نوشتههای نمایه جدید
چند هفته پیش تو مدرسه چهارشنبه پا شدیم رفتیم نماز
(کنار نمازخونه اتاق بهداشته ما که سال دهم در اونجارو همیشه قفل میدیدیم وضوخانه هم اون سر حیاط بود سرما به کنار که زمستون یخ میزدیم؛ تا بریم وضو بگیریم بیایم نماز جماعت مدرسه تموم شده بود. طی یه تصمیم پنج بعلاوه یک قرار شد بریم اتاق بهداشت وضو بگیریم)
دیدم چشم مدرسه به جمال مربی بهداشت روشن شده. یارو از اون فیس افاده ای ها بود انقدددد حال بهم زن..
اومده میگه بچه ها از این به بعد نبینم اتاق من وضو بگیریدااا یه ربع غر زد بعدشم گفت از فردا نمیاید اینجا خب؟ هیشکی نگفت خب
همینکه رفت بچه ها گفتن کیه که حرف اینو گوش بده از فردا هم همینجا وضو میگیریم
حالا جالب بقیشه:/
مربی پرورشیمون گفت نه حتماااا باید اون اجازه بده چن تا از بچه ها رفتن مدیرو صداکردن اومدنمازخونه به مطالباتمون مثلا گوش بده. اوضاع بسی خرتوخر بود. تهش تصمیم براین شد تا سه شنبه که اون مادر فولادزره نیس بریم اتاق بهداشت چهارشنبه بریم وضوخانه شتر دیدی ندیدی
یکی از بچه ها اون وسط ملا شده بود میگه اتاق اونه اگه راضی نباشه قبول نیس که نمازمون:/
مارو میگی میخواستیم اینو بکوبیم تو سر مربی بهداشت. مدیر گف مگه به اونه؟ درهمین حد که نفهمه و گیر نده کافیه. خلاصه دوستان مطالبه جواب میده چند نفرو جمع کن زنگ بزنیم162 برا مطالبه قطع سمت خدا
(کنار نمازخونه اتاق بهداشته ما که سال دهم در اونجارو همیشه قفل میدیدیم وضوخانه هم اون سر حیاط بود سرما به کنار که زمستون یخ میزدیم؛ تا بریم وضو بگیریم بیایم نماز جماعت مدرسه تموم شده بود. طی یه تصمیم پنج بعلاوه یک قرار شد بریم اتاق بهداشت وضو بگیریم)
دیدم چشم مدرسه به جمال مربی بهداشت روشن شده. یارو از اون فیس افاده ای ها بود انقدددد حال بهم زن..
اومده میگه بچه ها از این به بعد نبینم اتاق من وضو بگیریدااا یه ربع غر زد بعدشم گفت از فردا نمیاید اینجا خب؟ هیشکی نگفت خب
همینکه رفت بچه ها گفتن کیه که حرف اینو گوش بده از فردا هم همینجا وضو میگیریم
حالا جالب بقیشه:/
مربی پرورشیمون گفت نه حتماااا باید اون اجازه بده چن تا از بچه ها رفتن مدیرو صداکردن اومدنمازخونه به مطالباتمون مثلا گوش بده. اوضاع بسی خرتوخر بود. تهش تصمیم براین شد تا سه شنبه که اون مادر فولادزره نیس بریم اتاق بهداشت چهارشنبه بریم وضوخانه شتر دیدی ندیدی
یکی از بچه ها اون وسط ملا شده بود میگه اتاق اونه اگه راضی نباشه قبول نیس که نمازمون:/
مارو میگی میخواستیم اینو بکوبیم تو سر مربی بهداشت. مدیر گف مگه به اونه؟ درهمین حد که نفهمه و گیر نده کافیه. خلاصه دوستان مطالبه جواب میده چند نفرو جمع کن زنگ بزنیم162 برا مطالبه قطع سمت خدا
باد خنک عصر میان کوچههای تنگ و خاکی میپیچید. صدای اذان از گلدستههای حرم بلند شد، و در دل آن صدای آسمانی، دختری با چهرهای رنگپریده، آرام قدم برمیداشت. قنداق کوچکی را در آغوش داشت. تمام دنیایش، خلاصه شده در تننوزادی که هنوز بوی آسمان میداد.
اما قبل
الهام دختری از خانوادهای مذهبی، آرام و رؤیاپرداز، ماه پیش، با سامان عقد کرده بود. سامان دلش با وعدههای رویایی خوش کرده بود؛ خانهای کوچک، پنجرهای رو به زندگی. اما زندگی تصمیم دیگری داشت.
در میان رفتوآمدهای فامیل، حسادتها، دخالتها و دلخوریهای ریز، عشقشان فرو ریخت.
یک روز صبح، صدای پدر در خانه پیچید
جدی و سرد: «باید جدا بشی دختر. خانوادهشون دیگه قابل تحمل نیست.»
الهام گریست، اما صدایش در دیوارهای خانه گم شد. عقدشان باطل شد، رؤیاهایش شکست و تنها صدایی که در ذهنش ماند، قول سامان بود: «تا آخرش باهاتم، حتی اگر دنیا بر ما سخت بگیره.»
دنیا سخت گرفت و سامان نبود.
چند ماه بعد، وقتی دلیل تأخیر ماهانهاش را فهمید، ترس وجودش را گرفت. آزمایش، دکتر، سکوت.
باردار بود.
خبر مثل آتش در خانهشان افتاد. مادرش بیکلام، پدرش سرخ و خاموش، و خواهرها و برادرها پر از نگاههایی که قضاوتش میکردند.
«تو آبروی خانواده رو بردی... باید تمومش کنی.»
با مشقت، با تنهایی، با طعنه و کنایه هایی که میشنید صبوری کرد و تحمل و آخر هم بچه را به دنیا آورد؛ دختر کوچکی با چشمانی درشت و مژههای بلند و پوست سپید.
اما صبح فردا، نگاه پدرش همه چیز را تمام کرد: «نمیتونی نگهش داری.»
اشک و التماس هایش تاثیری بر فرمان پدر نداشت و الهام بی چاره تنها یک چاره برای دخترکش یافت، با چشمانی بیاشک، پارچهای سفید برداشت و قنداق را بست. با دستان لرزان نامهای نوشت:
«دخترم... اگر روزی بزرگ شدی و پرسیدی مادرت کجاست، بدان که مادرت تو را به خدا سپرد، نه به بیرحمی مردم.»
سرگذشتش را در نامه تمام و کمال شرح داد و گواهی بر پاکی دخترکش.
نامه را لای قنداق گذاشت، چادرش را بر تن ضعیف و پر دردش کشید و به راه افتاد.
در شلوغی زائران، میان صدای سلام و صلوات، کنار یکی از ستونهای حرم نشست. نگاه کرد به ضریح نورانی، نفسش لرزید. قلبش نمیخواست برود، پاهایش میلرزید.
کودک کوچک در آغوشش خندید — همان خنده، آخرین تیغی بود که در قلبش نشست.
الهام قنداق را آرام روی سکو گذاشت، میان همهمه زائرهایی که هیچک.س را نمیدیدند.
برای آخرین بار نوزادش را بوسید و در گوشش زمزمه کرد:
«به خدا میسپارمت... شاید او مادرت شود.»
و رفت... بیهیچ نگاهی به پشت سر.
فقط صدای باد ماند، و قلبش که جا گذاشته بود، و احساسش که در میان نور سبز ضریح پر کشید.
ادامه دارد.....
اما قبل
الهام دختری از خانوادهای مذهبی، آرام و رؤیاپرداز، ماه پیش، با سامان عقد کرده بود. سامان دلش با وعدههای رویایی خوش کرده بود؛ خانهای کوچک، پنجرهای رو به زندگی. اما زندگی تصمیم دیگری داشت.
در میان رفتوآمدهای فامیل، حسادتها، دخالتها و دلخوریهای ریز، عشقشان فرو ریخت.
یک روز صبح، صدای پدر در خانه پیچید
جدی و سرد: «باید جدا بشی دختر. خانوادهشون دیگه قابل تحمل نیست.»
الهام گریست، اما صدایش در دیوارهای خانه گم شد. عقدشان باطل شد، رؤیاهایش شکست و تنها صدایی که در ذهنش ماند، قول سامان بود: «تا آخرش باهاتم، حتی اگر دنیا بر ما سخت بگیره.»
دنیا سخت گرفت و سامان نبود.
چند ماه بعد، وقتی دلیل تأخیر ماهانهاش را فهمید، ترس وجودش را گرفت. آزمایش، دکتر، سکوت.
باردار بود.
خبر مثل آتش در خانهشان افتاد. مادرش بیکلام، پدرش سرخ و خاموش، و خواهرها و برادرها پر از نگاههایی که قضاوتش میکردند.
«تو آبروی خانواده رو بردی... باید تمومش کنی.»
با مشقت، با تنهایی، با طعنه و کنایه هایی که میشنید صبوری کرد و تحمل و آخر هم بچه را به دنیا آورد؛ دختر کوچکی با چشمانی درشت و مژههای بلند و پوست سپید.
اما صبح فردا، نگاه پدرش همه چیز را تمام کرد: «نمیتونی نگهش داری.»
اشک و التماس هایش تاثیری بر فرمان پدر نداشت و الهام بی چاره تنها یک چاره برای دخترکش یافت، با چشمانی بیاشک، پارچهای سفید برداشت و قنداق را بست. با دستان لرزان نامهای نوشت:
«دخترم... اگر روزی بزرگ شدی و پرسیدی مادرت کجاست، بدان که مادرت تو را به خدا سپرد، نه به بیرحمی مردم.»
سرگذشتش را در نامه تمام و کمال شرح داد و گواهی بر پاکی دخترکش.
نامه را لای قنداق گذاشت، چادرش را بر تن ضعیف و پر دردش کشید و به راه افتاد.
در شلوغی زائران، میان صدای سلام و صلوات، کنار یکی از ستونهای حرم نشست. نگاه کرد به ضریح نورانی، نفسش لرزید. قلبش نمیخواست برود، پاهایش میلرزید.
کودک کوچک در آغوشش خندید — همان خنده، آخرین تیغی بود که در قلبش نشست.
الهام قنداق را آرام روی سکو گذاشت، میان همهمه زائرهایی که هیچک.س را نمیدیدند.
برای آخرین بار نوزادش را بوسید و در گوشش زمزمه کرد:
«به خدا میسپارمت... شاید او مادرت شود.»
و رفت... بیهیچ نگاهی به پشت سر.
فقط صدای باد ماند، و قلبش که جا گذاشته بود، و احساسش که در میان نور سبز ضریح پر کشید.
ادامه دارد.....
یک روز رسد غمی به اندازهی کوه
یک روز رسد نشاط اندازهی دشت
افسانهی زندگی همین است عزیز
در سایهی کوه باید از دشت گذشت!
یک روز رسد نشاط اندازهی دشت
افسانهی زندگی همین است عزیز
در سایهی کوه باید از دشت گذشت!
نیست عاشق یافتن آسان، غنیمت دان مرا
غنچه را دل خون شود تا بلبلی پیدا شود
غنچه را دل خون شود تا بلبلی پیدا شود
بعضی وقتها تنها کاری که میشه کرد، کار اشتباهه!
به رقص مرگ ميان تنت ادامه بده
نفس بگير و به جان كندت ادامه بده!
نفس بگير و به جان كندت ادامه بده!
قیصر روم برای یک از خلفای بنی عباس در ضمن نامه ای نوشت ما در کتاب انجیل دیده ایم که هر ک.س از روی حقیقت سوره ای بخواند که خالی از هفت حرف باشد خداوند جسدش را بر آتش دوزخ حرام میکند و آن هفت حرف عبارت است از «ث» «ج» «خ» «ز» «ش» «ظ» «ف» ما هر چه بررسی کردیم چنین سوره ای را در کتاب های تورات و زبور و انجیل نیافتیم آیا شما در کتاب آسمانی خود چنین سوره ای دیده اید؟
خلیفه عباسی دانشمندان را جمع کرد و این مسئله را با آن ها در میان گذاشت. آن ها از جواب آن درماندند سرانجام این سؤال را از امام هادی علیه السلام پرسیدند.
آن حضرت در پاسخ فرمود: آن سوره، سوره حمد است که این حروف هفتگانه در آن نیست.
پرسیدند فلسفه نبودن این هفت حرف در این سوره چیست؟
فرمود: «ث» به ثبور «هلاکت» حرف «ج» اشاره جحیم نام یکی از درکات دوزخ و حرف «خ» اشاره به خبیث ناپاک و حرف «ز» اشاره به زقوم غذای بسیار تلخ دوزخ و حرف «ش» اشاره به شقاوت بدبختی و حرف «ظ» اشاره به ظلمت تاریکی و حرف «ف» اشاره به افت است .
خلیفه این پاسخ را برای قیصر روم نوش. پس از دریافت نامه بسیار خوشحال شد و به اسلام گروید و در حالی که مسلمان بود از دنیا رفت.
خلیفه عباسی دانشمندان را جمع کرد و این مسئله را با آن ها در میان گذاشت. آن ها از جواب آن درماندند سرانجام این سؤال را از امام هادی علیه السلام پرسیدند.
آن حضرت در پاسخ فرمود: آن سوره، سوره حمد است که این حروف هفتگانه در آن نیست.
پرسیدند فلسفه نبودن این هفت حرف در این سوره چیست؟
فرمود: «ث» به ثبور «هلاکت» حرف «ج» اشاره جحیم نام یکی از درکات دوزخ و حرف «خ» اشاره به خبیث ناپاک و حرف «ز» اشاره به زقوم غذای بسیار تلخ دوزخ و حرف «ش» اشاره به شقاوت بدبختی و حرف «ظ» اشاره به ظلمت تاریکی و حرف «ف» اشاره به افت است .
خلیفه این پاسخ را برای قیصر روم نوش. پس از دریافت نامه بسیار خوشحال شد و به اسلام گروید و در حالی که مسلمان بود از دنیا رفت.
