مشاعره اشعار عاشقانه

[Tara Motlagh]

تلخے عمر بہ شیرینے عشق آڪندہ است
چہ سر انجام خوشے گردش دنیا دارد

فاضل نظری

 

[amir mohamad]

مژگان به هم بزن که بپاشی جهان من
کوبی زمین من به سر آسمان من

درمان نخواستم ز تو من درد خواستم
یک درد ماندگار! بلایت به جان من

می سوزم از تبی که دماسنج عشق را
از هرم خود گداخته زیر زبان من

تشخیص درد من به دل خود حواله کن
آه ای طبیب درد فروش جوان من

حسین منزوی

 

[Tara Motlagh]

تو
به "جان" صدایم کن
من به عشق،
شعر می شوم بیت بیت ..
می نشینم شیرین،
بر سوز ِ سی*ن*ه ی عاشقترین فاخته ،
پشت ِ پنجره ی اتاقت،
روی مجنون ترین
شاخه ی بید
صدایم کن ..!

 

[..Shadow..]

دوستت داشتم، دلم می‌خواست دستانت را بگیرم
تو رفتی و سوزاندی دلم را، حالا بی‌تو من چه کنم
ای‌کاش، ای عشق! حتی لحظه‌ای، می‌نشستی کنارم
که دلم خوش باشد که قدری بها دادی به دل دیوانه‌ام

 

[amir mohamad]

دوستت داشتم، دلم می‌خواست دستانت را بگیرم
تو رفتی و سوزاندی دلم را، حالا بی‌تو من چه کنم
ای‌کاش، ای عشق! حتی لحظه‌ای، می‌نشستی کنارم
که دلم خوش باشد که قدری بها دادی به دل دیوانه‌ام

چون هوای نو بهاری در خزان خویش هم
با تو گاهی آفتاب و گاه باران کرده ام

سوزن عشقی که خار غم بر آرد کو که من
بارها این درد را اینگونه درمان کرده ام

 

[Tara Motlagh]

برای من که چنینم تو جان متصلی
مرا ز خود مکن ای جان جدا که می‌میرم

ز چشم‌هایت اگر ناگزیر دل بکنم
به مهربانی آن چشم‌ها که می‌میرم

 

[ممد صنوبر]

برای من که چنینم تو جان متصلی
مرا ز خود مکن ای جان جدا که می‌میرم

ز چشم‌هایت اگر ناگزیر دل بکنم
به مهربانی آن چشم‌ها که می‌میرم

تویی :

تویی پروانه ی عاشق منم آن جام مستانه
بکوش امشب خبر باشد که یارم شوق دیدار

به یکباره همه عمرم بشیند سوی میخانه
مرا مستی ز جان تو است بگوید ذوق دیدار

همان عالم ز وصف تو که ماه من چو دردانه
به نورش آن بتاباند همه یک دل ز بیدار

چو باران را به نام عشق ببارد ملک دیوانه
همه مجنون همه غافل بیانش حال هوشیار

چه ترسی را به از پاکی بکردش رقص پروانه
زدش آن بال بی باکی پی معشوق و مهیار

 

[amir mohamad]

تویی :

تویی پروانه ی عاشق منم آن جام مستانه
بکوش امشب خبر باشد که یارم شوق دیدار

به یکباره همه عمرم بشیند سوی میخانه
مرا مستی ز جان تو است بگوید ذوق دیدار

همان عالم ز وصف تو که ماه من چو دردانه
به نورش آن بتاباند همه یک دل ز بیدار

چو باران را به نام عشق ببارد ملک دیوانه
همه مجنون همه غافل بیانش حال هوشیار

چه ترسی را به از پاکی بکردش رقص پروانه
زدش آن بال بی باکی پی معشوق و مهیار

برخیز طبیبا که دل آزرده ام امروز
بگذار مرا کز غم او مرده ام امروز
چون برگ خزان چهره من زرد شد از غم
کو آن گل سیراب که پژمرده ام امروز

 

[;FOROUGH]

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی
ز تو دارم این غم خوش به جهان ازا ین چه خوشتر
تو چه دادیَم که گویم که از آن به‌اَم ندادی
چه خیال می‌توان بست و کدام خواب نوشین
به از این در تماشا که به روی من گشادی
تویی آن که خیزد از وی همه خرمی و سبزی
نظر کدام سروی؟ نفس کدام بادی؟
همه بوی آرزویی مگر از گل بهشتی
همه رنگی و نگاری مگر از بهار زادی
ز کدام ره رسیدی ز. کدام در گذشتی
که ندیده دیده رویت به درون دل فتادی
به سر بلندت‌ای سرو که در شب زمین‌کن
نفس سپیده داند که چه راست ایستادی
به کرانه‌های معنی نرسد سخن چه گویم
که نهفته با دل سایه چه در میان نهادی
هوشنگ ابتهاج

 

[amir mohamad]

کیستی که من جز او
نمی بینم و نمی یابم
دریای پشت کدام پنجره ای
که اینگونه شایدهایم را گرفته ای
زندگی را دوباره جاری نموده ای
پر شور زیبا و روان…

شاملو