آموزشی «جریان سیال ذهن»، آینه ای از افکار انسان ها

[Kosarvalipour]

«جیمز جویس» در آثار بعدی خود، حتی پا را از این هم فراتر گذاشت و در کتاب «شب زنده داری فینگن ها» که یکی از پیچیده ترین داستان های انگلیسی به شمار می آید، داستانی عاری از روایت را ارائه کرد.

 

[Kosarvalipour]

درنگی کرد، چشم به پلکان مارپیچ تاریک زیر پایش دوخت و درشت گویانه فراخواند: «بیا بالا، کینچ، بیا بالا، ای یسوعی بیمناک.» موقرانه پیش آمد و بر توپ‌دان مدور جلوس کرد. رو به اطراف نمود و سه بار سنگین سرانه برج و دیار پیرامون و کوهستان بیدار را تقدیس کرد. آنگاه، روکنان به استیون ددالوس، خم شد به جانب او و صلیبی تند در هوا کشید، با غرغره ای در گلو و تکان دادن سرش. استیون ددالوس، بی حال و خواب آلود، دستانش را بر نرده ی پلکان تکیه داد و با نگاهی سرد به چهره ی غرغرکنان لرزانی که او را تقدیس می کرد چشم دوخت، چهره ای با درازیِ اسب گون، و به موهای نتراشیده ی روشن اش، زیر و بلوطی کم رنگ. از کتاب «اولیس»

 

[Kosarvalipour]

ساموئل بکت​

این نویسنده ی ایرلندی، از بسیاری از تکنیک های رواییِ مشابه با نویسنده ی هم‌عصر و هم‌وطن خود یعنی «جیمز جویس» استفاده می کرد.

 

[Kosarvalipour]

بکت که بیشتر به عنوان یک نمایشنامه نویس شناخته می شد، مونولوگ هایی به سبک «جریان سیال ذهن» را توسط شخصیت هایش روایت می کرد و بعدها این روش را در رمان هایش نیز، از جمله رمان «مالوی»، به کار گرفت.

 

[Kosarvalipour]

در اتاق مادرم هستم. حالا منم که این جا زندگی می کنم. نمی دانم چطور از این جا سر درآورده ام. شاید با یک آمبولانس، مسلما با یک ماشین. به هر حال کمکم کرده اند. تنهایی هرگز نمی توانستم خودم را به این جا برسانم. مردی هست که هر هفته می آید. شاید به کمک او به این جا آمده ام. خودش که می گوید نه. به من پول می دهد و صفحات را می برد. صفحات خیلی زیاد، پول خیلی زیاد. بله، حالا کار می کنم، کم و بیش مثل گذشته، با این تفاوت که دیگر نمی دانم چطور باید کار کرد. گویا این مسئله برای آن ها اهمیتی ندارد. حالا فقط دوست دارم از چیزهایی که باقی مانده اند حرف بزنم، خداحافظی هایم را بکنم، و روند مردنم را کامل کنم. آن ها این را نمی خواهند. از کتاب «مالوی»

 

[Kosarvalipour]

مارسل پروست​

این نویسنده ی فرانسوی در اثر جریان ساز و هفت جلدی خود یعنی «در جستجوی زمان از دست رفته»، از تکنیک های «جریان سیال ذهن» بهره می برد.

 

[Kosarvalipour]

در این اثر، حتی خاطره ی ساده ی خوردن یک کیک کوچک نیز می تواند به «بنایی وسیع از یادآوری» تبدیل شود. مخاطبین به هنگام خواندن «در جستجوی زمان از دست رفته» در تجربه ی تک تک جزئیاتِ خاطراتی سهیم می شوند که همگی در «جریان سیال ذهنِ» راوی، زندگی می یابند.

 

[Kosarvalipour]

نویسنده، فقط به دلیل عادتی که ریشه در زبان غیرصمیمی دیباچه ها و تقدیم نامه ها دارد، می گوید: «خواننده ی من». در حالی که در واقع، هر خواننده ای، زمانی که کتابی را می خواند، خواننده ی خودش است. کتاب نویسنده چیزی جز نوعی وسیله ی بصری نیست که او در اختیار خواننده می گذارد تا با آن بتواند آنچه را که شاید بدون آن کتاب نمی توانست در خودش ببیند، درک کند. محک حقیقت کتاب این است که خواننده آنچه را که کتاب می گوید در خودش باز بشناسد. از کتاب «در جستجوی زمان از دست رفته»

 

[Kosarvalipour]

ویرجینیا وولف​

این بانوی انگلیسی، یکی از شناخته شده ترین نام ها در سبک «جریان سیال ذهن» به شمار می آید. وولف از نگارش به این سبک استفاده می کرد تا مونولوگ های درونی شخصیت هایش را با جزئیاتی بیشتر به تصویر بکشد. رمان هایی همچون «خانم دَلُوی» و «به سوی فانوس دریایی» از بهترین نمونه ها برای آشنایی با قلم سیال «ویرجینیا وولف» هستند.

 

[Kosarvalipour]

سالیان دراز انتظارش را کشیده بود، در پایان تیرگی آن شب و سفر دریایی روز بعد به وقوع می پیوست. از آن جا که حتی در شش سالگی به آن دسته از افرادی تعلق داشت که نمی توانند احساسات خود را از یکدیگر متمایز کنند و اجازه می دهند چشم انداز آینده با غم ها و شادی هایش بر آن چه اکنون روی می دهد سایه بی افکند، از آنجا که برای این قبیل افراد از اوان کودکی هر چرخش احساسات نیروی آن را دارد که لحظه ای را که با دلتنگی یا درخشش توام باشد، متبلور و میخکوب کند، جیمز رمزی که بر زمین نشسته بود و عکس هایی از کاتالوگ مصور «فروشگاه های ارتش و نیروی دربایی» می چید، همزمان با شنیدن جمله ی مادر تصویر یک یخچال را آکنده از موهبتی بهشتی یافت. شادی بر آن سایه افکنده بود. از کتاب «به سوی فانوس دریایی»