روانشناسی اختلال سلوک

[وِیان؛]

4- فقر: محرومیت‌های اقتصادی و اجتماعی، بیکاری، انزوای اجتماعی می‌تواند یکی از بزرگترین عوامل شکل گیری اختلال سلوک باشند. عدم وجود گروه‌های اجتماعی حمایت کننده این مورد را تشدید می‌کند.

 

[وِیان؛]

5- روانشناختی: شرایط آشفته روانی که خشم، ناکامی و غمگینی را برجسته کند نیز در شکل گیری اختلال سلوک نقش دارد و باعث می‌شود حس همدلی در فرد شکل نگیرد.

 

[وِیان؛]

اختلال سلوک چقدر شایع است؟
شیوع اختلال سلوک در کشورهایی که از نژاد و تبار متفاوتی هستند بیشتر است.
شیوع این اختلال از کودکی شروع می‌شود و در بین پسران بیشتر از دختران است.
سن متوسط شروع اختلال سلوک در پسران پایین‌تر از دختران است پسرها اکثرا در فاصله سنی ۱۰ تا ۱۲ سال و دختران ۱۴ تا ۱۶ سال مشمول ملا‌ک‌ها می‌شوند.
تعداد کمی از پسران مبتلا به این اختلال، درمان دریافت می‌کنند.

 

[وِیان؛]

چه کسانی در معرض اختلال سلوک هستند؟
عوامل زیر ممکن است خطر ابتلا به اختلال سلوک در فرزند شما را افزایش دهد:

•پسران بیشتر از دختران در معرض اختلال سلوک هستند. (این نسبت در پسران ۴ تا ۱۲ برابر است)
•زندگی در محیط شهری
•زندگی در فقر

 

[وِیان؛]

•سابقه خانوادگی اختلال سلوک(داشتن خواهر یا برادری که سابقه اختلال سلوک دارند)
•سابقه بیماری روانی در خانواده

 

[وِیان؛]

‌•اختلالات روانی دیگر
•والدینی که از مواد مخدر یا الکل سوء استفاده می‌کنند.
•محیط ناکارآمد خانه

 

[وِیان؛]

•سابقه تجربه حوادث آسیب زا
•مورد سوء استفاده قرار گرفتن یا نادیده گرفته شدن
قلدری یا داشتن دوستانی که رفتارهای منفی را تشویق می‌کنند.

 

[وِیان؛]

اختلال سلوک چگونه درمان می‌شود؟
درمان اختلال سلوک بسته به سن فرد و علائم آن متفاوت است. اختلال سلوک گاهی اوقات می‌تواند منجر به سایر اختلالات روانی مانند افسردگی و اختلال دوقطبی شود، بنابراین ارزیابی و درمان زودهنگام برای کودکان یک مساله کلیدی است.

 

[وِیان؛]

درمان ممکن است دشوار باشد زیرا کودکان غالباً با بزرگسالان همکاری نمی‌کنند و به آنها اعتماد ندارند. برای درمان این اختلال، والدین و سایر بزرگسالانی که در زندگی کودک مهم و قابل اعتماد هستند بسیار مهم‌اند. با همکاری این افراد صبور و متعهد به همکاری می‌توان یک تیم پشتیبانی ایجاد کرد.

 

[وِیان؛]

درمان فردی و خانوادگی
درمان اختلال سلوک معمولاً شامل درمان فردی و خانوادگی است و هدف اصلی درمان این است که به فرد کمک کند تا تعاملات خود را با دیگران بهبود بخشد. گاهی اوقات از درمان رفتاری شناختی برای کمک به فرد در مدیریت رفتارهای تکانشی و مقابله با استرس استفاده می‌شود.