تحلیل اسپایدرمن: راهی به خانه نیست

[نویسنده- کوچک]

 

[نویسنده- کوچک]

مرد عنکبوتی: راهی به خانه نیست از گردهمایی پیتر پارکرها و تبهکارانِ مجموعه‌های قبلی اسپایدرمن برای انتقال یک پیام ناامیدکننده استفاده می‌کند: «با یادآوری نبوغ فیلم‌های قبلی مرد عنکبوتی خوش باشید، چون من بویی از آن نبُرده‌ام!»

 

[نویسنده- کوچک]

این مطلب و تصاویر آن داستان فیلم مرد عنکبوتی را لو می‌دهند.

 

[نویسنده- کوچک]

در اوایلِ مرد عنکبوتی: راهی به خانه نیست پیتر پارکر همراه‌با نِد و ام‌جی درباره‌ی آینده‌ی مشترکشان به‌عنوان دانشجو خیال‌پردازی می‌کند؛ او با هیجان‌زدگیِ ساده‌لوحانه‌ای تعریف می‌کند که حتی اگر هر سه در دانشگاه ام‌آی‌تی قبول نشوند، می‌توانند با انتخاب دیگر دانشگاه‌های بوستون به‌عنوانِ دانشگاهِ جایگزین، از ادامه‌ی تحصیلشان در شهری یکسان اطمینان حاصل کنند و از آنجایی که بوستون هم واضحا جرم و جنایت دارد، مرد عنکبوتی همچنان می‌تواند به فعالیت‌های قهرمانانه‌اش در شهری جدید ادامه بدهد. همه‌چیز عالی به نظر می‌رسد؛ یک شروع تازه برای اِکیپِ آن‌ها.

 

[نویسنده- کوچک]

در تمام این مدت گرچه ام‌جی به نشانه‌ی موافقت سر تکان می‌دهد، اما لبخندهای زورکی و مصنوعی‌اش و تلاشش برای دزدیدنِ نگاهِ پُرشک‌و‌تردیدش از پیتر چیز دیگری می‌گویند: او واقعا با مثبت‌اندیشی پیتر موافق نیست، بلکه فقط سعی می‌کند تا جلوی خودش را از خراب کردنِ ذوق‌زدگی او بگیرد. پیتر که متوجه‌ی تلاشِ ام‌جی برای مخفی کردن احساس واقعی‌اش شده است می‌پرسد: «چی شده؟». ام‌جی جمله‌ای را به زبان می‌آورد که به شعارِ او برای مقابله با ناشناختگیِ آینده بدل شده است: «نمی‌دونم. آخه حس می‌کنم اگه انتظار داشته باشی ناامید بشی، در بدترین حالت انتظاراتت برآورده شده».

 

[نویسنده- کوچک]

این تکه دیالوگ می‌تواند استعاره‌‌ای از رابطه‌ام با مرد عنکبوتی: راهی به خانه نیست تا پیش از تماشای این فیلم باشد. در ماه‌های منتهی به اکرانِ این فیلم در حین گفت‌وگو با دوستان و همکاران بحث همیشه به‌طرز اجتناب‌ناپذیری به راهی به خانه نیست کشیده می‌شد. فیلمی که به‌لطفِ گردهمایی پیتر پارکرها و تبهکارانِ مجموعه‌های سابقِ مرد عنکبوتی، باعث شده بود حتی کسانی که در حالتِ عادی اهمیت چندانی به فیلم‌های اسپایدرمنِ تام هالند نمی‌دادند هم برای دیدنش لحظه‌شماری کنند.

 

[نویسنده- کوچک]

آن‌ها با برقی در چشمانشان درباره‌ی تریلرها، اخبار و لیک‌ها تعریف می‌کردند و من هم درحال سر تکان دادن غبطه می‌خوردم که کاش هنوز سر سوزنی به مارول اعتماد داشتم تا بتوانم‌ به همین اندازه برای دیدنِ این فیلم مشتاق باشم. گرچه از ته دل دوست داشتم راهی به خانه نیست همان فیلمِ اسپایدرمنیِ غایی سینما از آب در بیاید، اما با استناد به کیفیتِ بد دو فیلم قبلی تام هالند از این کار عاجز بودم.

 

[نویسنده- کوچک]

چون یک قانونِ سابقه‌دار در هالیوود وجود دارد که می‌گوید وقتی یک فیلم بد به موفقیت تجاری بزرگی بدل می‌شود، نقاط ضعفش در دنباله‌اش برطرف نمی‌شوند، بلکه استودیو با پافشاری بیشتر روی فرمولی که تصور می‌کنند جواب داده است، آن‌ها را در مقایسی بزرگ‌تر و با نتایجی وخیم‌تر تکرار می‌کند. علاوه‌بر این، فیلم‌های مارول در این نقطه دیگر اجازه ندارند خوب باشند.

 

[نویسنده- کوچک]

مسئله این نیست که آن‌ها پتانسیل یا مهارتش را ندارند؛ مسئله این است که وقتی یک استودیو پروسه‌ی فیلمسازی را تا سر حدِ بیرون دادن سه-چهارتا فیلم در سال (به‌علاوه‌ی یک مُشت سریالِ تلویزیونی) شتاب می‌بخشد و هدفِ هرکدام از این فیلم‌ها را به یک آگهی بازرگانی طولانی برای آگهیِ بازرگانی بعدی تنزل می‌دهد، نتیجه فیلم‌های سرهم‌بندی‌شده‌ی محافظه‌کارانه‌‌ی فرمول‌زده‌ای فاقدِ فردیتِ منحصربه‌فردِ خودشان هستند (مثلا فیلم‌برداری و اصلاح رنگِ بلک‌ویدو به‌عنوانِ یک فیلم جاسوسی نباید با یک اُپرای فضایی یکسان باشد، اما این‌طور است).

 

[نویسنده- کوچک]