مشاعره مشاعره با حرف "الف"

[پایان]

آرام جانم توکه انقدرنبودی بی وفا
میخوام ازت بپرسم چی اومدبه سرعشق ما

 

[amir mohamad]

آرام جانم توکه انقدرنبودی بی وفا
میخوام ازت بپرسم چی اومدبه سرعشق ما

ای عشق نگویم که به جای خوشم انداز
یکبار دگر در تف آن آتشم انداز

آتش چه زنی بر دلم از نام جدائی
این حرف مگو با من و در آتشم انداز

 

[پایان]

الا ای آهوی وحشی کجایی

مرا با توست چندین آشنایی

دو تنها و دو سرگردان دو بیکس

دد و دامت کمین از پیش و از پس

بیا تا حال یکدیگر بدانیم

مراد هم بجوییم ار توانیم

 

[amir mohamad]

الا ای آهوی وحشی کجایی

مرا با توست چندین آشنایی

دو تنها و دو سرگردان دو بیکس

دد و دامت کمین از پیش و از پس

بیا تا حال یکدیگر بدانیم


ای به خوبی از همه خوبان عالم خوب‌تر
شیوه حسن و جمالت هر یک از هم خوب‌تر


آدمی، گر یوسف مصرست، مانند تو نیست
ای تو از مجموع فرزندان عالم خوب‌تر

 

[پایان]

اگر بر من نداری رحم، بر خود رحم کن ظالم

عنانداری کنم تا چند آه بی محابا را؟

اگر بیرون دهم خونی که پنهان در جگر دارم

ز حیرت چشم قربانی شود گرداب، دریا را

 

[amir mohamad]

اگر بر من نداری رحم، بر خود رحم کن ظالم

عنانداری کنم تا چند آه بی محابا را؟

اگر بیرون دهم خونی که پنهان در جگر دارم

ز حیرت چشم قربانی شود گرداب، دریا را

ای دل حدیث صبر شنیدن ز بهر چیست
زهر است در پیاله، چشیدن ز بهر چیست

ای عیش غم که مرهم آسایش منی
در زخم سی*ن*ه نرم خلیدن ز بهر چیست

 

[پایان]

ابر چشم من چنین گر گوهر‌افشانی کند

کاسه دریوزه دریا میکند گرداب را

صبح هر روز از شفق صد کاسه خون بر سر کشد

تا در آغوش آورد خورشید عالمتاب را

 

[amir mohamad]

ابر چشم من چنین گر گوهر‌افشانی کند

کاسه دریوزه دریا میکند گرداب را

صبح هر روز از شفق صد کاسه خون بر سر کشد

تا در آغوش آورد خورشید عالمتاب را

اگر جان را حجاب تن ز پیش کار برخیزد
ز خواب هجر چشم دل به روی یار برخیزد

تنم برخیزد، ار گویی، ز بند جان به آسانی
ولی از بند عشق او دلم دشوار برخیزد

 

[پایان]

آن که کوه قاف چون عنقا بود یک لقمه‌اش

بر سر خوان‌ها طفیلی چون مگس باشد چرا

این جواب آن غزل صائب که می گوید حکیم

تا نفس باشد کسی بی‌همنفس باشد چرا

 

[amir mohamad]

آن که کوه قاف چون عنقا بود یک لقمه‌اش

بر سر خوان‌ها طفیلی چون مگس باشد چرا

این جواب آن غزل صائب که می گوید حکیم

تا نفس باشد کسی بی‌همنفس باشد چرا

ای خنده تو راهزن کاروان قند
ما نیش عشق خورده و لعل تو نوشخند

برخاست نیشکر که ز قد تو دم زند
از هم جدا جدا شد و ببریده بندبند