آموزشی ارتباط بین حقیقت با داستان

[آرشیت]

اما این مهم وقتی اتفاق می‌افتد که نویسندة داستان به خوبی دنیایی که خلق کرده را می‌شناسند و حقیقت آن را می‌داند و آن را به خوبی برای خواننده تعریف می‌کند و هیچ جای اما و اگری در ذهن مخاطب نمی‌گذارد و به تمامی سوالات ذهن او پاسخ می‌دهد.

 

[آرشیت]

درواقع نویسنده برای دنیای خودش مثل یک مهندس است و تمامی چارچوب‌ها را بی‌چون‌وچرا سازمان می‌دهد. این حقیقت وابسته به یک نقشه‌ای است که شاید این نقشه فقط ده درصد در داستان باشد و نود درصد نباشد؛

 

[آرشیت]

اما نویسنده به عنوان خالق اثر و کسی که از حقیقت آن آگاه است و نقشة این دنیا را می‌داند. وقتی نویسنده حقیقت داستانش را بداند و آن دنیای داستانی خودش را بشناسد،

 

[آرشیت]

باعث می‌شود که مخاطب حس کند کاراکترهای داخل داستان یک جایی در این دنیای حقیقی به زندگی خود ادامه می‌دهند اگر نویسنده نسبت به دنیای داستانش شناخت کافی داشته باشد،

 

[آرشیت]

فعالیت او بیشتر شبیه یک مهندس می‌شود‌ که به خوبی ساخته و سازمان داده است. درواقع مفهوم تجربة زیستن در داستان همان مفهوم شناخت است.

 

[آرشیت]

اینکه نویسنده چقدر دنیای اطرافش را می‌شناسند و این شناخت از حقیقتی است که پشت آن است ناشی می‌شود. چقدر حقیقت پشت آن را می‌داند و می‌شناسد.

 

[آرشیت]

برای یک نویسنده حقیقت داستان از شناخت نشأت می‌گیرد. نویسنده‌ای که به حقیقت داستان خودش شناخت و اشراف کافی داشته باشد، می‌تواند از عهدة تمامی نقدها و سوال‌ها برآید.

 

[آرشیت]

در داستان نویسی مانند سایر فعالیت‌های هنری هیچ رویکرد کلی وجود ندارد. این نویسنده است که با مخاطب قرارداد می‌بندد که چگونه داستان بنویسد. یکی به کلیات بیشتر پایبند است یکی به جزئیات. این بسته به نویسنده است،

 

[آرشیت]

درواقع نویسندگان با مخاطبان قرارداد می‌بندند که اینگونه بنویسند و مخاطب هم با زاویه‌ دید نویسنده پیش می‌رود. در داستان هیچ تمهیدی وجود ندارد که بر خودش دلالت نکند،

 

[آرشیت]

یعنی اگر نویسنده کلی‌نگر یا جزئی‌نگر است، باید برای آن دلیل داشته باشد که چرا جزئی‌نگر و چرا کلی‌نگر.
چیزی که درست است این است که نویسنده آن کاری را که بلد است انجام دهد، مثلا کسی که فقط روی طنز قدرت نوشتن دارد، همان را بنویسد یا کسی که عاشقانه می‌نویسد، همان را ادامه دهد.