پانزده سالم بود، از اون جمعه‌هایی بود که همه‌ي اعضاي خانواده توی باغ پدربزرگ جمع شده‌بودیم. مامان مشغول صحبت با مادرجون بود و هر از گاهی عمه با جمله‌ای كوبنده و بي‌منطق سعی داشت مخالفت خودش رو نسبت به نظر مامان نشون بده و ثابت کنه مامان در اشتباهه! کلافه از این صحبت‌های بی‌پایه و اساس، در کنج‌ترین قسمت باغِ سرسبز و پر از درخت، روی صندلی‌هاي حصيري و زیر درخت آلبالو نشسته‌بودم و کتابم رو روی میز مقابلم گذاشتم تا بخونم؛ کتاب زیست. به‌ خاطر بی‌محلی و رفتار زشتشون همیشه از این جمع دوری می‌کردم، به گوشه‌ای پناه می‌بردم و خودم رو با کتاب و دفترهام سرگرم می‌کردم، ولی اين تنهايي زياد دووم نداشت چون اشکان، خودش رو به من می‌رسوند و سکوتِ خلوت من رو بهم می‌زد؛ مثل اون‌ روز!
***
- چی می‌خونی کوچولو؟
كلافه نگاهش کردم، مشتاقانه به من چشم دوخته‌بود.
- کتاب زیست.
دستش رو لبه‌ي ميز گذاشت و خودش رو به طرفم خم كرد
- مگه کوچولوها می‌تونن کنکور بدن؟
اخم کردم و با تندی در جوابش گفتم:
- اینکه می‌تونم کنکور بدم یعنی اصلاً کوچولو نیستم! پس اينقدر نگو!
تندتند سر تکون داد و برخلاف من لبخند زد.
- واو! بله‌بله! شما خانمین.
نگاهم رو ازش گرفتم، حتی لبخندهای مثلاً مهربونش رو هم دوست نداشتم!
- شنیدم می‌خوای خانم دکتر بشی.
بي‌محلي‌هام فايده نداشت و اشكان همچنان بالاي سرم ايستاده بود. فقط سر تكون دادم و با ماژیک صورتی کلمه «پروتوزوئر» رو رنگی کردم و زیر لب جمله‌‌ رو تکرار کردم:
- آغازيان هتروتروف را پروتوزوئر... .
با صداي كشيدن صندلي مقابلم، حواسم پرت شد و نگاهم به سمتش كشيده‌شد؛ نه! قصد رفتن نداشت.
- دوست داری بری دانشگاهِ کجا؟
سرم رو بيشتر به پايين خم كردم.
- نمی‌دونم، قطعاً بهترین دانشگاه‌!... و آغازيان فتوسنتزکننده را جلبک می‌ناميدند... .
- یعنی تهران؟
نفسم رو با فوت بيرون دادم و زير لب با حرص جوابش رو دادم:
- شاید، اگه قبول بشم.
صداي خنده‌ي مرموزش روحم رو آزار مي‌داد.
- حتماً قبول میشی، خانواده‌ي آریان باهوشن.
کتاب رو ورق زدم.
- خداکنه.
- پس من یه فکر خوب دارم!
موهاي مقابل صورتم رو كنار زدم و با ابروهاي درهم، نگاهم رو بهش دوختم. باز مي‌خواست چي بگه؟ کدوم فکرش خوب بود که حالا این دومیش باشه؟!
- منم از این به بعد درس می‌خونم تا با تو یكجا قبول بشم.
تعجب كردم. اشکان تصمیم به درس خوندن نداشت!
- تو که درس نمی‌خوندی! برات مهم نبود.
به صندلیش تکیه زد و همچنان لبخند به لب گفت:
- الان که فکر می‌کنم حیفه و اینکه خیلی حال میده با هم بریم دانشگاه، نه؟ مثلاً تهرانم باشه.
حرفش باعث شد حس بدی بهم دست بده، حتی الان هم که باهاش هم‌‌صحبت بودم معذب شده‌بودم، چه برسه به اینکه... .
- چطوره با هم درس بخونیم؟
مشتم رو به سطح شيشه‌اي ميز كوبيدم و معترضانه در جوابش گفتم:
- نه اشکان! من اینجوری نمی‌تونم تمرکز کنم! الان هم بذار درسمو بخونم.
- باشه ولی شک نکن با هم می‌ریم دانشگاه.
من که شنیدن این حرف‌ها به مذاقم خوش نمی‌اومد، با حرص گفتم:
- حالا بذار ببینیم اصلاً قبول می‌شیم؟!
از روی صندلی بلند شد و چشمکی بهم زد.
- گفتم که خانواده‌ي آریان باهوشن، دستِ کم نگیر!
و با خنده و گام‌هاي محكم‌، ازم دور شد... .
***
با صدای بوق ممتد و سرسام‌آور ماشین‌ها، با شتاب دو قدمي عقب رفتم. چراغ سبز شده‌بود و دیگه نمی‌شد از خیابون رد بشم و امان از حواسي كه سرجاش نبود. توي این مدت مسیر خونه‌ي تینا، خونه‌ي خودمون و كلينيك رو خوب یاد گرفته‌بودم و الان هم پیاده داشتم می‌رفتم و نفهمیدم کی به خونه‌شون نزدیک شدم. با قرمز شدن چراغ راهنمايي از خیابون عبور كردم. نفس عمیقی توی این هوای سوزناک آذر ماه کشیدم. از فکر و خیال و استرسِ امروز، دست‌هام یخ زده‌بود و فشارم افتاده‌بود؛ احتیاج به خوردني حسابي شیرین داشتم! وارد خونه‌ي تینا شدم، مثل اکثر وقت‌ها تنها بود. به طرفش قدم برداشتم و همين كه صورت بي‌رنگ و روش رو ديدم، ابروهام بالا رفت.
- سلام، خوبی تینا؟!
لبخند بي‌حالي روي لب‌هاش نشست.
- آره! خوش اومدین، بریم تو اتاق؟
دست چپم رو پشت كمرش گذاشتم و با دست راستم در رو بستم. نگاهم رو به چشم‌هاي افتاده‌ش انداختم و پرسيدم:
- چه‌ خبر؟ استراحت نكردي؟ خسته‌اي؟
سر تكون داد و با لحني كه كلافگي توش موج مي‌زد در جوابم گفت:
- آره! کلاس‌های امروز خسته‌م کرد.
مقابل در اتاقش ايستاديم. نگاه نگرانم رو به رنگ سپيد صورتش و لب‌هاي پوسته‌پوسته‌اي كه اسير دندون‌هاش بود، دوختم و زير لب گفتم:
- می‌خوای کنسل کنیم؟
سريع در جوابم مخالفت كرد.
- نه... نه! بخونیم.
و جلوتر از من وارد اتاقش شد. به دنبال تينا وارد اتاق شدم و كيفم رو كنار ميز گذاشتم. پشت ميز مطالعه‌ش نشستيم و تينا بلافاصله شروع به پرسيدن سؤالات و ابهاماتش كرد. تعجب کردم! همیشه حتی موقع خستگی هم ده دقیقه‌ای از اتفاقات چند روز اخیرش می‌گفت و کمی با هم گپ می‌زدیم و بعد درس خوندن رو شروع می‌کردیم اما الان، عجیب بود! چیزی نگفتم و باهاش همراهی کردم. تمام مدتی که براش توضیح می‌دادم، شش دونگ حواسم بهش بود. اخم ریزی روی پیشونیش بود و اینطور که از قیافه‌ش معلوم بود، تمرکزش روی حرف‌هام بود اما هنوز هم به خوب بودن حالش شک داشتم و بعید می‌دونستم تمرکز کافی داشته باشه. یك ساعتی گذشته بود و قرار بود پنج‌تا از مسئله‌های فیزیک رو حل کنه. با ترديد بهش چشم دوختم و پرسيدم:
- الان حالشو داری؟
آروم‌تر و كم‌حرف‌تر از هميشه بود! فقط در جوابم سر تكون داد.
- من برم بیرون یا كنارت باشم؟
نگاهم کرد؛ این نگاه فرق داشت، از همیشه گرفته‌تر بود و حقيقتاً بند دلم رو پاره كرد!
- هر جور دوست دارین، می‌خواین بیرون استراحت کنین تا من تموم کنم.
اما انگار قصد صحبت نداشت. ترجيح دادم به بهانه‌ي پاسخ دادن به سؤالات چند دقيقه‌اي تنهاش بذارم. مهم نبود مسئله‌هاش رو چطور حل مي‌كنه، شايد توي اين مدت بتونه افكارش رو جمع كنه و بعد باهام صحبت كنه. امروز بايد بي‌خيال سخت‌گيري مي‌شدم و بيشتر به حال و احوالات تينا رسيدگي مي‌كردم. لبخندي به روش زدم.
- باشه عزیزم، منتظرتم.
از اتاقش بیرون رفتم و روی اولین مبل تک‌ نفره‌ای که نزدیک اتاقش بود، نشستم. خونه‌شون سوت و کور بود و فقط صدای تیک‌تیک ساعت می‌اومد. با ديدن شكلات‌خوري سراميكي كه وسط ميز مقابلم قرار داشت، ضعف و افت فشارم خودش رو به رخم كشيد و من ناخواسته دست دراز كردم و شكلاتي از داخل ظرف برداشتم. پوست سبزرنگ دورش رو باز كردم و شكلات فندقي رو به دهن گذاشتم. با كنجكاوي نگاهم رو به انتهاي سالن، يعني آشپزخونه دوختم؛ جديداً اون خانمی که روزهای اول اینجا دیده‌بودم، رو نمي‌ديدم. يا ساعت كاريش تغيير كرده‌بود يا اينكه كلاً نمي‌اومد. شيريني شكلات به جونم نشست، با خستگي گردنم رو عقب كشيدم، سرم رو به مبل تكيه دادم و چشم‌هام رو بستم. دلشوره و نگراني، مثل خوره به مغزم برگشت! همه‌چيز برام مبهم و ترسناک بود؛ همیشه از آینده‌م و اتفاقات پیش رو می‌ترسیدم و الان هم از اون لحظه‌هایی بود که چنین حس‌هایی بهم دست داده‌بود. اول نگرانی به‌ خاطر حال مادرجون که چقدر امروز ضعیف به‌ نظر می‌رسید و بعد هم اشکان که کاش هر چه زودتر اسم من از ذهن مريضش پاک بشه! تا كي بايد نگران وجود اشكان مي‌‌بودم؟ اون هم حالا كه چند كيلومتري ازش دور بودم! انگار دل‌نگراني به تارتار زندگي من گره خورده‌بود كه هميشه نواي غم و سختي نواخته مي‌شد.
صدای ضعیفی به گوشم خورد. با كنجكاوي چشم‌هام رو باز کردم و گوش‌هام رو تیز کردم. اولش فکر کردم اشتباه شنیدم اما بعد از چند لحظه، دوباره صداي عجيبي به گوشم رسيد. صدايي مثل صداي ناله! آب دهنم رو قورت دادم و از جام بلند شدم. به‌ طرف اتاق تینا رفتم. صدا همچنان ضعیف بود اما به در اتاق تینا كه رسيدم، همه‌چيز واضح‌تر شنیده می‌شد. اين صداي گريه نبود؛ مطمئنم صداي ناله بود؛ مثل صداي ناله‌هاي مريض‌هايي كه توي فضاي درمان مي‌شنيدم! خداي من! همه‌ي انرژي ذخيره‌ي بدنم تبديل شد به قدرت توي دست‌هام و با شدت دستگیره در اتاقش رو پایین کشیدم. با دیدن تیناي نشسته‌ي پشت ميز كه توی خودش جمع شده‌بود و ناله مي‌كرد، نگران به‌ طرفش دویدم و ناخواسته با صداي بلند صداش زدم.
- تینا... تینا!
شونه‌هاش رو گرفتم و تن سنگينش رو عقب كشيدم؛ از حالت جمع شده‌ي صورتش، چشم‌های بسته، نفس‌هایی که به زور می‌کشید و لب‌هايي که محکم روی هم فشار می‌داد، معلوم بود اصلاً حالش خوب نیست!
- تینا چته! چت شد؟!
همچنان داد مي‌زدم و بهت‌زده به تينا كه با درد عجيبي دست و پنجه نرم مي‌كرد خيره شدم. دستش روی قلبش مشت شد و دوباره بدنش رو خم کرد. سریع دستم رو روي ستون فقراتش گذاشتم؛ خیس از عرق بود. خدای من! امکان نداره! جملات رسيده به ذهنم، تندتند و بدون فكر، تنها بر پايه‌ي علم پزشكي، از دهنم بيرون پريد:
- تینا قرصات کجاست؟ حتماً قرص داری، تو کشوي ميزته؟ خواهش می‌کنم بهم بگو!
تكون ريز سرش رو كه ديدم، دست آزادم رو به كشوي ميزش رسوندم. چند جعبه قرص بود كه سريع روي هر كدوم رو خوندم و در نهايت جعبه سفيد رنگ رو برداشتم. چشم‌هام تا آخرين حد ممكن باز شده‌بود و براي يك لحظه نفس كشيدن رو فراموش كردم. باورم نمی‌شد، خدایا، نه! با دست‌های لرزونم قرص رو خارج کردم و به سختی توی دهنش گذاشتم؛ بعد از چند لحظه بلند شروع به نفس كشيدن كرد. بدن كرختش رو به صندلي تكيه دادم و با دو از اتاقش بيرون رفتم. گوشي تلفن رو برداشتم و بلافاصله شماره‌ي اورژانس رو گرفتم.