فایل شده ● گاه‌شمار عاشقی اثر تارا مطلق ●

[Tara Motlagh]

عنوان دلنوشته: گاه‌شمار عاشقی
نویسنده: تارا مطلق
ژانر: عاشقانه
ناظر: @mila
کپیست: @الهه ماه :)
مقدمه:
ناگهان، اما آرام‌آرام می‌آید. به‌سان عشقه‌ای می‌خزد و آهسته خود را از دیوار دل بالا می‌کشد. شاخ و برگ می‌دهد و بیشتر و محکم‌تر دور قلب تپنده چنبره می‌زند. قلب را میان بازوهای پیچ‌واپیچش در آغوش می‌گیرد و می‌فشارد. آن‌گاه است که دردی بس عظیم قلب را به تپشی پرهراس وامی‌دارد و عشق زبانه می‌کشد.

 

[ARMINA]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات] ​

 

[Tara Motlagh]

آن روزهای نبودنت را که به یاد می‌آورم، قلبم در چنگال آهنین غم، فشرده می‌شود. رفتی و ندیدی چه‌گونه آتش تب، تن کوچکم را در حصار بازوهای پرقدرتش گرفت. تو رفتی و باز بار یتیمی بر شانه‌های کوچکم سنگینی کرد. آن‌روزها، پستوی خانه هم، رنگ قدم‌های تنها و بی‌پناهم را می‌شناخت. شاید نمی‌دانستی که همه نداشته‌هایم در وجود تو خلاصه می‌شد.
***

 

[Tara Motlagh]

رفتنت درد بی‌درمانی بود که بر تار دلم زخمه‌های بی‌نوا می‌زد؛ همچون من کودکی که بی‌تو بی‌نوا و بی‌پناه مانده بودم. من آن ستاره بی‌سویی شدم که در آسمان زندگی یکه و تنها خود را در آغوش گرفتم تا دریای مواج و بی‌رحم یتیمی مرا بار دیگر در خود غرق نکند. اما تن کوچکم میان دنیای آدم‌‌هایی که چشم و دهانشان مرا آماج بی‌رحمی‌شان قرار می‌دادند، تنها ماند.
***

 

[Tara Motlagh]

روزهای بودنت، رنگین‌کمانی از مهر تابیده‌ای بود که به قلب کوچکم می‌بخشیدی. تو پدر بودی، گاهی برادر و گاهی در جایگاه مادری که امواج احساسات مادرانه‌اش همیشه در جذر بود. تو حامی جسم کوچکم میان شیطنت‌های بی‌پایان همبازی‌های کودکی‌ام بودی. و نمی‌دانی رفتنت مرگ کودکی‌های ناتمامم شد.
***

 

[Tara Motlagh]

تو که بودی غم و غصه در دلم جایگاهی نداشت. شانه‌ای بود تا سر بر آن بگذارم و گاهی اشک‌ دلتنگی ببارم. آغوش مهربانی که جسم کوچکم را به خود بفشارد و قلبم را از حضور پرمهرش مطمئن سازد و دستی که دست کوچکم را بگیرد و گام‌هایم را همراهی کند. تو همهٔ خاطرات کودکی‌ام و همهٔ گریه‌ها و خنده‌هایی بودی که با رفتنت کودکی‌ام را با خود بردی.
***

 

[Tara Motlagh]

تو دنیای امن کودکی‌های ناتمامم بودی؛ همان‌قدر کوه، همان‌قدر استوار و همان‌قدر بزرگ. بوسه‌هایت بر روی موهای بلند و گیس شده‌ام، آرامش ناب طلوع آفتاب بود؛ همان‌قدر درخشان، همان‌قدر طلایی و همان‌قدر نور. تو آبی بی‌نهایت آسمان زندگی‌ام بودی؛ همان‌قدر پهناور، همان‌قدر روشن و همان‌قدر زیبا. اما رفتنت امنیت، آرامش و عشق را از کودکی‌ام ربود.
***

 

[Tara Motlagh]

بهارهای بعد از تو سبز نبودند و تابستان‌ها، گرم اما بی‌بار بودند. پاییزها پر از دلتنگی‌های نبودنت بود و در زمستان‌ها، سرمای جای خالی‌ات، تن کوچکم را به تب می‌کشاند. بعد از تو نه گل‌ها خوش عطر و زیبا بودند و نه گیلاس‌هایی که از درخت وسط باغچه می‌چیدم، شیرین. دیگر نه خش‌خش برگ‌های خزان‌زده در زیر پاهایم لذت‌بخش بود و نه ساختن آدم‌برفی. انگار فصل‌ها هم با تو کوچ کرده بودند.
***

 

[Tara Motlagh]

سال‌ها رویای بودنت را مرور می‌کردم. خاطرات خوش کودکی‌ها را ورق می‌زدم و از میانش، تو پر‌نورترین و درخشان‌ترین بودی. آن‌جا که دور از نگاه اخطارگونه بزرگ‌ترها برایم بستنی می‌خریدی؛ یا وقتی من پر بهانه و خسته را قلمدوش خود می‌گذاشتی و سربالایی محله را بالا می‌رفتی و من برای گوش‌های همیشه شنوایت پرحرفی‌های دخترانه‌ام را ردیف می‌کردم. تو رفتی و من در سکوت پرهیاهوی خود جا ماندم.
***

 

[Tara Motlagh]

تو نبودی و من به دنبال دست‌های مهربانت، دست‌های خالی‌ از دستان گرمت را پشت سرمای نگاه دیگران پنهان می‌کردم. و تن کوچکم بی‌آغوش تو کوچک‌ و کوچک‌تر شد. نگاهم که عادت به دیدن لبخندهای روشنت داشت بی‌سو شد و پاهای کوچکم زیر بار سنگین تنهایی، بی‌حس شدند. من بی‌تو همان باغ بی‌برگی بودم که دیگر رونقی نداشت و خزان زده و تنها به انتظار بازگشت بهار، خود را به آغوش تنهایی عادت دادم.
***