مجموعه اشعار اشعار سهراب سپهری

[mobina01]

شب آرامی بود

می روم در ایوان، تا بپرسم از خود
زندگی یعنی چه؟

مادرم سینی چایی در دست
گل لبخندی چید ،هدیه اش داد به من
خواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجا
لب پاشویه نشست
پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد
شعر زیبایی خواند ، و مرا برد، به آرامش زیبای یقین

با خودم می گفتم:
زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست
زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست
رود دنیا جاریست
زندگی ، آبتنی کردن در این رود است
وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم
دست ما در کف این رود به دنبال چه
می گردد؟

هیچ !!!

زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها
می ماند
شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری
شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت
زندگی درک همین اکنون است
زندگی شوق رسیدن به همان
فردایی است، که نخواهد آمد
تو نه در دیروزی، و نه در فردایی
ظرف امروز، پر از بودن توست
شاید این خنده که امروز، دریغش کردی
آخرین فرصت همراهی با، امید است

زندگی یاد غریبی است که در سی*ن*ه خاک به جا می ماند
زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگ
زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود
زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر
زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ
زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق
زندگی، فهم نفهمیدن هاست

زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود
تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
فرصت بازی این پنجره را دریابیم
در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
پرده از ساحت دل برگیریم
رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم

زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است
وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست

زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند
چای مادر، که مرا گرم نمود
نان خواهر، که به ماهی ها داد

زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم
زندگی زمزمه پاک حیات ست ، میان دو سکوت

زندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماست
لحظه آمدن و رفتن ما ، تنهایی ست
من دلم می خواهد
قدر این خاطره را دریابیم.

 

[mobina01]

نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچ یک از مردم این آبادی
غصه هم خواهد رفت
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند

 

[mobina01]

ديری‌ است‌ بيشتر وقت‌ خود را در خانه‌ می‌گذرانم‌.
از برخوردهای با اين‌ و آن‌ كاسته‌ام‌.
اگر یاران مثلِ درخت بید خانه ما کم‌حرف بودند، هر‌روز به دیدن‌شان می‌رفتم.
گاه‌ يك‌ قطره‌آب‌ كه‌ روی‌ دست‌ ما می‌افتد
از همه‌ی‌ ديدارها زنده‌تر است‌.

 

[mobina01]

خواهر کوچکم از من پرسید: پنج وارونه چه معنا دارد؟
من به او خندیدم؛
گفت: روی دیوار و درختان دیدم،
باز هم خندیدم،
گفت: دیروز خودم دیدم که مهران پسر همسایه پنج وارونه به مینو می داد.
آنقدر خنده برم داشت که طفلک ترسید،
بغلش کردم و بوسیدم و با خود گفتم،

بعد ها وقتی سقف کوتاه دلت لرزید
بی گمان می فهمی پنج وارونه چه معنا دارد...

 

[mobina01]

در جهان نقش تماشا را
زِ دل شستم که دیدم

پرده ای در این
نگارستانِ غم دیدن ندارد.

 

[mobina01]

روشنی را بچشیم.
شبِ یک دهکده را وزن کنیم
خواب یک آهو را.

و نگوییم که شب، چیز بدی‌ست..

 

[mobina01]

زندگی نیست به جز دیدنِ یار
زندگی نیست به جز عشق
به جز حرفِ محبت به کسی..

 

[mobina01]

دود می‌خیزد ز خلوتگاه من
ک.س خبر کی یابد از ویرانه‌ام؟
با درون سوخته دارم سخن
کی به پایان می‌رسد افسانه‌ام؟

دست از دامان شب برداشتم
تا بیاویزم به گیسوی سحر.
خویش را از ساحل افکندم در آب،
لیک از ژرفای دریا بی‌خبر.

بر تن دیوارها طرح شکست.
ک.س دگر رنگی در این سامان ندید.
چشم می‌دوزد خیال روز و شب
از درون دل به تصویر امید.

تا بدین منزل نهادم پای را
از درای کاروان بگسسته‌ام.
گرچه می‌سوزم از این آتش به جان،
لیک بر این سوختن دل بسته‌ام.

تیرگی پا می‌کشد از بام‌ها:
صبح می‌خندد به راه شهر من.
دود می‌خیزد هنوز از خلوتم.
با درون سوخته دارم سخن

 

[mobina01]

باز هم قصه ی، من قصه ی کم حوصله هاست
دردل می کنم این بار که وقت گله هاست

جاده ها نیز مرا از نفس انداخته اند
پای من خسته ی پیمودن این فاصله هاست

این طرف تاول پاهای زمین گیر من است
آن طرف خط غبار گذر قافله هاست

خنده ی تلخ من از گریه غم انگیز تر است
گریه هم پاسخ تلخی به همین مسئله هاست

تا فراموش شدن مانده ام و می مانم
مرگ پایان من و قصه کم حوصله هاست

 

[mobina01]

دچار یعنی
عاشق
و فکر کن که چه تنهاست
اگر که ماهی کوچک
دچار آبی دریای بیکران باشد...
چه فکرِ نازکِ غمناکی!