فایل شده ● گویی دلم مُرده اثر دنیا ●

[DOonYa]

صدها صدا، در سرم هرروز من را از زندگی باز می‌دارند و من بی‌‌دلیل، روزی هزار بار می‌میرم. در سرم کسی فریاد می‌زند؛ دخترک آشنای وجودم، با ترس در گوشه‌ای پناه می‌گیرد، در تاریکی وجودش می‌سوزد و می‌سازد امّا دَم نمی‌زند.

 

[DOonYa]

سر‌دردها، با نیزه‌هایی در دست بر علیه من قیام کرده‌اند. زندگی برایم با پستی و بلندی‌هایش، راه را‌ هموار می‌سازد. هموار، اما پر از سنگلاخ.

 

[DOonYa]

سرمای این روزهای گرم، درون مغز و استخوان‌هایم، رسوخ می‌کند. از تمام سلول‌‌هایم می‌گذرد و به قلبم می‌رسد، قلبم با سرما و گرمایش ترک می‌خورد و مسئولش کیست؟ آری، حتما کسی نیست جز خودِ من! منی‌که تنهاتر از واژه تنهایی می‌جنگم و هرروز بازنده‌تر از دیروز ادامه می‌دهم.

 

[DOonYa]

شهر من همیشه بارانی‌است و هوای قلب من همیشه گریه‌دار! سو سوی چَشمانم هر صباح لَق می‌زند و خون می‌چکد به‌جای اَشک، در زیر سایبان مژگانم قدم از قدم نمی‌توان برداشت، چرا که از این قهوه‌ایِ وحشی سیل می‌جوشد. لبخندی مُرده بر روی لب‌های رنگ‌پریده‌ام هرثانیه دهن‌کجی می‌کند، برای این زندگی نابود شده.

 

[DOonYa]

و من یادآور این دل مرده هستم و چه هولناک است؛ دخترِ مثلاً شادِ این قِصّه، با قلبی که نمی‌زند؛ هرروز خونابه‌های دلتنگی را قورت می‌دهد.

 

[DOonYa]

دلهره‌ها در میدان سُرخِ قلبم، می‌رقصند و هِلهِله به‌پا می‌کنند. شور می‌شود دلهره‌هایِ خندان، شورِ شور! عشق در گوشه‌ای می‌نگرد، اشک‌هایش سرازیر می‌شود، تکه‌تکه می‌شود. هیچ‌‌ غریبه‌ی آشنایی خم به ابرو نمی‌آورد. هرتکه زیر پای‌کوبی له می‌شود و تویی، در وجودم می‌میرد‌.

 

[DOonYa]

دختری هرروز در خرابه‌های شهرِ دلش، با پای برهنه زیر خون‌بار آسمان قدم می‌زند.
سرخیِ خون است که هم دل را می‌زند، هم‌ چشم کم سورا. لبخندها مرده‌است و غم‌ها از در و دیوار این شهر بالا می‌روند. ترس‌ ها اجیر شده‌اند و جای‌جایِ این دل را جِز می‌دهند. جای‌ خالی نبودنت درد می‌کند و غبار روی خاطره‌ها همه‌چیز را می‌بلعد.

 

[DOonYa]

تو همانی که با قساوتِ تمام من را از خود راندی؛ و من هرروز بیشتر از دیروز سر در لاک تنهاییِ خود فرو بردم، و خفگی هرآن که می‌خواست بر من چیره شود و جانم را بِستاند، دگرباره نفس تازه کردم و باز روز از نو روزی‌ از نو. این‌جاست که من هربار به مرگ نزدیک می‌شوم امّا نمی‌میرم.
و این برای منی‌که بدون تو زندگی را نمی‌خواهم بدتر از مرگ است.

 

[DOonYa]

برایت، من همان عروسکِ خیمه‌شب‌ بازی‌های وقت و بی‌وقتت هستم،که خالی از احساس فقط مرا به دور خود می‌چرخانی و تمنای چَشمانم را برروی قلب سرگردانم قِی می‌کنی. تا کی زاهد از تمام دنیا فقط تورا ببینم؟ برای منی‌‌که از تمامِ عالم تورا از همه‌ی عالمیان بیشتر می‌شناسم، خنجر پوزخندِ روی‌ لبت وعده ابدیت را می‌دهد.

 

[DOonYa]

کنار پنجره‌ی اتاقم، که هر دَم باران می‌‌شویدش نشسته‌ام. به‌ یاد داری روزهای باهم‌ بودنمان را؟ که چگونه شوق قدم‌زدن زیر باران مارا، تا عرش می‌برد و برگشتنمان تا فرش می‌کشاند! حال، باران هم به‌حالِ من خون‌ گریه می‌کند؛ وقتی تو را دست‌ در دست دیگری درحال قدم‌زدن می‌بیند.