با دستی که روی شونه نشست به عقب برگشتم و به دست بزرگ دامون که روی شونه‌ام گذاشته بود نگاه کردم و بعد سرم رو بالا آوردم.
- بشین.
چند ثانیه خیره نگاهش کردم و بعد روی صندلی که خودش چند دقیقه پیش نشسته بود، نشستم و دست دامون از روی شونه‌ام برداشته شد. نفس عمیقی کشیدم و حواسم رو به صفحه لپ‌تاپ و نوشته‌ها دادم.
ساعت‌های مطالعه و روز‌های هفته نوشته شده‌بود و همچنین دروسی که باید میخوندم.
با دیدن تایم‌های طولانیی که باید درس میخوندم لب‌هام رو آویزون کردم و به دامون که حالا روی صندلی سمت چپم نشسته بود نگاه کردم.
- برنامه فشرده‌ای نیست؟
دامون سرش رو به نشونه «نه» بالا برد.
- هفته اول اردیبهشت رو از دست دادی برای خوندن و امتحانات نهایی هستن و کل کتاب باید بخونی، آزمون‌های شبه نهایی هم هست که خوبه و اینجوری تایم خوندنت برای امتحانات نهایی کمتر میشه.
سری تکون دادم.
- آره.
با اعتماد به‌نفس ادامه دادم:
- و من میتونم.
دامون سری تکون داد و دوباره خیره بهم نگاه کرد.
اخم محوی کردم که دستی به ته‌ریشش کشید و بعد لپ‌تاپ رو برداشت و جلوی خودش گذاشت و مشغول شد.
دستم رو زیر چونه‌م گذاشتم بهش خیره شدم. اخم محوی توی صورتش داشت. به چشم‌های سیاه و به رنگ شبش که زیبایی چهره‌ش رو هزاربرابر کرده‌بود، زل زدم و به عبارت دیگه‌ای غرق شدم. مژه‌های بلند و پرش هم بیشتر چشم‌های کشیده‌اش رو زیباتر کرده‌بود. چشم‌های مشکیش رو از خاله به ارث برده‌بود. چشم‌های خاله هم قشنگ بود ولی چشم‌های دامون از خاله و دلوین قشنگ‌تر بود. با انگشت چونه‌اش رو خاروند و من نگاهم به چونه‌اش خورد و غرق خاطرات گذشته شدم. انگشتش رو جایی گذاشت که روزی جای بوسه‌ی من بود. بوسه‌هایی که از روی عشق بود. سنی نداشتم ولی خوب می‌دونستم که حس دوست‌ داشتنم نسبت به دامون واقعیه. لبخند تلخی زدم، آدم‌ها شاید فراموش بشن و از یاد برن و حتی بخشیده بشن ولی خاطرات باقی میمونه. خاطرات بد یا خوب تا ابد باقی میمونه.
با صدای دامون از فکر بیرون اومدم و فهمیدم که خیلی وقته که بهش خیره شده‌بودم.
- شهرزاد؟
نگاهم رو گرفتم و از روی صندلی بلند شدم.
- سهیل هنوز نیومد؟
- اومد.
بدون گفتن حرفی داخل خونه شدم.
با دیدن کانیا و سهیل که انگار دعوا می‌کردن، به طرفشون رفتم.
- چتونه باز؟
کانیا و سهیل به طرفم برگشتن و کانیا به پشت سر سهیل اشاره کرد.
- ترشی.
با دیدن ظرف کوچیک که سهیل پشت سرش گرفته‌بود و انگار حاوی ترشی بود، به سهیل چپ نگاه کردم که شونه‌ای بالا انداخت.
- نمیدم، برای خودم آوردم.
- ترشی توی یخچال هست سهیل از اونجا بردار بخور.
کانیا هم با چشم‌های مظلوم سری تکون داد.

سهیل با لج‌بازی سرش رو به دو طرف تکون داد.
- نمی‌خوام.
اخمی کردم.
- بچه‌ای مگه، بهش بده.
کانیا کنارم ایستاد و نیم‌نگاهی بهش انداختم. کانیا فقط از ترشی‌هایی که مامان درست می‌کرد می‌خورد، مامان هم همیشه براش جداگونه درست می‌کرد و من می‌بردم براش.
- سهیل بهش بده، رفتی خونه هرچی ترشی تو خونه هست بخور.
با صدای دامون هرسه به عقب برگشتیم.
- چیشده؟
کانیا سریع به ظرف ترشی که تو دست سهیل بود اشاره کرد. با کف دست توی پیشونیم کوبیدم.
- توکه معده درد میگیری نمیدونم چرا همش می‌خوری.
- دامون بگو ترشی بهم بده.
دامون که انگار خنده‌اش گرفته‌بود، سری تکون داد.
- باهم بخورین ترشی رو، ترشی تو یخچال هم هست.
سهیل وارد آشپزخونه شد و در همون حین رفتن گفت:
- بهش میدم ولی زیاد نمی‌خوره، ترشی رو برای خودم آوردم.
دامون توجهی به بحث این‌ دوتا نکرد و از کنار سهیل گذشت و داخل آشپزخونه شد.
منم شونه‌ای بالا انداختم و پشت سر دامون داخل آشپزخونه شدم. با کمک کانیا میز رو از غذا و باقی‌ چیزهایی که سهیل آورده‌بود چیدیم و روی صندلی نشستیم. سهیل بعد از خوردن شام و دعوا با کانیا به خونه خودمون رفته‌بود و حالا ما هرکدوم مشغول کار خودمون بودیم.
بی حوصله روی کاناپه سه نفره دراز کشیدم و یکی از کوسن‌های زرشکی رو بغل گرفتم. دکور خونه دامون ساده بود و همچنین خونه کوچیکی بود. البته خونه مجردی همین بود. به کانیا نگاه کردم که با گوشی مشغول بود. پایین پام نشسته بود و با پا به کمرش کوبیدم که جیغ آروم و کوتاهی کشید. سریع به سمتم برگشت و بلند شد. با لگدی که به زانوم کوبید با درد «آخ» بلندی گفتم و منم بلند شدم.
- چرا میزنی بزغاله؟
زانوم رو ماساژ دادم و با درد گفتم:
- من آروم زدم.
کانیا با اخم گوشی رو روی کاناپه انداخت.
- خب آروم یا محکم فرقش چیه؟
- دردم گرفت.
پای چپم رو بالا آوردم و به زانوش کوبیدم.
- آخ! شهرزاد دلت کتک می‌خواد؟
ابرویی بالا دادم و سرم رو به نشونه تمسخر تکون دادم.
- آره جوجه.
کانیا که انگار زورش گرفته‌بود، سریع یه کوسن برداشت و محکم توی سرم کوبید.
- آخ!
دستم رو روی سرم گذاشتم و بعد سرم رو بالا آوردم و به طرفش هجوم بردم. دست توی موهای بلند و آزادش کردم و کشیدم که شروع کرد به جیغ و داد کردن.
- منو میزنی؟
- آی! نکن شهرزاد!
موهاش رو بیشتر کشیدم.
- بگو غلط کردم.
- آی! نمی‌خوام.
با دردی که توی سرم پیچید فهمیدم که از پشت موهام رو کشید. کارش رو بی‌جواب نذاشتم و پام رو بالا آوردم و دوباره توی زانوش کوبیدم.
- آی!
با دادی که دامون کشید ازهم جدا شدیم. به طرف دامون برگشتم و با موهای بهم‌ ریخته، نگاه عصبانی و نفس نفس زدن‌های زیاد نگاهش کردم. حواسم پرت دامون شد که کانیا با پا توی شکمم کوبید. با دردی که توی شکمم پیچید «آخ» بلندی گفتم و نشستم.