYa]

پدرم سخت دلتنگم، حتی سخت‌تر از واژه‌ی سخت که تمام مرا فرا گرفته است.
روحم درد می‌کند و در سرم صدایی به بلندای بلند‌ترین کوه‌ها فریاد می‌کشد و از نبودنت برای هر عابری می‌گوید.
در همه وقت صدای بی‌صدای تو سکوت پر بغض خانه را می‌شکند و تکه‌هایش مرا نشانه می‌گیرد.
آئینه‌ها تماماً از تو می‌گویند و تنها تصویر بر روی‌شان تویی که لبخند می‌زنی.​

 

[DOonYa]

اِی قلب تپنده‌ای که ایستاده‌ای و امیدی که رفته‌رفته رو به نابودی می‌روی تو را چه‌گونه بخواهمت که بیایی؟ که صدایت را در اوج فلاکتِ دلم بشنوم و غصّه‌ها را از آرامش و لبخندم را از آسایش پر کنی؟
الان سال‌هاست که روی ماهت را ندیده‌ام، چهره‌ات دارد از یادم می‌رود.
خاطراتت از سرم می‌گذرد و درد می‌شود و درون تمام مویرگ‌هایم می‌پیچد.​

 

[DOonYa]

به من بگو پدرم وقتی در حالِ خفه شدن در رودخانه‌ی غم بودم از تو چه دارم؟
نگاهت در عکس‌های خالی از حِس قدیمی... .
یک قبر سنگی که بر رویش بِنشینم و زارزار به حالِ خراب دلم بگریم و کسی نتواند مرا دلداری دهد.
بدونِ هر حِس خوب و عقب مانده در شب‌های دور و سردسیر و عشقی که مرا هر دم فرا می‌خواند که بخواهمت امّا نداشته باشمت.​

 

[DOonYa]

دوست دارم از حالت بگویی مرد من که بهتر هستی؟
اصلاً برایم بگو تنهایی سخت است یا راحت و آرام برای خودت زندگی می‌کنی.
از وقتی که رفتی من صبحی به چشم ندیدم بابا جان آن‌جا صبح می‌شود؟
تبسم قلبم تو که نمی‌آیی حداقل چشم‌هایت را از من بر ندار، می‌دانم دیگر هیچ‌وقت آغوشت را لمس نمی‌کنم امّا همیشه بهانه‌اش را می‌گیرم.
بدان پدرم که تا ابد و یک روز تو از آن من هستی.​

 

[DOonYa]

دلم مرگ را فریاد می‌زند و تنم با تمام وجود تاییدش می‌کند.
عاقبتِ دلی که بی‌دلدار باشد جز تباهی نیست مگر نه؟
پدرم پشتم خالی‌‌ست تو که نیستی پناهی ندارم، تنهای تنها در این زندگی، تا مرز گوشه‌گیری و افسرگی کشانیده شده‌ام و درونش دست و پا می‌زنم.
در این بین بی‌هم‌زبانی مادرم نیز دردی‌ست بر روی دردهای دیگر... .
پدرم از فردا که صدایت می‌زنم بیدار شو جانِ دلم تا آرزو به دل بی‌چاره‌ام نماند.​

 

[DOonYa]

پدر مهربانم می‌گفتند:
- بابا آب و نان داد و من فکر می‌کردم تا ابد این کار تو است.
نبودت طاقت‌فرساست، دلم برای عطر تنِ خیس باران خورده‌ات تنگ شده‌ است؛ تو همان عطری هستی که نیازی نیست هیچ عطاری آن را ببوید.
سنگ صبور تنهایی‌هایم ببخش اگر دختر آرزوهایت نبودم؛ اگر سربلند نبودی و به داشتنم نمی‌بالیدی، پدرِ آرام و مهربانم مرا ببخش.​

 

[DOonYa]

تو در سرم برایم خدایی می‌کنی و من در زندگی‌ام تو را می‌پرستم.
کجای خیال‌های من محال است وقتی که تو همیشه در من هستی.
من به فدای یک نگاهِ پر از غم و اندوهت پدر از دست رفته‌ام.
عزیزِ جانم نمی‌دانم چه‌گونه تو را خاک پَس نزده؛ آخر تن نحیفِ تو چرا باید به زیر خاک می‌رفت؟
نازنینم فراموش نکن دخترکت را که تنها پیچ و خم‌های زندگی را رد می‌کند و پشتش خالی از هر دیواری برای تکیه دادن است.​