مجموعه اشعار اشعار عراقی

[MHP]

دیدی چو من خرابی افتاده در خرابات
فارغ شده ز مسجد وز لذت مباحات


از خانقاه رفته، در میکده نشسته
صد سجده کرده هر دم در پیش عزی ولات


در باخته دل و دین، مفلس بمانده مسکین
افتاده خوار و غمگین در گوشهٔ خرابات


نی همدمی که با او یک دم دمی برآرد
نی محرمی که یابد با وی دمی مراعات


نی هیچ گبری او را دستی گرفت روزی
نی کرده پایمردی با او دمی مدارات


دردش ندید درمان، زخمش نجست مرهم
در ساخته به ناکام با درد بی‌مداوات


خوش بود روزگاری بر بوی وصل یاری
هم خوشدلیش رفته، هم روزگار، هیهات!


با این همه، عراقی، امیدوار می‌باش
باشد که به شود حال، گردنده است حالات​

 

[MHP]

به یک گره که دو چشمت بر ابروان انداخت
هزار فتنه و آشوب در جهان انداخت


فریب زلف تو با عاشقان چه شعبده ساخت؟
که هر که جان و دلی داشت در میان انداخت


دلم، که در سر زلف تو شد، توان گه گه
ز آفتاب رخت سایه‌ای بر آن انداخت


رخ تو در خور چشم من است، لیک چه سود
که پرده از رخ تو برنمی‌توان انداخت


حلاوت لب تو، دوش، یاد می‌کردم
بسا شکر که در آن لحظه در دهان انداخت​

 

[MHP]

من از وصال تو دل برگرفته بودم، لیک
زبان لطف توام باز در گمان انداخت


قبول تو دگران را به صدر وصل نشاند
دل شکستهٔ ما را بر آستان انداخت


چه قدر دارد، جانا، دلی؟ توان هردم
بر آستان درت صدهزار جان انداخت


عراقی از دل و جان آن زمان امید برید
که چشم جادوی تو چین در ابروان انداخت​

 

[MHP]

چو آفتاب رخت سایه بر جهان انداخت
جهان کلاه ز شادی بر آسمان انداخت


سپاه عشق تو از گوشه‌ای کمین بگشود
هزار فتنه و آشوب در جهان انداخت


حدیث حسن تو، هر جا که در میان آمد
ز ذوق، هر که دلی داشت، در میان انداخت


قبول تو همه ک.س را بر آشیان جا کرد
مرا ز بهر چه آخر بر آستان انداخت؟


چو در سماع عراقی حدیث دوست شنید
بجای خرقه به قوال جان توان انداخت

​

 

[MHP]

عراقی بار دیگر توبه بشکست
ز جام عشق شد شیدا و سرمست


پریشان سر زلف بتان شد
خراب چشم خوبان است پیوست


چه خوش باشد خرابی در خرابات
گرفته زلف یار و رفته از دست


ز سودای پریرویان عجب نیست
اگر دیوانه‌ای زنجیر بگسست


به گرد زلف مهرویان همی گشت
چو ماهی ناگهان افتاد در شست


به پیران سر، دل و دین داد بر باد
ز خود فارغ شد و از جمله وارست


سحرگه از سر سجاده برخاست
به بوی جرعه‌ای زنار بربست


ز بند نام و ننگ آنگه شد آزاد
که دل را در سر زلف بتان بست


بیفشاند آستین بر هردو عالم
قلندروار در میخانه بنشست


لب ساقی صلای بوسه در داد
عراقی توبهٔ سی‌ساله بشکست​

 

[MHP]

ساقی قدحی شراب در دست
آمد ز شراب خانه سرمست


آن توبهٔ نادرست ما را
همچون سر زلف خویش بشکست


از مجلسیان خروش برخاست
کان فتنهٔ روزگار بنشست


ماییم کنون و نیم جانی
و آن نیز نهاده بر کف دست


آن دل، که ازو خبر نداریم
هم در سر زلف اوست گر هست​

 

[MHP]

دیوانهٔ روی اوست دایم
آشفتهٔ موی اوست پیوست


در سایهٔ زلف او بیاسود
وز نیک و بد زمانه وارست


چون دید شعاع روی خوبش
در حال ز سایه رخت بربست


در سایه مجو دل عراقی
کان ذره به آفتاب پیوست​

 

[MHP]

ز پرده برون آمد، ساقی، قدحی در دست
هم پردهٔ ما بدرید، هم توبهٔ ما بشکست


بنمود رخ زیبا، گشتیم همه شیدا
چون هیچ نماند از ما آمد بر ما بنشست


زلفش گرهی بگشاد بند از دل ما برخاست
جان دل ز جهان برداشت وندر سر زلفش بست


در دام سر زلفش ماندیم همه حیران
وز جام می لعلش گشتیم همه سرمست


از دست بشد چون دل در طرهٔ او زد چنگ
غرقه زند از حیرت در هرچه بیابد دست​

 

[MHP]

چون سلسلهٔ زلفش بند دل حیران شد
آزاد شد از عالم وز هستی ما وارست


دل در سر زلفش شد، از طره طلب کردم
گفتا که: لب او خوش اینک سرما پیوست


با یار خوشی بنشست دل کز سر جان برخاست
با جان و جهان پیوست دل کز دو جهان بگسست


از غمزهٔ روی او گه مستم و گه هشیار
وز طرهٔ لعل او گه نیستم و گه هست


می‌خواستم از اسرار اظهار کنم حرفی
ز اغیار نترسیدم گفتم سخن سر بست​

 

[MHP]

و اسبه پیک نظر می‌دوانم از چپ و راست
به جست و جوی نگاری، که نور دیدهٔ ماست


مرا، که جز رخ او در نظر نمی‌آید
دو دیده از هوس روی او پر آب چراست؟


چو غرق آب حیاتم چه آب می‌جویم؟
چو با من است نگارم چه می‌دوم چپ و راست؟


نگاه کردم و در خود همه تو را دیدم
نظر چنین نکند آن که او به خود بیناست


به نور طلعت تو یافتم وجود تو را
به آفتاب توان دید کآفتاب کجاست؟


ز روی روشن هر ذره شد مرا روشن
که آفتاب رخت در همه جهان پیداست


به قامت خوش خوبان نگاه می‌کردم
لباس حسن تو دیدم به قد هریک راست​