مجموعه اشعار اشعار صائب تبریزی

[mobina01]

با کمال احتیاج، از خلق استغنا خوش است
با دهان خشک مردن بر لب دریا خوش است

نیست پروا تلخکامان را ز تلخیهای عشق
آب دریا در مذاق ماهی دریا خوش است

هر چه رفت از عمر، یاد آن به نیکی می‌کنند
چهرهٔ امروز در آیینهٔ فردا خوش است

برق را در خرمن مردم تماشا کرده است
آن که پندارد که حال مردم دنیا خوش است

فکر شنبه تلخ دارد جمعهٔ اطفال را
عشرت امروز بی‌اندیشهٔ فردا خوش است

هیچ کاری بی تامل گرچه صائب خوب نیست
بی تامل آستین افشاندن از دنیا خوش است

 

[mobina01]

گل چو خندید محال است
دگر غنچه شود
سر چو آشفته شد از عشق،
به سامان نشود...

 

[mobina01]

.
پیش مستان از خرد بیگانه می باید شدن
چون به طفلان می رسی دیوانه می باید شدن



مدتی در خواب بی دردی به سر بردی، بس است
این زمان در عاشقی افسانه می باید شدن

 

[mobina01]

یک عمر میتوان سخن از لف یار گفت
در بند آن مباش که مضمون نمانده ست

 

[mobina01]

چشم عاشق خاک کوی دلسِتان بیند به خواب

هرچه هرکس در نظر دارد، همان بیند به خواب

 

[mobina01]

چند در بحر پرآشوب جهان همچو حباب
نقد انفاس کنی صرف به تعمیر در آب؟

حجت ناطق واصل شدگان خاموشی است
نتوان کرد نفس راست به تدبیر در آب

 

[mobina01]

اگر پند خردمندان به شیرینی نیاموزی

فلک آن پند را روزی،به تلخی ات بیاموزد

 

[mobina01]

<<نیست بوی آشنا را تاب غربت ، بیش ازین
از نسیم صبح ، بوی یار می باید کشید

 

[mobina01]

کوه از خروش سیل محابا نمی کند

فریاد عاشقان چه کند با وقار حسن؟

 

[mobina01]

دل را به زلف پرچین، تسخیر می‌توان کرد
این شیر را به مویی، زنجیر می‌توان کرد

هر چند صد بیابان وحشی‌تر از غزالیم
ما را به گوشه‌ی چشم، تسخیر می‌توان کرد

#