دیوارها به هم می‌آیند، اما در معنای گم شدن نیست،

اینجا خلوتگاهِ معمارِ روح است، جایی که طرحی نو زده می‌شود.

صدای جهان را کِه می‌بُری، می‌شنوی زمزمهٔ هستی را،

آن نجوا که در شلوغی‌ها، همواره می‌لرزید و رد می‌شد.

این تنهایی، محفظه‌ای است از جنس شیشهٔ شفاف،

که نورِ اندیشه را از هر غبار و گردی پاک می‌کند.

سکوت، بومِ سفید است، برای نقاشیِ فردا،

و سکون، نیرویِ لازم برای جهشِ فراتر از فردا.

بگذار تا جهان برای خود بدود، برای خود فریاد زند،

من در این اتاقِ کوچک، دروازه‌های کیهان را گشوده‌ام.

تنهایی، نه انتهای مسیر، که خودِ جاده‌ای‌ست استوار،

جایی که انسان، از سایهٔ خود، به جلو می‌جهد و می‌بالد.

Really change! then show them that they are Nothing!

شولای برفی⛄🙈
دلتنگی💔

سلام
ممنون بابت لایک قرار آن‌جاست🙏

کاش میشد برگردیم به اون دورانی که پیامای شخصیمون تو انجمن از کاریا بیشتر بود=)

باد خنک عصر میان کوچه‌های تنگ و خاکی می‌پیچید. صدای اذان از گلدسته‌های حرم بلند شد، و در دل آن صدای آسمانی، دختری با چهره‌ای رنگ‌پریده، آرام قدم برمی‌داشت. قنداق کوچکی را در آغوش داشت. تمام دنیایش، خلاصه شده در تن‌نوزادی که هنوز بوی آسمان می‌داد.

اما قبل
الهام دختری از خانواده‌ای مذهبی، آرام و رؤیاپرداز، ماه پیش، با سامان عقد کرده بود. سامان دلش با وعده‌های رویایی خوش کرده بود؛ خانه‌ای کوچک، پنجره‌ای رو به زندگی. اما زندگی تصمیم دیگری داشت.
در میان رفت‌وآمدهای فامیل، حسادت‌ها، دخالت‌ها و دل‌خوری‌های ریز، عشقشان فرو ریخت.
یک روز صبح، صدای پدر در خانه پیچید
جدی و سرد: «باید جدا بشی دختر. خانواده‌شون دیگه قابل تحمل نیست.»

الهام گریست، اما صدایش در دیوارهای خانه گم شد. عقدشان باطل شد، رؤیاهایش شکست و تنها صدایی که در ذهنش ماند، قول سامان بود: «تا آخرش باهاتم، حتی اگر دنیا بر ما سخت بگیره.»
دنیا سخت گرفت و سامان نبود.

چند ماه بعد، وقتی دلیل تأخیر ماهانه‌اش را فهمید، ترس وجودش را گرفت. آزمایش، دکتر، سکوت.
باردار بود.

خبر مثل آتش در خانه‌شان افتاد. مادرش بی‌کلام، پدرش سرخ و خاموش، و خواهرها و برادرها پر از نگاه‌هایی که قضاوتش می‌کردند.
«تو آبروی خانواده رو بردی... باید تمومش کنی.»

با مشقت، با تنهایی، با طعنه و کنایه هایی که می‌شنید صبوری کرد و تحمل و آخر هم بچه را به دنیا آورد؛ دختر کوچکی با چشمانی درشت و مژه‌های بلند و پوست سپید.

اما صبح فردا، نگاه پدرش همه چیز را تمام کرد: «نمی‌تونی نگهش داری.»
اشک و التماس هایش تاثیری بر فرمان پدر نداشت و الهام بی چاره تنها یک چاره برای دخترکش یافت، با چشمانی بی‌اشک، پارچه‌ای سفید برداشت و قنداق را بست. با دستان لرزان نامه‌ای نوشت:
«دخترم... اگر روزی بزرگ شدی و پرسیدی مادرت کجاست، بدان که مادرت تو را به خدا سپرد، نه به بی‌رحمی مردم.»
سرگذشتش را در نامه تمام و کمال شرح داد و گواهی بر پاکی دخترکش.
نامه را لای قنداق گذاشت، چادرش را بر تن ضعیف و پر دردش کشید و به راه افتاد.

در شلوغی زائران، میان صدای سلام و صلوات، کنار یکی از ستون‌های حرم نشست. نگاه کرد به ضریح نورانی، نفسش لرزید. قلبش نمی‌خواست برود، پاهایش می‌لرزید.
کودک کوچک در آغوشش خندید — همان خنده، آخرین تیغی بود که در قلبش نشست.

الهام قنداق را آرام روی سکو گذاشت، میان همهمه زائرهایی که هیچ‌ک.س را نمی‌دیدند.
برای آخرین بار نوزادش را بوسید و در گوشش زمزمه کرد:
«به خدا می‌سپارمت... شاید او مادرت شود.»

و رفت... بی‌هیچ نگاهی به پشت سر.

فقط صدای باد ماند، و قلبش که جا گذاشته بود، و احساسش که در میان نور سبز ضریح پر کشید.



ادامه دارد.....