آموزشی ارتباط بین حقیقت با داستان

[آرشیت]

در نهایت مخاطب مجبور می‌شود این داستان را با نویسندة سردرگمش رها کند. آن موقع نویسنده متوجه می‌شود که داستان بدی نوشته که نمی‌تواند مخاطب را با خود همراه کند.

 

[آرشیت]

درواقع حقیقت از یک نویسندة حقیقی نشأت می‌گیرد. نویسندة حقیقی کسی است که با خودش تعارف ندارد؛ یعنی نویسنده به معنای واقعی کلمه داستانی نمی‌نویسد که نگران این باشد که مخاطب چه قضاوتی از آن می‌کند.

 

[آرشیت]

اگر نویسنده بیشتر از داستان نگران شخصیت خودش باشد، باعث می‌شود که داستان نتواند کار خود را به خوبی انجام دهد.

 

[آرشیت]

درنهایت مخاطب با یک داستانی مواجه می‌شود که این یک داستان حقیقی نیست و امکان ندارد که مخاطب تشخیص ندهد که داستان نویسنده داستان حقیقی نیست،

 

[آرشیت]

یعنی وقتی داستان از حد و حدود خودش خارج شود، خواننده می‌فهمد که نویسنده با یک داستان شل و ول می‌خواهد سر او کلاه بگذارد.

 

[آرشیت]

درواقع همین حقیقت است که باعث شناخت داستان می‌شود‌ و شناخت اولین و آخرین تکنیک پیش برندة داستان نویسی است. اگر نویسنده بتواند برای داستانش حالت نوعی سفر درنظر بگیرد که مخاطب بداند که نویسنده می‌خواهد او را به وسیلة داستان به سفری ببرد و برگرداند،

 

[آرشیت]

بنابراین نویسنده باید برای چنین حالتی برای مخاطب شناخت ایجاد کند. نویسنده برای این شناخت اگر بتواند کل ماجرای داستانش را از اول تا آخر بدون هیچ کم و کاستی به مخاطب بگوید، اینجا قدم اول را برداشته است.

 

[آرشیت]

اما اگر نویسنده در تعریف کردن داستان به مشکل بربخورد و داستان را برای خواننده ناقص تعریف کند، اینجا دقیقاً همان موقعیتی پیش می‌آید که نویسنده نتوانسته نسبت به داستانش شناخت کافی

 

[آرشیت]

داشته باشد و این یعنی نویسنده به خوبی حقیقت داستانش را نمی‌داند که چیست و همین موضوع باعث می‌شود که موقعیت‌های داستانش را دور بزند،

 

[آرشیت]

مثلاً بُرِش زمانی اتفاق می‌افتد یا در خلال متن سه نقطه می‌گذارد و یا قهرمان داستان بیشتر موانع را دور می‌زند و این برای مخاطب سؤال بزرگی را مطرح می‌کند که چرا نویسنده چنین طرح وارفته‌ای نوشته است!؟