مجموعه اشعار احمد رضا احمدی

[DELARAM]

مرا از این خانه
به باغ ببر
سرنوشت من
به بدگمانی
به خوناب دل
خاموشی لب
اشک های من بسته
بر صورت من است
هیچکس یورش دل را
در خانه ندید
بانو
من به خانه آمدم
و دیدم
که عشق چگونه
فرو می ریزد
و قلب در اوج
رها می شود
و بر کف باغچه می ریزد
بانو مرا دریاب
ما شب چراغ نبودیم
ما در شب باختیم

 

[DELARAM]

«از پشت شیشه های مه آلود»
از پشت شیشه های مه آلود با من حرف می زدی
صورتت را نمی دیدم
به شیشه های مه آلود نگاه کردم
بخار شیشه ها آب شده بود
شفاف بودند ، اما تو نبودی
صدای تو را از دور می شنیدم
تو در باران راه می رفتی
تو تنها در باران زیر یک چتر به انتهای خیابان رفتی
از یک پنجره در باران صدای ویلن سل شنیده می شد

 

[DELARAM]

سرد بود
به خانه آمدم
پشت پنجره تا صبح باران می بارید...

 

[DELARAM]

«چهره‌ام را در آینه دفن می‌کنم»
عاشقان به طعنه
روز جمعه را صدا می‌کنند
صدای عاشقان را می‌شنوم
در انتهای کوچه‌ی بن‌بست
به عاشقان می‌رسم
مهمانان در هنگام خداحافظی
می گویند : عاشقان در یک غروب آدینه

 

[DELARAM]

به خواب رفتند
هنوز کسی آن ها را
بیدار نکرده است
چهره‌ام را در آینه دفن می‌کنم
امروز جمعه است

 

[DELARAM]

«از حدس و گمان تو ویران نمی‌شوم»
از حدس و گمان‌های تو ویران نمی‌شوم
مرا نام تو کفایت می‌کند
تا در سرما و بوران
زمان و هفته را نفی کنم
مرا
که می‌دانی
نه قایق است، نه پارو
بر تو خجسته باشد
گیلاس‌هایی را
که بر گیسوان آویخته‌ای
تو صبر داری
تا خواب من پایان پذیرد
تا به دیدار من آیی

 

[DELARAM]

« من بسیار گریسته‌ام»
من بسیار گریسته‌ام
هنگام که آسمان ابر است
مرا نیت آن است
که از خانه بدون چتر بیرون باشم.

من بسیار زیسته‌ام
اما اکنون مراد من است
که از این پنجره برای باری
جهان را آغشته به شکوفه‌های گیلاس بی‌هراس
بی‌محابا
ببینم
این خواب‌ها که در این اتاق آشفته است
مدام مرا با شتاب از خانه بیرون می‌برد
بندرت از پنجره کوچه را نگاه می‌کنم
که ولگردان یک دیگر را
پند می‌دهند که امروز برای
ماندن در کوچه کافی است.

 

[DELARAM]

گل‌های آفتابگردان را به خانه آورده‌ایم
اما در لیوان جای نمی‌گیرند
از این پس
از امروز
باید مدام آب لیوان را عوض کنیم.

بسیار زیسته‌ام
اما اکنون مراد من است
که در خیابان‌های آسفالت
اسبان سفید را ببینم
که بسوی ماه فروردین می‌روند
دیگر دیر است
خوب این بود
که رویای من در این سن سامان گیرد
بسیار آموخته بودم:
از تخت بیمارستان
از ملافه‌های همیشه سفید.

 

[DELARAM]

در این ایوان
که اکنون ایستاده‌ام
سال تحویل می‌شود
با این فاصله‌ی خانه‌ی من تا بیمارستان
با همه‌ی کوچه‌ها و درختان و آواز پرندگان
بر شاخه‌ها
هنوز بوی دوای بی‌هوشی از بیمارستان
به دماغم می‌رسد.

 

[DELARAM]

در این ایوان
که اکنون ایستاده‌ام
سال تحویل می‌شود
در آن غروب ماه اسفند
از همه‌ی یاران شاعرم
در این ایوان یاد کرده‌ام
مادرم در این ایوان
در روزی بارانی
سفره را پهن کرده بود
برای فهرست عمر من
ناتمام گریه کرده بود
همه‌ی عمر در پی فرصتی بود
که برای من در این ایوان
از یک صبح تا یک شب
گریه کند.