دلنوشته {آسیموار} اثر •ملی ملکی کاربر انجمن رمان بوک•

[مِلی]

در دل این روزهای بی‌پایان، هر قدم سنگینی چون سنگینی قفس بر دوشم است.
کلمات همچون ریزدانه‌های شن در بیابانی بی‌خاطره، به باد می‌روند. از جمع دورم، اما در این هیاهو گویی در یک جزیره گمشده‌ام. می‌روم، اما مقصدی نیست، تنها جاده‌ای تاریک و بی‌انتها در پیش. خسته‌ام از خودم، از آنچه که باید باشم و از آنچه که نیستم. دلم پر از کلماتی است که نمی‌توانند در صدای سکوت بدرخشد و من در این جست‌وجو برای معنا، در میان همه‌ی این گم‌شدگی‌ها، هنوز هیچ نمی‌یابم.

 

[مِلی]

هیچ‌ک*س نامت را صدا نمی‌زند، گویی که هرگز در این خاک زاده نشده‌ای. خانه‌ها چشم ندارند، کوچه‌ها زبان و خیابان‌ها حافظه‌شان را از دست داده‌اند. باد نام‌های فراموش‌شده را همچون وصیت‌نامه‌ای بی‌ارزش در هوا می‌رقصاند. زمان جنازه‌ی خاطرات را روی شانه‌هایش حمل می‌کند، بی‌آن‌که عزاداری در کار باشد. سکوت سایه‌ی سنگینی‌ست که بر تمام درها افتاده، هیچ‌ک*س در را نمی‌زند و هیچ نامه‌ای به مقصد نمی‌رسد و تو همچون چراغی که در نیمه‌شب خاموش شده، در تاریکی‌ای فرو می‌روی که حتی شب هم آن را به رسمیت نمی‌شناسد.

 

[مِلی]

کسی نمی‌پرسد از آن‌هایی که همیشه لبخند دارند، از آن‌هایی که سایه‌ی اندوه را در نگاهشان فروخورده‌اند. سکوتشان را کسی نمی‌شنود، همچون نامه‌هایی که هرگز ارسال نشدند. آدم‌ها روی زخم‌ها راه می‌روند، بی‌آن‌که بدانند زمین زیر پایشان خاطرات له‌شده‌ی کسی را به دوش می‌کشد. شب‌ها، صدای گریه‌هایی که به بالش‌ها دوخته شده، در هیاهوی دنیا گم می‌شود و تو تنها تماشا می‌کنی، چونان مجسمه‌ای که سنگینی تاریخ را بر دوش دارد، اما حق ندارد دهان باز کند.

 

[مِلی]

شهر دهان باز کرده و آدم‌ها را همانند لقمه‌هایی فراموش‌شده می‌بلعد. سایه‌ها بر روی آسفالت کشیده می‌شوند، بی‌آن‌که کسی برای دنبال کردنشان سر برگرداند. زمان چونان موریانه‌ای بی‌صدا، از تن زندگی می‌جود و می‌ریزد. مردم خودشان را به آینده‌ای نامعلوم می‌سپارند، در حالی‌ که گذشته‌یشان زیر پایشان خاکستر شده و من مانند چمدانی که بر سکوی ایستگاه جای مانده، سال‌هاست انتظار دستی را می‌کشم که هرگز باز نخواهد گشت.
ما در آسیموار زاده شدیم، جایی که خاطرات پیش از آن‌که شکل بگیرند، در زخم‌های خاموش زمان دفن می‌شوند.