مجموعه اشعار اشعار صائب تبریزی

[mobina01]

در بیابان خار اگر در پای مجنون می‌رود
جوی خون از دیده لیلی به هامون می‌رود

برنمی‌گردد به ساغر می چو شد جزو بدن
کی ز خاطر یاد آن لبهای میگون می‌رود؟

گر نه از خلوت شود اسرار حکمت منکشف
چون مِیِ نارس چرا در خم فلاطون می‌رود؟

گردن افرازی به اوج اعتبار از عقل نیست
کرسی دار از ته پا زود بیرون می‌رود

می‌شود عالم سیه صائب به چشم مهر و ماه
گر به این دستور آه ما به گردون می‌رود

 

[mobina01]

اگر به کنج قفس راه باغبان افتد

نمی‌رود به زبانش که جای گل خالی است

 

[mobina01]

من از ثبات قدم ناامید چون باشم؟
که سنگ، باده لعلی ز آفتاب گرفت
عبیر رحمت فردوس، رزق سوخته ای است
که رخت خوش به دود دل کباب گرفت
به وصل دولت بیدار کی رسی، هیهات
ترا که آینه چشم، زنگ خواب گرفت

 

[mobina01]

بی‌خودی داشت ز فکر دو جهان آزادم
تا به هوش آمدم از عرش به فرش افتادم

باد یارب ز سعادت همه روزش نوروز
هر که در عید نیاید به مبارکبادم

 

[mobina01]

چند در بحر پرآشوب جهان همچو حباب
نقد انفاس کنی صرف به تعمیر در آب؟

حجت ناطق واصل شدگان خاموشی است
نتوان کرد نفس راست به تدبیر در آب

 

[mobina01]

آن نخل ناخلف که تبر شد ز ما نبود

ما را زمانه چون شکند ساز میشویم

 

[mobina01]

تا توانی در جهان یک رنگ باش
قالی از صد رنگ بودن زیر پا افتاده است

 

[mobina01]

چون وا نمی کنی گرهی خود گره مباش

ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست

 

[mobina01]

در بیابان خار اگر در پای مجنون می‌رود
جوی خون از دیده لیلی به هامون می‌رود

برنمی‌گردد به ساغر می چو شد جزو بدن
کی ز خاطر یاد آن لبهای میگون می‌رود؟

گر نه از خلوت شود اسرار حکمت منکشف
چون مِیِ نارس چرا در خم فلاطون می‌رود؟

گردن افرازی به اوج اعتبار از عقل نیست
کرسی دار از ته پا زود بیرون می‌رود

می‌شود عالم سیه صائب به چشم مهر و ماه
گر به این دستور آه ما به گردون می‌رود

 

[mobina01]

سحر که باد صبا از رخش نقاب گرفت
دو دست صبح به روی خود آفتاب گرفت

ز فیض حسن تو شد عالم آنچنان سیراب
که می توان ز گل کاغذی گلاب گرفت