منم زیبا
که زیبا بنده‌ام را دوست می‌دارم
تو بگشا گوش دل، پروردگارت با تو می‌گوید
ترا در بیکران دنیای تنهایان
رهایت من نخواهم کرد
رها کن غیر من را، آشتی کن با خدای خود
تو غیر از من چه می‌جویی؟
تو با هر ک.س به غیر از من چه می‌گویی؟
تو راه بندگی طی کن عزیزا، من خدایی خوب می‌دانم
تو دعوت کن مرا با خود به اشکی. یا خدایی، میهمانم کن
که من چشمان اشک‌آلوده‌ات را دوست می‌دارم
طلب کن خالق خود را. بجو ما را، تو خواهی یافت
که عاشق می‌شوی بر ما و عاشق می‌شوم بر تو که
وصل عاشق و معشوق هم، آهسته می‌گویم، خدایی، عالمی دارد
تویی زیباتر از خورشید زیبایم. تویی والاترین مهمان دنیایم.
که دنیا بی تو چیزی چون تو را کم داشت
وقتی تو را من آفریدم، بر خودم احسنت می‌گفتم
مگر آیا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟
هزاران توبه‌ات را گرچه بشکستی، ببینم من تو را از درگهم راندم؟
که می‌ترساندت از من؟ رها کن آن خدای دور
آن نامهربان معبود، آن مخلوق خود را.
این منم پروردگار مهربانت. خالقت. اینک صدایم کن مرا با قطره اشکی
به پیش آور دو دست خالی خود را. با زبان بسته‌ات کاری ندارم
لیک غوغای دل بشکسته‌ات را من شنیدم
غریب این زمین خاکی‌ام. آیا عزیزم حاجتی داری؟
بگو، جز من ک.س دیگر نمی‌فهمد. به نجوایی صدایم کن. بدان آغوش من باز است
قسم بر عاشقان پاک با ایمان
قسم بر اسب‌های خسته در میدان
تو را در بهترین اوقات آوردم
قسم بر عصر روشن، تکیه کن بر من
قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور
قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد
برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو
تمام گام‌های مانده‌اش با من
تو بگشا گوش دل، پروردگارت با تو می‌گوید
ترا در بیکران دنیای تنهایان، رهایت من نخواهم کرد
کیوان شاهبداغی
که زیبا بنده‌ام را دوست می‌دارم
تو بگشا گوش دل، پروردگارت با تو می‌گوید
ترا در بیکران دنیای تنهایان
رهایت من نخواهم کرد
رها کن غیر من را، آشتی کن با خدای خود
تو غیر از من چه می‌جویی؟
تو با هر ک.س به غیر از من چه می‌گویی؟
تو راه بندگی طی کن عزیزا، من خدایی خوب می‌دانم
تو دعوت کن مرا با خود به اشکی. یا خدایی، میهمانم کن
که من چشمان اشک‌آلوده‌ات را دوست می‌دارم
طلب کن خالق خود را. بجو ما را، تو خواهی یافت
که عاشق می‌شوی بر ما و عاشق می‌شوم بر تو که
وصل عاشق و معشوق هم، آهسته می‌گویم، خدایی، عالمی دارد
تویی زیباتر از خورشید زیبایم. تویی والاترین مهمان دنیایم.
که دنیا بی تو چیزی چون تو را کم داشت
وقتی تو را من آفریدم، بر خودم احسنت می‌گفتم
مگر آیا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟
هزاران توبه‌ات را گرچه بشکستی، ببینم من تو را از درگهم راندم؟
که می‌ترساندت از من؟ رها کن آن خدای دور
آن نامهربان معبود، آن مخلوق خود را.
این منم پروردگار مهربانت. خالقت. اینک صدایم کن مرا با قطره اشکی
به پیش آور دو دست خالی خود را. با زبان بسته‌ات کاری ندارم
لیک غوغای دل بشکسته‌ات را من شنیدم
غریب این زمین خاکی‌ام. آیا عزیزم حاجتی داری؟
بگو، جز من ک.س دیگر نمی‌فهمد. به نجوایی صدایم کن. بدان آغوش من باز است
قسم بر عاشقان پاک با ایمان
قسم بر اسب‌های خسته در میدان
تو را در بهترین اوقات آوردم
قسم بر عصر روشن، تکیه کن بر من
قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور
قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد
برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو
تمام گام‌های مانده‌اش با من
تو بگشا گوش دل، پروردگارت با تو می‌گوید
ترا در بیکران دنیای تنهایان، رهایت من نخواهم کرد
کیوان شاهبداغی
