مجموعه اشعار اشعار صائب تبریزی

[Avaexolover]

بوی گل و نسیم صبا می‌توان شدن

گر بگذری ز خویش، چها می‌توان شدن

شبنم به آفتاب رسید از فتادگی

بنگر که از کجا به کجا می‌توان شدن

چوگان مشو که از تو خورد زخم بر دلی

تا همچو گوی بی سر و پا می‌توان شدن

زنهار تا گره نشوی بر جبین خاک

درفرصتی که عقده‌گشا می‌توان شدن

دوری ز دوستان سبکروح مشکل است

ورنه ز هر چه هست جدا می‌توان شدن

صائب در بهشت گرفتم گشاده شد

از آستان عشق کجا می‌توان شدن؟

 

[Avaexolover]

مکن منع تماشایی ز دیدن

که این گل کم نمی‌گردد به چیدن

چو ابروی بتان محراب خود کن

کمانی را که نتوانی کشیدن

مرا از خرمن افلاک، چون چشم

پر کاهی است حاصل از پریدن

نگردد قطع راه عشق، بی‌شوق

به پای خفته نتوان ره بریدن

به از جوش سخای چشمه سارست

جواب تلخ از دریا شنیدن

مزن زنهار لاف حق شناسی

چو نتوانی به کنه خود رسیدن

پس از چندین کشاکش، دام خود را

تهی می‌باید از دریا کشیدن

کم از کشور گشایی نیست صائب

گریبانی به دست خود دریدن

 

[Avaexolover]

خدایا قطره‌ام را شورش دریا کرامت کن

دل خون گشته و مژگان خونپالا کرامت کن

نمی‌گردانی از من راه اگر سیل ملامت را

کف خاک مرا پیشانی صحرا کرامت کن

دل مینای می را می‌کند جام نگون خالی

دل پر خون چو دادی، چشم خونپالا کرامت کن

درین وحشت سرا تا کی اسیر آب وگل باشم؟

مرا راهی به سوی عالم بالا کرامت کن

به گرداب بلا انداختی چون کشتی ما را

لبی خشک از شکایت چون لب دریا کرامت کن

حضور گلشن جنت به زاهد باد ارزانی

مرا یک گل زمین از ساحت دلها کرامت کن

بهار طبع صائب، فکر جوش تازه‌ای دارد

نسیم گلستانش را دم عیسی کرامت کن

 

[Avaexolover]

ساقی دمید صبح، علاج خمار کن

خورشید را ز پردهٔ شب آشکار کن

رنگ شکسته می‌شکند شیشه در جگر

از می خزان چهرهٔ ما را بهار کن

فیض صبوح پا به رکاب است، زینهار

این سیل را به رطل گران پایدار کن

شرم از حضور مرده‌دلان جهان مدار

این قوم را تصور سنگ مزار کن

درد پیاله‌ای به گریبان خاک ریز

سنگ و سفال را چو عقیق آبدار کن

خود را شکفته‌دار به هر حالتی که هست

خونی که می‌خوری به دل روزگار کن

شبنم زیان نکرد ز سودای آفتاب

در پای یار گوهر جان را نثار کن

تا کی توان به مصلحت عقل کار کرد؟

یک چند هم به مصلحت عشق کار کن

 

[Avaexolover]

با حلقهٔ ارادت ساغر به گوش کن

یا عاقلانه ترک در میفروش کن

چون می درین دو هفته که محبوس این خمی

سرجوش زندگانی خود صرف جوش کن

بسیار نازک است سخنهای عاشقان

بگذار گوش را و سرانجام هوش کن

چون صبح، در پیالهٔ زرین آفتاب

خونابه‌ای که می‌دهد ایام، نوش کن

از روی تلخ توست چنین مرگ ناگوار

این زهر را به جبههٔ واکرده نوش کن

ساقی صبوح کرده ز میخانه می‌رسد

صائب وداع صبر و دل و عقل و هوش کن

 

[mobina01]

تو به صد آینه از دیدن خود، سیر نه‌ای!
من به یک چشم ز دیدارِ تو، چون سیر شوم

 

[mobina01]

به غیر دل؛
که عزیز و نگاه داشتنی ست
جهان و هرچه در او هست
واگذاشتنی‌ست...

 

[mobina01]

دل یک نفس از فکر و خیالِ تو تُهی نیست...

 

[mobina01]

از هجر، شِکوه با در و دیوار می‌کنم!
چون داغ دیده‌ای
که کند گفتگو به خاک..

 

[mobina01]

كجا رسد به تو
مکتوبِ گريه آلودم

كه باد هم نبرَد
کاغذى كه نــــم دارد...!