فایل شده ● گاه‌شمار عاشقی اثر تارا مطلق ●

[Tara Motlagh]

تو رفتی، من ماندم و صدای تو که میان قصه‌هایی که هر شب پای چشمان خواب‌آلوده‌ام می‌ریختی جا مانده بود. قصه‌هایی که از من بندانگشتی شروع میشد و به تویی که همه دنیای کودکانه‌ام بودی ختم می‌شد. من ماندم و جای خالی نوازش‌هایی که مرا به عالم همان قصه‌های تو می‌برد. اما تو هیچ‌گاه از تلخی رفتن قهرمان قصه‌هایت نگفته بودی.
***

 

[Tara Motlagh]

بی‌تو انگار تاریکی، دنیا را به تصرف درآورده بود. تو که رفتی، دنیایم نوری نداشت و ناخوشی‌های روزگار پُرکین، تمامی نداشتند. یک به یک می‌آمدند و اهریمن‌وار و بی‌رحم بر تن کوچکم می‌نواختند؛ بی‌آن‌که به حریف کوچک و تنهایشان که بی‌هیچ سپر و جوشنی ایستادگی می‌کرد، نگاهی بیندازند. نبودنت هم با من همان کرد که روزگار بی‌رحم. تاریکی دنیای بی‌تو، کودکی‌ام را به یغما برد.
***

 

[Tara Motlagh]

من نهال کوچکی بودم که به مهرت ریشه دوانده و کمی بالیده بودم. برگ و باری هرچند اندک داشتم و من به همین اندک‌های با تو دلخوش بودم. همین که مرا میان حصار بازوانت حفظ می‌کردی کافی بود تا قلب کوچکم سرود زندگی سر دهد. با تو بذر شادی، در قلبم ریشه می‌کرد و جان می‌گرفت و خنده‌های از سر شوقم پروانه‌وار به پرواز در می‌آمدند. و آخ از رفتنت، که باغ روح و جانم را خزان شد.
***

 

[Tara Motlagh]

تو همه ثروت و دارایی‌ام بودی؛ جبران همه نبودن‌ها و نداشتن‌هایم. جبران همه‌ آن‌ها که باید در کنارم می‌بودند اما انگار نشد که بمانند. اما من با تو داراترین کودک دنیا بودم. حضور تو دنیای کودکانه‌ام را رنگارنگ و زیبا کرده بود. انگار که رنگین‌کمانی از رنگ‌ها را جلوی پاهایم می‌پاشیدی. تو که رفتی خزان که نه؛ دنیایم را زمهریر یخ بسته‌ای از نامهربانی‌ها و نامردی‌ها به تصرف درآورد.
***

 

[Tara Motlagh]

تو رفتی و دیگر کسی نبود تا دست نوازش بر کمند گیسوان خرمایی‌ام بکشد، بر تارهای نازک و بلندش شانه مهربانی بکشد، با حوصله آن‌ها را به هم بتند و ببافد و بوسه بر هر گره‌اش بزند. گیسوانم نیز همچون من پریشان شد و در هم گره خورده، به انتظار شنیدن دوباره تصنیفی که می‌خواندی، ماند.
"بر گیسویت ای جان کمتر زن شانه
چون در چین و شکنش دارد دل من کاشانه"
***

 

[Tara Motlagh]

قلب کوچکم با هر بار《ماه تی‌تی》خطاب کردنت، پروانه‌ای می‌شد که در هوای پر مهر حضورت بال میزد، آرام بر روی شانه‌ات می‌نشست و پر ذوق به چشمان روشن خندانت چشم می‌دوخت. انگار دنیا، در آینه چشمان تو، برایم زیباترین بود. من، ستاره کوچک آسمان نوجوانی‌ات بودم اما تو خورشید درخشان زندگی‌ام بودی؛ همان‌قدر پر نور و درخشان؛ آن‌قدر که رفتنت سوی ستاره کوچکت را گرفت.
***

 

[Tara Motlagh]

تو رفتی و پس از تو داشته‌هایم در گذر بی‌رحم زمان، رنگ رفتن و نماندن به خود گرفتند. انگار که خزان، پس از بهار آمد و به زندگی‌ام زد. همه به یک‌باره رفتند و من پر از نداشتن‌ها شدم. سال‌های نبودنت را با ماتم از دست دادن‌های بی‌شمار گذراندم و تو که آمدی دیگر مرا باکی از نداشتن‌ها نبود. من، مرگ را لحظه به لحظه زندگی کرده بودم و دیگر چه چیز می‌توانست روح یخ‌زده‌ام را از نداشته‌ها بترساند؟!
***

 

[Tara Motlagh]

من، بعد از تو، واژهٔ انتظار را از فرهنگ لغت قلبم خط زده بودم تا چشم انتظارت نمانم؛ اما بی‌آن‌که بخواهم، چشمانم به دنبال ستاره‌های سوسو زن چشمانت، به هر سو می‌گشت و گوش‌هایم هر لحظه برای شنیدن آوای قصه‌گوی صدایت تیز می‌شد. تو را که نمی‌جستم، قلبم با هر تپش، بهانه‌ای برای نتپیدن می‌یافت. اما حالا که آمده‌ای می‌فهمم من همه این‌سال‌ها را به انتظارت سپری کرده‌ام.
***

 

[Tara Motlagh]

تو آمدی تا خورشید روزهای تاری شوی که عنکبوت‌وار، سی*ن*ه‌ام را به حصر تارهای نامرئی‌اش درآورده بود. تارهای نازک و به ظاهر ابریشمینی که چون طنابی محکم و زمخت، زخمه بر تن و جان جوانم میزد. تو آمدی تا مرا از غربت نشینی وطن به قربت آشنای قلبت فراخوانی. تو آمدی تا این‌بار مرا با عشق خود، به سوگ تنهایی و غربت بنشانی اما... .
***

 

[Tara Motlagh]

اما حالا، من مانده‌ام و آشفته‌حالی ذهنی که سال‌های نبودنت را چون میخی پولادین در چشم خود می‌کند تا روزهای بی‌حضورت را فراموش نکند و غربت قلبی که دیگر تو را آن‌چنان که می‌دید، ندارد. دوستت دارم، بیشتر از روزگار کودکی‌های رنگ‌ پریده‌ام و کمتر از عشقی که باید در جانم بنشیند تا رشد کنم و هم‌قد و قواره‌ات شوم. اما من عشق را نمی‌دانم؛ عشق هم انگار با من غریبی می‌کند.
***