مجموعه اشعار اشعار فریدون مشیری

[mobina01]

با هر زبان ،که من بتوانم
شعری،به دلفریبی ناز نگاه تو
شیرین و دلنشین بسرایم
و آن نغز ناب را
مثل تبسم تو
که شعر نوازش است
روزی هزار بار ، بخوانم
آنگاه پیش رُخت زبان بگشایم.

 

[mobina01]

خار خندید و به گل گفت سلام
و جوابی نشنید
خار رنجید ولی هیچ نگفت
ساعتی چند گذشت
گل چه زیبا شده بود
دست بی رحمی نزدیک آمد،
گل سراسیمه ز وحشت افسرد
لیک آن خار در آن دست خلید و گل از مرگ رهید
صبح فردا که رسید
خار با شبنمی از خواب پرید
گل صميمانه به او گفت سلام...

گل اگر خار نداشت
دل اگر بی غم بود
اگر از بهر كبوتر قفسی تنگ نبود،
زندگی،
عشق،
اسارت،
همه بی معنا بود . . . .

 

[mobina01]

دلتنگم، آنچنان كه اگر بينمت به كام
خواهم كه جاودانه بنالم به دامنت

شايد كه جاودانه بماني كنار من
اي نازنين كه هيچ وفا نيست با منت

تو آسمان آبي آرامو روشني
من چون كبوتري كه پرم در هواي تو

 

[mobina01]

اینک، اما در سحرگاهی،
چنین از روشنی سرشار،
پیش چشمِ این همه بیدار،
آیا خواب می‌بینم؟
این منم، همراه او؟
بازو به بازو،
مسـ*ـتِ مسـ*ـت از عشق، از امید؟

 

[mobina01]

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک
شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگ‌های سبز بید
عطر نرگس، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مسـ*ـت
نرم نرمک می‌رسد اینک بهار
خوش به حال روزگار

 

[mobina01]

هیـچ جـز یـاد تـو ، رویای دلاویـزم نـیست
هیـچ جـز نـام تـو ، حـرف طـرب انگـیزم نـیست!

عـشق می‌ورزم و می‌سـوزم و فـریـادم نـه!
دوست می‌دارم و می‌خـواهـم و پـرهـیزم نـیست

نـور می‌بـیـنم و می‌رویـم و می‌بـالم شـاد
شاخه می‌گـستـرم و بـیـم ز پـائـیـزم نـیست

تـا به گـیتی دل ِ از مهـر تـو لبـریـزم هـست
کـار با هـستی ِ از دغـدغـه لـبریـزم نـیست

بخـت آن را کـه شـبی پـاک‌تـر از بـاد ِ سـحر
بـا تـو ، ای غـنچه نشکـفـته بـیامیـزم نـیست

تـو بـه دادم بـرس ای عـشق ، که با ایـن هـمه شـوق
چـاره جـز آنکـه به آغـوش تـو بگـریـزم نیست

 

[mobina01]

وقتی که شانه هایم
در زیر بار حادثه می خواست بشکند
یک لحظه
از خیال پریشانِ من گذشت:

بر شانه های تو
بر شانه های تو
می شد اگر سری بگذارم.

 

[mobina01]

عشق،هر جا رو کند آنجا خوش است
گر به دریا افکند دریا خوش است

گر بسوزاند در آتش ،دلکش است
ای خوشا آن دل، که در این آتش است

 

[mobina01]

پرده ى یأس نمی داد امان،
تا ببینم که چه زیباست جهان

دست در دامن امید زدم،
یافتم زندگی جاویدان

حالیا چشم دلم بر همه چیز،
کُنٓد از روزن امید نگاه

چه شکوهی ست در این کلبه ى تنگ!،
چه فروغی ست در این شام سیاه!

 

[mobina01]

با هر زبان ،که من بتوانم
شعری،به دلفریبی ناز نگاه تو
شیرین و دلنشین بسرایم
و آن نغز ناب را
مثل تبسم تو
که شعر نوازش است
روزی هزار بار ، بخوانم
آنگاه پیش رُخت زبان بگشایم