مجموعه اشعار اشعار ملک الشعرای بهار

[Mr. Sarmast]

کجاست روزگار صلح و ایمنی؟
شکفته مرز و باغ دلگشای او

کجاست عهد راستی و مردمی؟
فروغ عشق و تابش ضیای او

کجاست دور یاری و برابری؟
حیات جاودانی و صفای او

 

[Mr. Sarmast]

ای خطه ایران مهین‌، ای وطن من
ای گشته به مهر تو عجین جان و تن من

ای عاصمه دنیی آباد که شد باز
آشفته کنارت چو دل پر حزن من

دور از تو گل و لاله و سرو و سمنم نیست
ای باغ گل و لاله و سرو و سمن من

******

 

[Mr. Sarmast]

دردا که ندیدیم وصال رخ دلدار
هجر آمد و آورد غم و محنت بسیار

خون گریه کنم تا بگشایم گره از کار
دردا که مرا خون دل و دیده قرین شد

چه بد رفتاری ای چرخ
چه کج رفتاری ای چرخ

سر کین داری ای چرخ
نه دین داری نه آیین داری ای چرخ

 

[Mr. Sarmast]

آزادی ماست اصل آبادی ما
این است نتیجه خدادادی ما

آزاد بزی ولی نگر تا نشود
آزادی تو رهزن آزادی ما

 

[Mr. Sarmast]

سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست؟
یا چو شیرین سخنت نخل شکرباری هست؟

یا چو بستان و گلستان تو گلزاری هست؟
هیچم ار نیست، تمنای توام باری هست

 

[Mr. Sarmast]

عید نوروزاست هر روزی به ما نوروز باد
شام ایران روز باد

پنجمین سال حیات ما به ما فیروز باد
روز ما بهروز باد

برق‌ تیغ ما جهان پرداز و دشمن‌ سوز باد
جیش ما کین توز باد

 

[Mr. Sarmast]

این دود سیه فام که از بام وطن خاست
از ماست که‌ بر ماست

وین شعله سوزان که برآمد ز چپ و راست
از ماست که‌ بر ماست

جان گر به لب ما رسد، از غیر ننالیم
با ک.س نسگالیم

از خویش بنالیم که جان سخن اینجاست
از ماست که‌ بر ماست

 

[Mr. Sarmast]

برخیز که خود را ز غم آزاده کنیم
تا کی طلب روزی ننهاده کنیم

آخر که گل ما به سبو خواهد رفت
کن فکر سبویی که پر از باده کنیم

 

[Mr. Sarmast]

قلبم به حدیثی که شنیدی مشکن
عهدم به خطایی که ندیدی مشکن

تیغی که بدو فتح نمودی مفروش
جامی که بدو باده کشیدی مشکن

 

[Mr. Sarmast]

ای کاش دلم به دوست مفتون نشدی
چون‌ مفتون‌ شد ز هجر مجنون نشدی

چون‌ مجنون‌ شد ز رنج پرخون نشدی
چون‌ پر خون شد ز دیده‌ بیرون نشدی