قسمت اول: فراخوان شهر

آن شب شوم‌ترین شب شهر "سایلنت‌هیل" بود. چیزی که اخبار نشان می‌داد، حاکی از آتش گرفتن طبقه آخر یک "هتلِ بزرگ" بود که سریعا مهار شده بود ولی فقط آن هتل نبود که آتش گرفته بود، اکثر ساختمان‌ها و امکان عمومی در شهر دچار حریق و آتش‌سوزی شده بودند و این آتش سوزی‌ها از نظر هیچکس عادی نبود اما؛ آن‌ها نمی‌دانست در فراسوی این اتفاق عظیم وقایع شومی در حال رقم خوردن است.
فردای همان شب تمامی شهر را یک مه غلیظ فرا گرفت. نفرت و تنفر مانند خاکستر از آسمان شهر می‌بارید.
مه مانند لشگری بر روشنایی روز تاخته بود و آن را در بر گرفته بود.
مه چنان رمز و ابهامی به شهر بخشیده بود که چند قدم آن ور تر هم مانند یک راز بود و دیده نمی‌شد.
اما مه چیز عجیب‌تری نیز همراه خود به شهر آورده بود، ارمغان مه برای شهر "سایلنت هیل" چیزی بجز ترس و وحشت نبود.
موجوداتی از اعماق دوزخ در ورای مه پرسه می‌زدند.
هرکسی درون مه قدم می‌گذاشت راهش را گم می‌کرد و به چنگال موجودات سایه نشین، هلاک می‌شد.
مردم شهر همگی در بُهت و حیرت بودند. اتفاقاتی که در حال رقم خوردن بود، ورای درک آنها بود به خیالشان همه چیز کابوس بود اما وقتی که ظلمت شب شهر را فرا گرفت و در تاریکی فرو برد کابوس ها مرز های حقیقت را بار دیگر در هم کوبیدن و به واقعیت پیوستند.
لمس حقیقت توسط کابوس یک واقعیتی ناگریز، که در حال رقم خوردن بود و شهر را به قهقرای تاریکی دوزخ فرو برد.
ارمغان تاریکی برای شهر "سایلنت هیل" تباهی در قعر جهنم بود.
هر آنچه که مه از ترس و وحشت درون خود داشت ، تاریکی دوچندانش را با خود به همراه داشت.
تاریکی چنان ترسی بر شهر غالب کرده بود که می‌شد معنای وحشت را از آن تفسیر کرد.
ظلمت تاریکی جای خود را به گور سویی از مه میداد و بعد از مدتی مه نیز جای خود را به ظلمات تاریکی.
گویی شهر بین دو دنیای متفاوت گیر افتاده بود بین برزخ و جهنم، و مدام بین این دو در حال تغییر بود.
تاریکی چنان بر شهر تاخته بود که مردم شهر را اسیر مجازاتگران جهنم ساخته بود و آنها را درون خود زندانی کرده بود نه راه فراری برای آنها بود و نه بخششی ، تا ابد گرفتار عذاب گناه خود در تاریکی بودند.
درون برزخ مه نیز فقط سکوت بود و سکوت.
سکوت، چنان آهنگی از تراژدی مرگ بر محیط نواخته بود که هیچکس را جرئت شکستن این سکوت مرگ بار را نبود.
کوچکترین صدایی موجودات شیطانی را سمت خود می‌کشاند و در نهایت آن صدا محکوم به فنا بود.

چند سال از اتفاقات شهر "سایلنت هیل" گذشت. ابهامات زیادی در مورد شهر وجود داشت. دولت به طور کامل شهر را قرنطینه کرد.
اطلاعات بدست آمده حاکی از آن بود که تمامی مردم شهر ناپید شده‌اند. هیچ فرد زنده یا جسدی یافت نشد ، شهر در سکوت کامل بود و سوختگی‌های چند ساختمان هم؛ کاملا مشهود بود.
اما چه چیزی این شهر را به تباهی کشانده بود ؟!

قسمت اول: فراخوان شهر
پارت دوم.
در شهرهای دیگر بر خلاف شهر "سایلنت هیل" اوضاع عادی بود. عده‌ای درون کلیسا جمع شده بودند و به واعظ کلیسا گوش می‌دادند و دعا می‌کردند.

واعظ:"اگر گناهانمان شکل فیزیکی به خود می‌گرفتن هر گناه به چه فرم و شکلی در می‌آمد؟ اگر گناهمان به شکل یک مجازاتگر در می‌آمد و قصد مجازات مارا می‌کرد چقدر تحمل آن را داشتیم؟گاهی پشیمانی از گناه و اقرار به آن و تنفر ورزیدن به انجام دوباره آن همان رهایی از بندِ گناه است."

پدرِروحانی همچنان در حال سخرانی دعای روز یکشنبه بود و در مورد گناه و توبه حرف می‌زد که "جِید" از جایش بلند شد و به سمت خروجی رفت.همکار جید نیز به دنبال او راهی شد.
-:جِید ؟ کجا میری؟خوبی؟چرا اومدی بیرون؟
جید:چیزی نیست فقط یکم کسل کننده شد .
-:بیخیال مرد دیگه بهتره به اون موضوع فکر نکنی میخای تا آخر عمر فقط به اون اتفاق فکر کنی؟! اون فقط یک تصادف بود عمدی در کار نبود تو زیادی داری خودتو درگیرش می‌کنی
جید:میشه در موردش حرف نزنیم؟
-:آره!نگران تعلیقت نباش، دادگاه هم تایید کرده کاملا اتفاقی بوده. از هفته بعد دوباری برمی‌گردی سرکار، دوباره شیفت و بدبختیات شروع میشه (این را به طعنه و شوخی گفت )
جید:آره!می‌دونم، می‌خوام چند روزی از شهر بزنم بیرون
همکار:فکر خوبیه!

صبح یکی از روزهای آخر تابستان بود ابرها بخش زیادی از آسمان را پوشانده بودند در میان ابرها ، ابرهای سیاه بیشتر به چشم می‌خورد. جید سوار ماشینش بیرون شهر درون جاده‌ای در حال رانندگی بود. از نحوه‌ی خیره شدنش به جاده معلوم بود تفکراتش مدام در حال تکرار هستند، گویی نمی‌تواند از فکر کردن به آنها دست بردارد. هوا آرام آرام شروع به مه آلود شدن کرد کمی جلوتر مه غلیظ‌تر شد جید هرچه جلوتر می‌رفت مه ها هم زیادتر می‌شدند. ناگهان صدای خش خش رادیو به سکوت درون ماشین غلبه کرد و صدای گوش خراش و آزار دهنده‌ای بوجود آورد جید در تلاش برای قطع کردند صدای نویز رادیو بود ولی تلاشش بی‌ثمر بود جید ضربه‌ای به رادیو زد و با حالت پرخاشگر گفت: خفه شو دیگه لعنتی!

همین که سر بلند کرد و نگاهی به جاده انداخت دخترکی را دید که وسط جاده ایستاده است جید با واکنشی سریع همزمان که محکم پای خود را بر پدال ترمز فشار می‌داد فرمان را چرخاند کنترل ماشین را به سختی بدست گرفت و کمی آنورتر از یک تابلو توانست ماشین را نگه دارد تابلویی که بر روی آن نوشته بود به شهر سایلنت هیل (تپه خاموش) خوش آمدید.
جید هنوز در شوک این اتفاق بود.نگاهش را به آینه روبرویش دوخت و با حالتی پریشان و نگران پشت سرش را از درون آینه نگاهی انداخت. سریع از ماشین پیاده شد تا جویایی حال دخترک باشد ولی کسی را آن اطراف ندید در تعجب بود کسی را که دیده است توهم بود.

قسمت اول: فراخوان شهر
پارت سوم
به هر‌حال به سمت ماشین برگشت و هرچه سوئیچ استارت ماشین را چرخاند روشن نشد.تلفن همراهش را در آورد و متوجه شد هیچ خط آنتنی برای تماس گرفتن وجود ندارد با شهر هم پنج دقیقه بیشتر با پای پیاده راه نداشت پس تصمیمش بالاجبار رفتن به سمت شهر با پای پیاده بود. هرچه به سمت شهر نزدیک‌تر می‌شد خوف و ترس عجیبی بر او قالب می‌گشت. مه چنان غلیظ بود که نمیشد بیشتر از چند قدم آنورتر را دید جید درون شهر به آرامی و بُهت و حیرت قدم برمی‌داشت همه جا خلوت بود حتی یک انسان هم در آن حوالی نبود.
محیط همچنان پر رمز و راز بود و مه بر شهر قلمرو گسترانده بود و سوار بر اسب ابهام به سرعت می‌تاخت.

درون شهر دانه‌هایی کوچکی شروع به باریدن کرده بود که توجه جید را جلب کردند. جید نگاهی به دانه‌ها انداخت، نه باران بود نه برف، بلکه خاکستری بود که از آسمان آن شهر می‌بارید.
نزول دانه‌های خاکستر از آسمان شهر، فرجام آتشِ تباهی‌ای بود که زمانی شعله هایش زبانه زد و شهر را در امواج پر تلاطم آتش غرق کرد و به قعر جهنم کشاند،شهری که در آتش غفلت و تباهی سوخت و تمامی تکه های پازل حقیقت را مانند دانه های خاکستر در آسمان پخش کرد.
جید هرچه جلوتر می‌رفت شهر مخوف‌تر و راز آلودتر می‌شد. نه انسانی، نه سگی، نه گربه‌ای و نه حتی پرنده‌ای. اگر به سر کوچه‌ای می‌رسید نهایت می‌توانست تا نصف کوچه را ببیند بقیه کوچه تا انتها درونِ مه از دیده پنهان بود.جید که خود را در این وضعیت می‌دید با خود می‌گفت گویی شهر ارواح است یا شاید بیماری شهر را فراگرفته در ذهن خود بدنبال منطقی می‌گشت که پاسخ سوال‌هایش را با آن توجیح کند تنها چیزی که برایش مصمم بود این بود که خواب و یا کابوس نیست هر آنچه در حال رخ دادن است، واقعیتی محض است. هرچه جلوتر می‌رفت قدم‌هایش سنگین‌تر می‌شدند دلش می‌خواست دیگر جلوتر نرود؛ برگردد سمت ماشین و از این شهر برود. در همین حین بود که صدای فریاد زنی سکوت فضا را پر کرد و سکوت مرگ بارش را شکست جید سراسیمه به سمت صدا دوید
جید:صدا نباید دور باشه حتما باید همین اطراف باشه.
صدای فریاد باز سکوت اطراف را خراشی داد نگاه جید به سمت کوچه‌ای جلب شد.صدا از آنجا می‌آمد به سمت کوچه دوید کمی که به سمت داخل کوچه رفت در ابتدا جسدی روی زمین نظرش را جلب کرد که پیراهنی سفید بر تن داشت که نصفش سیاه شده بود و به‌روی زمین افتاده بود، از روی جسدش بخاری سیاه بیرون می‌آمد.کمی جلوتر از جسد موجود عجیبی را دید که به سمت دو زن که گوشه کوچه‌ی بن‌بست درمانده و عاجز ایستاده‌اند، در حال حرکت است.
آن موجود در قامت یک انسان بود که گویی تمام سوخته بود.
جید سریع از روی زمین میله آهنینی را برداشت به سمت آن موجود خیز برداشت و فریاد زد :هعییی آشغال!!!
سپس ضر‌به‌ای بر سر آن موجود زد و او را نقش زمین کرد. آن دو نفر که دیدن موجود از سر راهشان به کناری پرت شده است سریع به سمت باز کوچه دویدند.ناگهان موجود از جایش بلند شد روبروی جید ایستاد و قامتش را راست کرد.

قسمت اول:فراخوان شهر
پارت چهارم
دختر:مواظب باش از دریچه سی*ن*ه‌اش مایعی سیاه اسیدی پرت می‌کند.
جید نگاهی به جسد کنارش انداخت دید نصف صورت و گردن و شانه و قسمتی از سی*ن*ه‌ی مرد انگار سوخته است.در کنار جسد مایعی سیاه رنگ شبیه قیر بود. جید همراه آن دو دختر به سمتی گریختند و زیاد از کوچه دور نشده بودند که موجوداتی شبیه به آن را دیدند.موجوداتی که دست نداشتند و به روی پاهایشان به سختی و تلو‌تلو کنان راه می‌رفتند از فک تا پایین سی*ن*ه‌هایشان باز بود و بخاری سیاه رنگ مدام در حال بیرون آمدن بود و از سی*ن*ه تا دهانشان مایعی سیاه رنگ شبیه قیر بیرون می‌ریخت.
به هرحال آنها موفق شدند از دست موجودات فرار کنند. جید که به خیالش جواب سوال‌هایش را می‌تواند از آنها بگیرد جویای قضیه این شهر متروک شد و پرسید؛
جید:در این شهر چخبر است؟قضیه از چه قرار است؟
یکی از آنها جواب داد؛
-:ماهم نمی‌دانیم تازه وارد این شهر شدیم هوا مه آلود بود و همه جا پر مه بود.توی جاده راهمون رو داخل مه گم کردیم فکر کنم یکی از پیچ‌های جاده رو اشتباهی پیچیدیم. ماشینمون اول جاده خراب شد اومدیم داخل شهر ولی اون موجود بهمون حمله کرد و دوستمون رو کشت.
جید:اون مرد روی زمین دوستتون بود؟پس بهتره سریع تر از این جهنم بزنیم بیرون. من راه رو بلدم ماشینم همین کنار خراب شده

آنها به سمت ورودی شهر راهی شدند. هر قدم که برمی‌داشتن محتاط تر اطراف را نگاه می‌کردند که مبادا از پشت مه‌ای موجودی جلویشان سبز شود . به خروجی شهر که رسیدند ناامیدی مثلِ پوتکی سنگین بر وجودشان فرود آمد و ضربه‌ای به امیدشان زد و آن را به ناامیدی همراه با ترس تبدیل کرد.
جید:محال است! مگر می‌شود؟! من از همین راه وارد این شهر لعنتی شدم چگونه الان جاده فرو ریخته و نابود شده؟!

آری!تمامی راه های برگشت مانند پلی که ریخته باشد فرو ریخته بود و مرز دنیای بیرون را از شهر جدا کرده بود،چرا که حاکم ؛ حکم را داده بود و حکم بر حصر گناهکار در حال اجرا بود.زندانی به وسعت شهر "ساینت هیل".
صدای آرام و خسته‌ای حرف‌های جید را قطع کرد؛
-:شما توسط شهر به اینجا فراخوانده شده‌اید ، این شهر به این سادگی‌ها اجازه خروج به شما نخواهد داد.
همه نگاهشان به سمت صدا جلب شد قیافه فرتوت و شکسته زن و موهای ژولیدش که رنگ سفید میان موهای سیاهش به چشم می‌خورد و لباس‌های پاره و گهنه‌اش که نشان میداد سالیانی در این شهر را به فلاکت گذرانده و تنها انسان این شهر متروک باشد. با آنکه سنش زیاد بنظر نمی‌آمد ولی از شکستگی و چندتا چین و چروک جزیی در قیافه‌اش می‌شد فهمید سختی‌های زیادی تحمل کرده است
جید:تو میدونی توی این شهر چخبره؟چه اتفاقی افتاده ؟
هنوز حرف های جید تمام نشده بود که صدای آژیری خطری از دور به گوش رسید.
زن:بهتره سریع‌تر دنبال سرپناه باشید خودتان را پنهان کنید به محض تمام شدن صدای آژیر دنیای تاریک با موجودات شیطانی‌اش وارد دنیای ما خواهند شد در امان نخواهید بود سریع‌تر بروید و پنهان شوید،بروید! فرار کنید!

قسمت دوم:دنیای دیگر otherd world دنیایی شیطاین، محبوس در تاریکی
پارت اول
ناگهان هوا شروع به تاریک شدن کرد تاریکی مطلق همه جا را فرا گرفت و شهر در ظلمت تاریکی فرو رفت.
همه چیز و همه جا شروع به تغییر ماهیت کرد. اول تیر چراغ برق‌ها به تیرک‌های آهنین تغییر کردند و با آتشی که روی تیر چراغ ها مانند مشعلی در حال سوختن بود به فضا نوری سرخ رنگ بخشید. آسفالت کف خیابان مثل ورق‌های تکه‌تکه شده کاغذ از زمین جدا شده و در هوا محو می‌شدند.زمین زیر پایشان تبدیل به آهن‌های زنگ زده شده بود و دیوار ها شبیه میله‌های آهنیِ سرخ رنگ شده بودند و شاخ و برگ درختان شبیه سیم خاردار ...نه سنگی بود نه درختی نه شیشه‌ای فقط آهن‌های زنگ زده
اکنون سایلنت هیل تجسمی از زندانی تاریک را به خود گرفته بود به وسعت یک شهر.
هوای تاریک شهر، خوف و ترس دو چندان به جو بخشیده بود. خساست نور شعله تیر چراغ‌ها در حدی بود که فقط اطراف خود و تا چند قدم آن‌ورتر را نور می‌بخشیدند.
از اطراف صدای ناله‌هایی به گوش می‌رسید شدت صدا‌ها کم بود و به سختی می‌شد شنیدشان ولی واضح بود که گویی دارند عذاب می‌کشند یا شکنجه می‌شوند از تُن صداها می‌شد ترس وجودشان را حس کرد فریادهایی که عجین شده بودند با ترس و عذاب و درماندگی.
جِید و آن دو دختر جوان هنوز در بُهت و حیرت اتفاقات در حال رخ دادن و تغیرات محیط اطراف پیرامون خود بودند که ترس و وحشت از تمامی احساساتشان پیشی گرفت و سر تا پایشان را در بر گرفت محیط و صداها چنان ترسی را بر وجودشان افگنده بود که عرق سرد بر تنشان میغلتید.
دخترک با هق‌هق و لکنت زبانی که ترس بر اون چیره کرده بود گفت:چه شد؟اینجا ؟این صداها...؟
جِید که با صدای دخترک تلنگری بهش خورد به خود آمد.اطراف را با دقت با نگاهش جستو جو کرد آن زن ژولیده و ژنده پوش را نیافت انگار آن زن غیبش زده بود.
جِید:اون کجاست؟کجا غیبش زد؟
صدای دیگری جو محیط را متشنج تر کرد صدا شبیه فولادی بود که بروی زمین آهنین کشیده میشد صدا نزدیک و نزدیک تر میشد توجه هر سه به سمتی رفت که صدا از آن طرف می‌آمد از زیر نور تیر چراغی، شخصی بلند قامت رد شد. به خاطر تاریکی هوا نمی‌شد واضح دید.چهار تیر چراغ با صدا و آن شخص فاصله داشتند باز هم صدا نزدیکتر شد چیزی که از صدا معلوم بود این بود که سرعت حرکتش بسیار کم است. نزدیک تیر چراغ سوم که شد می‌شد کمی واضح تر دید که مردی بلند قامت با هیکلی عضلانی ولی با سری به شکل هرم آهنین که یک شمشیر سنگینی به بزرگی بیشتر از دو متر را روی زمین بدنبال خود میکشد در حال نزدیک شدن به آ‌ن‌هاست.
آن‌ها که شرایط را سخت و دشوار دیدند جز فرار چاره‌ای نداشتند .
صدای ناله و زجه‌هایی که از دور به گوش می‌رسید، هیولایی که پشت سرشان و در چند قدمی آن‌ها به دنبالشان بود و قسمت های تاریک بین خساست روشنایی تیر چراغ‌ها که معلوم نبود چه چه موجوداتی درون سایه‌هایش کمین کرده است؛ بدنبال جایی برای پنهان شدن و فرار می‌گشتند.

قسمت سوم:قلمرو تاریکی؛کمین‌گاه موجودات سایه نشین
پارت اول
ته خیابان منتهی به کوچه‌ای باریک می‌شد که از نظرشان امن و مکان مناسبی برای پنهان شدن بود پس رفتند داخل کوچه ای گه هیچ روشنایی نداشت.
یکی از آن دو دختر فندکی که همراه داشت را روشن کرد نوری کمی داشت ولی می‌شد با روشنایش کمی آن‌سوتر را دید همین روشنایی کوچک،کور سوی امیدی شد که شاید آن‌ها از تاریکی برهاند.
جید رو به دخترک کرد و گفت؛
جید:اسمت چیه؟
-:لورا
جید:لورا ! تو کنار من راه بیا فندکت رو هم یکم بالاتر بگیر
سپس رو به دیگری کرد و اسم اورا نیز پرسید
جید: تو اسمت چیه؟
-:شارول
جید:شارول!تو هم پشت سر ما بیا حواست به اطراف هم باشه از ماهم دور نشو بهتره همدیگرو گم نکنیم.به هر حال اسم منم جید"ه" و یک پلیس هستم اگه بتونیم باهم همکاری کنیم و به حرفای من گوش کنید می‌تونیم از این مهلکه جون سالم به در ببریم و از شهر فرار کنیم.
آن دو به نشانه تایید سر خم و راست کردند و به‌دنبال جید راهی شدند.
آن‌ها راه افتادن بسمت داخل کوچه‌ای که تاریکی برایشان دام گسترانده بود.در ابتدا خیالشان کمی آسوده بود که دیگر صدای آن هیولا نمی‌آمد ولی هنوز خطر هر لحظه درون سایه ها در کمینشان بود هر قدم را محتاط تر از قدم قبلی برمی‌داشتن و نمی‌دانستن چه در انتظارشان است ظلمت تاریکی هر لحظه آن‌ها را بیشتر درون باتلاق ترس فرو می‌برد... ترس و بقا؛ آشوبی در وجودشان انداخته بود نه می‌توانستن کامل بر ترسان غلبه کنند نه تمایل داشتن دست از بقا و نجات خودشان بردارند تنها امیدشان همان کورسوی روشنایی بود که در دست داشتند به همان اندازه کوچک در مقابل اقیانوسی از تاریکی ولی ناچار بودند ادامه دهند قدم به قدم در ورای تاریکی به سمت سایه‌های ترس و وحشت ...
به انتهای کوچه که رسیدن بن بست بود دقیقا مثل همان کوچه‌ای که در ابتدای ورودشان به شهر، مه آن‌ها را به آن کوچه کشانده بود. نور را که کمی جلوتر بردند متوجه پاهایی شدند که با سیم خاردار به دیوار گره خورده است کمی جلوتر رفتند و فندک را در امتداد پاها کمی بالاتر گرفتند. جسد مردی را دیدن که به دیوار بسته شده است تمام بدنش زخم بود از شدت درد و عذاب می‌خواست فریاد بکشد ولی دهانش را نیز با سیم های نازک آهنی بهم دوخته بودند. مرد با تکان دادن سرش سعی در تقاضای کمک داشت . جسد مرد ناگهان شروع به سوختن کرد شراره هایی از آتش که از درون مرد بیرون زدند عذاب او را دو چندان ساختند .
شارول که صحنه را دید آن مرد را شناخت همان دوستشان بود که در آن کوچه‌ی بن‌بست کشته شده بود. او دستش را جلوی دهان خودش گذاشت تا جلوی فریاد ناشی از ترسش را بگیرد .

قسمت سوم:قلمرو تاریکی؛کمین‌گاه موجودات سایه‌نشین
پارت دوم
آن مرد زنده شده بود و در این مکان توسط شهر به غل و زنجیر کشیده شده بود و داشت تاوان گناهانش را پس میداد. ناگهان صدای گریه کودکی سکوت محیط را لمس کرد صدای گریه طوری بود که انگار کودکی ملتسمانه تقاضا برای چیزی دارد و انگار دلش می‌خواهد چیزی را بدست آورد ولی چون نمی‌تواند، عاجزانه برای بدست آوردنش شروع به گریه کرده است.محیط که اکنون روشنایی کافی را بخاطر شعله‌های آتش آن مرد در حال سوختن داشت می‌شد اطراف را دید.کودکی در حالی که دستش را به سمت جید دراز کرده بود و ناله‌وگریه زاری می‌کرد به سمت او قدم برمی‌داشت موجود عجیبی بود از اجزای صورت فقط دهان داشت بقیه اجزای بدنش انگار سوخته بودند همانقدر سیاه و خاکستر؛ جید میله‌ای که در دست داشت را بالا برد قصد ضربه زدن داشت ولی نمی‌توانست کاری انجام دهد دستانش خشک شده بودند دلش نمی‌خواست ضربه ای به کودک در حال گریه بزند بجز قدم برداشتن به سمت عقب کاری انجام نداد. دستی از پشت پای جید را لمس کرد صدای گریه و ناله ها زیاد شدند کودکان دیگری اطراف جید حلقه زده بودند صدای گریه و زاریشان گوش خراش و آزار دهنده شده بود جید تکان‌تکان می‌خورد و سعی در خلاص شدن و رهایی داشت و فریاد میزد:رهایم کنید!
تقلای زیادی جید و کشمکش بین آنها جید را زمین گیر کرد و سرش محکم به زمین برخورد و او بی‌هوش شد.
تنها چیزی که لحظات آخر جید متوجهش بود صدای آژیری بود که قبل از ورود به این مکان شنیده بود.
جید بیهوش روی زمین افتاده بود کودکان دورش کرده بودند صدای گریه و زاریشان لحظه ای متوقف نمی‌شد.
دوباره تغییرات با آمدن صدای آژیر شروع شده بود تاریکی هوا داشت کم کم نور میگرفت مه غلیظ دوباره فضای اطراف را پر کرد شهر به حالت قبلی برگشت خیابان، کوچه‌ها ، دیوار و حتی درختان و در نهایت جسد مردی که کنار دیوار روی زمین بود با صورت ، گردن و شانه و قسمتی از سی*ن*ه‌اش که سوخته بود و بخاری که ازش بیرون می‌آمد و ماده سیاه رنگی که مانند قیر، دورش بود و پیرهن سفیدی که نصفش سیاه شده بود.