مجموعه اشعار اشعار سهراب سپهری

[mobina01]

نگاه مرد مسافر به روی میز افتاد :
چه سیب های قشنگی !
حیات نشئه تنهایی است.
و میزبان پرسید:
قشنگ یعنی چه؟
- قشنگ یعنی
تعبیر عاشقانه‌ی اَشکال

 

[mobina01]

رفته بودم سَرِ حوض...
تا ببينم شايد، عكس تنهايی خود را در آب...
آب، در حوض نبود...
ماهيان می گفتند: "هيچ، تقصير درختان نيست..."
ظهرِ دم كرده ی تابستان بود...
پسرِ روشنِ آب، لبِ پاشويه نشست...
و عقابِ خورشيد، آمد او را به هوا بُرد كه بُرد...
به دَرَک راه نبرديم به اكسيژن آب‌...
برق، از پولکِ ما رفت كه رفت‌...
ولی آن نورِ درشت،
عكس آن ميخکِ قرمز در آب...
كه اگر باد می آمد دلِ او،
پشت چين های تغافل می زد...
چشمِ ما بود...
روزنی بود، به اقرارِ بهشت‌...
تو اگر در تپشِ باغ، خدا را ديدی...
همتی كن و بگو،
ماهی ها، حوضِشان بی آب است..

 

[mobina01]

به چه می‌اندیشی؟ نگرانی بی‌جاست...
عشق اینجا و تو اینجا و خدا هم اینجاست!

 

[mobina01]

‌
زندگی ...
خنده‌ی یک شاپرک است بر گلِ ناز
زندگی ...
رقصِ دل‌انگیزِ خطوطِ لبِ توست
زندگی شیرین است …

 

[mobina01]

کعبه ام بر لبِ آب
کعبه ام زیر اقاقی هاست
کعبه ام مثل نسیم ،
می رود باغ به باغ ،
می رود شهر به شهر
حجر الاسودِ من
روشنی باغچه است...

 

[mobina01]

‌
گلی‌ ازشاخه‌ اگر می‌چینیم
برگ برگش نکنیم
وبه بادش ندهیم
لااقل لای کتاب دلمان بگذاریم
و شبی چند از آن هی بخوانیمُ ببوسیم
و معطر بشویم
شاید از باغچه‌ی کوچک اندیشه‌مان گل روید

 

[mobina01]

من، پر از نورم ﯡ شن
ﯡ پر از دار ﯡ درخت ...
پرم از سایہ برگے در آب ...
پرم از راه، از پل، از رود، از موج
چہ درونم تنهاست !

 

[mobina01]

من در این
خلوت خاموش سکوت
اگر از یاد تو
یادی نکنم
می شکنم ..

 

[mobina01]

تو مرا آزردی...
که خودم کوچ کنم از شهرت،
تو خیالت راحت!
میروم از قلبت،
میشوم دورترین خاطره در شب‌هایت
تو به من میخندی!
و به خود میگویی: باز می‌آید و میسوزد از این عشق ولی...
برنمی‌گردم، نه!
میروم آنجا که دلی بهر دلی تب دارد...
عشق زیباست و حرمت دارد...

 

[mobina01]

و دست‌هایش
هوای صاف سخاوت را ورق زد
و مهربانی را به سمت ما کوچاند...