مجموعه اشعار اشعار ملک الشعرای بهار

[Mr. Sarmast]

روزی که دلی را به نگاهی بنوازند
از عمر حساب است همان روز و دگر هیچ

 

[Mr. Sarmast]

گر ز نظر نهان شوم چون تو به ره گذر کنی
کی ز نظر نهان کنم، اشک به ره چکیده را؟

 

[Mr. Sarmast]

دعوی چه کنی؟ داعیه‌ داران همه رفتند
شو بار سفر بند که یاران همه رفتند

آن گرد شتابنده که در دامن صحراست
گوید: « چه نشینی؟ که سواران همه رفتند»

داغ است دل لاله و نیلی است بر سرو
کز باغ جهان لاله‌ عذاران همه رفتند

******

 

[Mr. Sarmast]

گرم دو بوسه دهی جان دهم به شکرانه
کرم ز خاطر اهل کرم نخواهد شد

تو پاک باش و برون آی بی‌حجاب و مترس
کسی به صید غزال حرم نخواهد شد

 

[Mr. Sarmast]

در غمش هر شب به گردون پیک آهم می‌ رسد
صبرکن، ای دل! شبی آخر به ما هم می‌ رسد

شام تاریک غمش را گر سحر کردم چه سود؟
کز پس آن نوبت روز سیاهم می‌ رسد

صبر کن گر سوختی ای دل! ز آزار رقیب
کاین حدیث جانگداز آخر به شاهم می‌ رسد

گر گنه کردم، عطا از شاه خوبان دور نیست
روزی آخر مژدهٔ عفو گناهم می‌ رسد

 

[Mr. Sarmast]

شمعیم و دلی مشعله‌ افروز و دگر هیچ
شب تا به سحر گریهٔ جانسوز و دگر هیچ

افسانه بود معنی دیدار، که دادند
در پرده یکی وعدهٔ مرموز و دگر هیچ

 

[Mr. Sarmast]

آخر از جور تو عالم را خبر خواهیم کرد
خلق را از طره‌ ات آشفته‌ تر خواهیم کرد

اول از عشق جهانسوزت مدد خواهیم خواست
پس جهانی را ز شوقت پر شرر خواهیم کرد

 

[Mr. Sarmast]

یا رب! دلم شکست در این شهر
حال دل شکسته تو دانی

من نیستم فراخور این جای
کاین جای دزدی است و عوانی

دزدند، دزد منعم و درویش
پست‌ اند، پست عالی و دانی

 

[Mr. Sarmast]

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید
قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

فصل گل می گذرد هم‌ نفسان بهر خدا
بنشینید به باغی و مرا یاد کنید

 

[Mr. Sarmast]

این قوم کودک‌ اند و نخواهند جز قریب
کودک فریب خواهد و رقاص دایره

کورند نیم و نیم دگر نیز ننگرند
جز در تصورات و خیالات منکره