مجموعه اشعار اشعار سهراب سپهری

[OVERDOS]

زندگی نیست بجز نم نم باران بهار

زندگی نیست بجز دیدن یار

زندگی نیست بجز عشق

بجز حرف محبت به کسی

ورنه هر خار و خسی

زندگی کرده بسی

زندگی تجربه‌ی تلخ فراوان دارد

دو سه تا کوچه و پس کوچه

و اندازه‌ی یک عمر بیابان دارد

ما چه کردیم و چه خواهیم کرد

در این فرصت کم!؟

 

[OVERDOS]

من ندیدم دو صنوبر را با هم دشمن

من ندیدم بیدی سایه اش را بفروشد به زمین

رایگان می بخشد نارون شاخه ی خود را به کلاغ

هر کجا برگی هست شور من می شکفد

مثل یک گلدان می دهم گوش به موسیقی روییدن

 

[mobina01]

من گره خواهم زد
چشمان را با خورشید ‚
دل‌ها را با عشق
سایه‌ها را با ‌آب
شاخه‌ها را با باد ...

 

[mobina01]

من از باز ترین پنجره با مردمِ
این ناحیه صحبت کردم،
حرفی از جنس زمان نشنیدم.
هیچ چشمی...
عاشقانه به زمین خیره نبود!
کسی از دیدن یک باغچه
مجذوب نشد!
هیچ ک.س زاغچه‌ای را ...
سر یک مزرعه جدی نگرفت؛
من به اندازه‌ی یک ابر دلم می‌گیرد.

 

[mobina01]

چه حالی می دهد باران، ولی تنها کنار تو
دو جرعه چای، یک فنجان، ولی تنها کنار تو

صدای خش خش برگ و ترنم های پاییزی
تَ تق تق، چانه ی لرزان، ولی تنها کنار تو

نشستن توی آلاچیق و "ها" کردن به دست ماه
که تکیه داده بر ایوان، ولی تنها کنار تو

چه حالی میدهد بوسه، چه حالی میدهد لبخند
حکایات لب و دندان، ولی تنها کنار تو

ببین این ژاکت کهنه کنار تو چه می آید
دلم شاد و لبم خندان، ولی تنها کنار تو

چه روزی میشود امروز، عجب عصرانه ای به به
کمی سبزی، پنیر و نان، ولی تنها کنار تو

دلم یک شعر میخواهد، ردیفش عشق و وزنش تو
چه غوغایی کند "عشقی" ولی تنها کنار تو

دل بی آشیانم را به دریا می زنم امشبَِ
چه حالی می دهد باران، ولی تنها کنار تو...‌‌

 

[mobina01]

شب بود و ماه واختر و شمع ومن وخیال

خواب از سرم به نغمه مرغی پریده بود

در گوشه اتاق فرو رفته در سکوت

رویای عمر رفته مرا پیش دیده بود

درعالم خیال به چشم آمدم پدر

کز رنج چون کمان قد سروش خمیده بود

موی سیاه او شده بود اندکی سپید

گویی سپیده از افق شب دمیده بود

یاد آمدم که در دل شبها هزار بار

دست نوازشم به سر و رو کشیده بود

از خود برون شدم به تماشای روی او

کی لذت وصال بدین حد رسیده بود

چون محو شد خیال پدر از نظر مرا

اشکی به روی گونه زردم چکیده بود

 

[mobina01]

ديری‌ است‌ بيشتر وقت‌ خود را در خانه‌ می‌گذرانم‌.
از برخوردهای با اين‌ و آن‌ كاسته‌ام‌.
اگر یاران مثلِ درخت بید خانه ما کم‌حرف بودند، هر‌روز به دیدن‌شان می‌رفتم.
گاه‌ يك‌ قطره‌آب‌ كه‌ روی‌ دست‌ ما می‌افتد
از همه‌ی‌ ديدارها زنده‌تر است‌.

 

[mobina01]

زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند

شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری
شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت

زندگی درک همین اکنون است
زندگی شوق رسیدن به همان
فردایی است، که نخواهد آمد

تو نه در دیروزی، و نه در فردایی
ظرف امروز، پر از بودن توست

شاید این خنده که امروز، دریغش کردی
آخرین فرصت همراهی با، امید است

 

[mobina01]

مرا سفر به کجا می برد؟
کجا نشان قدم، ناتمام خواهد ماند
و بند کفش به انگشت های نرم فراغت گشوده خواهد شد؟
کجاست جای رسیدن و پهن کردن یک فرش و بی خیال نشستن
و گوش دادن به صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور؟
و در کدام بهار درنگ خواهی کرد
و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟!

 

[mobina01]

شب،
گلدان پنجره ما را
ربوده است…..