پسرلی راغی ونی شنی شوی
زما ناشاد زرگوتی واوری اوروینه

بهار آمد در ختان همه سبز شدند
این دل ناشاد من است که تاهنوز برف می بارد

په اوسبلو می آسمان شین کر
زکه می بند کرل په حمل کی بارانونه

به آه خود ابرآسمان را روفتم
درماه فروردین بارندگی را بند کردم

به جنازه می تلوار و کری
ناوخته کیژی د اشنا دیدن ته زمه

به جنازه من عجله کنید
معطلم نکنید به دیدن یار می روم

زره می هغه وه چی تا یور
گلاب خو نه دی چی به بیا سیری گلونه

دل همان بود که تو با خود بردی
این نه گلبنی ست که از نو گل بشکفد

زلفی یی بیا به مخ خپری کری
لکه سپوژمی په وریز کی دوبه دوبه زینه

زلف را برخسار پریشان کرد
همچو ماهیست که زیر پرده ابرآسمان پیماست

زما او ستا چی پری وعده وه
په هغه زای کی بیگا اور و لگیدنه

آنجا که من و تو وعده دیدار داشتیم
در آنجا دوش آتش برافروختند

زما او ستا مینه دروغ وه
چی ته په گور یی زه په کور گوزران کومه

باری من و تو دروغی بیش نبود
تو به گور خوایده ای من به خانه مانده ام

گر چه مستیم و خرابیم چو شب‌های دگر
باز کن ساقی مجلس سر مینای دگر

امشبی را که در آنیم غنیمت شمریم
شاید ای جان نرسیدیم به فردای دگر

مسـ*ـت مستم مشکن قدر خود ای پنجهٔ غم
من به میخانه‌ام امشب تو برو جای دگر

چه به میخانه چه محراب حرامم باشد
گر به جز عشق توام هست تمنای دگر

تا روم از پی یار دگری می‌باید
جز دل من دلی و جز تو دلارای دگر

تو سیه چشم چو آئی به تماشای چمن
نگذاری به کسی چشم تماشای دگر

باده پیش آر که رفتند از این مکتب راز
اوستادان و فزودن‌ معمای دگر

این قفس را نبود روزنی ای مرغ پریش
آرزو ساخته بستان طرب‌زای دگر

گر بهشتی است رخ توست نگارا که در آن
می‌توان کرد به هر لحظه تماشای دگر

از تو زیبا صنم این قدر جفا زیبا نیست
گیرم این دل نتوان داد به زیبای دگر

می‌ فروشان همه دانند عمادا که بود
عاشقان را حرم و دیر و کلیسای دگر

عماد خراسانی

بارانی

«صبر یعنی لبخند، وسط درد.»

و اما، پسر شدم که تو را آرزو کنم..

بوز د پای خو اوزویه، میش د پای خو

کار کو داندازه که از دست و پای نندازه

دیگ شریکی را سر چار راهی مشکن