…!
نوشتههای نمایه جدید
سه بیت، سه نگاه!
موسی خطاب به خداوند در کوه طور گفت:
اَرَنی (خود را به من نشان بده)
خداوند پاسخ داد: لن ترانی (هرگز مرا نخواهی دید)
سعدی:
چو رسی به کوه سینا ارنی مگو و بگذر
که نیرزد این تمنا به جواب "لن ترانی"
حافظ:
چو رسی به طور سینا ارنی بگو و بگذر
تو صدای دوست بشنو، نه جواب "لن ترانی"
مولانا:
"ارنی" کسی بگوید که ترا ندیده باشد
تو که با منی همیشه، چه "تری" چه "لن ترانی"
موسی خطاب به خداوند در کوه طور گفت:
اَرَنی (خود را به من نشان بده)
خداوند پاسخ داد: لن ترانی (هرگز مرا نخواهی دید)
سعدی:
چو رسی به کوه سینا ارنی مگو و بگذر
که نیرزد این تمنا به جواب "لن ترانی"
حافظ:
چو رسی به طور سینا ارنی بگو و بگذر
تو صدای دوست بشنو، نه جواب "لن ترانی"
مولانا:
"ارنی" کسی بگوید که ترا ندیده باشد
تو که با منی همیشه، چه "تری" چه "لن ترانی"
حرفای دلتون رو به هم بزنید
دلخوری بهتر از حرف خوریه
دلخوری بهتر از حرف خوریه
یه روز کارمون میگیره!
شاعر چه قشنگ گفت!
دنبال شکستهبند نباش من بدجوری از خودم در رفتم؛
دنبال شکستهبند نباش من بدجوری از خودم در رفتم؛
اگه کسی رو ببینم و دلم بخواد به ورژن بهتری از خودم تبدیل شم میفهمم خوشم اومده ازش.
مثل قبلنا هنوز هنوز من منتظرم
راجبم حرف میزنی میگی که من مقصم
چشمتو ببند بیا بازم تکیه کن به من
مثل قبلنا دوباره باز اسمتو بگم
کاشکی با خواهش من دوباره راضی میشد
کاشکی اون نامه آخر اصلا باز نمیشد
دنیای من وارونه است روزاش تاریک شباش نور است
ابری نیست و بارون است آدما جدا میشن چه آسون از هم
اگه یه روز تنگ بشه دلت بازم برمیگردم بهت
بیا بازم دستتو بده آخه من میفهممت
آخه فقط من میفهممت
الان میگی تقصیر از منه که به خاطر من یهو کندی از همه
چقد شده تلخ این منظره
چرا رفتی از اینجا هوا برفی من اینجا
دیگه سخت نیست چرا فهمیدنت
به هوای بوسیدنت داره بقیه رو پس میزنه
تو رو باز بخشیدمت چرا بازم بخشیدمت
ساختیم یه کلبه چوبی واسه هم
هر چی که خاطره داریم واسه من
بین این شعرای کهنه جواب راز منی
تو دل این شب تاریک تو فقط یار منی
کاشکی با خواهش من دوباره راضی میشد
کاشکی اون نامه آخر اصلا باز نمیشد
دنیای من وارونه است روزاش تاریک شباش نور است
ابری نیست و بارون است آدما جدا میشن چه آسون از هم
راجبم حرف میزنی میگی که من مقصم
چشمتو ببند بیا بازم تکیه کن به من
مثل قبلنا دوباره باز اسمتو بگم
کاشکی با خواهش من دوباره راضی میشد
کاشکی اون نامه آخر اصلا باز نمیشد
دنیای من وارونه است روزاش تاریک شباش نور است
ابری نیست و بارون است آدما جدا میشن چه آسون از هم
اگه یه روز تنگ بشه دلت بازم برمیگردم بهت
بیا بازم دستتو بده آخه من میفهممت
آخه فقط من میفهممت
الان میگی تقصیر از منه که به خاطر من یهو کندی از همه
چقد شده تلخ این منظره
چرا رفتی از اینجا هوا برفی من اینجا
دیگه سخت نیست چرا فهمیدنت
به هوای بوسیدنت داره بقیه رو پس میزنه
تو رو باز بخشیدمت چرا بازم بخشیدمت
ساختیم یه کلبه چوبی واسه هم
هر چی که خاطره داریم واسه من
بین این شعرای کهنه جواب راز منی
تو دل این شب تاریک تو فقط یار منی
کاشکی با خواهش من دوباره راضی میشد
کاشکی اون نامه آخر اصلا باز نمیشد
دنیای من وارونه است روزاش تاریک شباش نور است
ابری نیست و بارون است آدما جدا میشن چه آسون از هم
در این تالارِ پرهیاهو، صدایی نیست،
جز پژواکِ کفشها بر سنگفرشِ سرد.
هر لبخندی که میبینم، یک ماسکِ نازک است،
پشتِ آن، هزاران چشمی که خسته و مُردد است.
من میانِ این جماعت، غریبهتر از همیشه،
مثل یک درختِ تنها در باغی پر از تندیس.
همه مشغولِ تظاهرند به بودن، به اشتراک،
و من در این ازدحام، به عمقِ خودم میرسم، آرام و بینیاز.
تنهاییِ جمع، سهمگینتر از انزوای مطلق است؛
چون میدانی که صدایی هست، اما هیچ گوشی نمیشنود.
و من میایستم، در مرکزِ این رقصِ بیهوده،
تنها کسیکه میداند، این جشن، پایانِ غم است.
جز پژواکِ کفشها بر سنگفرشِ سرد.
هر لبخندی که میبینم، یک ماسکِ نازک است،
پشتِ آن، هزاران چشمی که خسته و مُردد است.
من میانِ این جماعت، غریبهتر از همیشه،
مثل یک درختِ تنها در باغی پر از تندیس.
همه مشغولِ تظاهرند به بودن، به اشتراک،
و من در این ازدحام، به عمقِ خودم میرسم، آرام و بینیاز.
تنهاییِ جمع، سهمگینتر از انزوای مطلق است؛
چون میدانی که صدایی هست، اما هیچ گوشی نمیشنود.
و من میایستم، در مرکزِ این رقصِ بیهوده،
تنها کسیکه میداند، این جشن، پایانِ غم است.
