مجموعه اشعار اشعار نزار قبانی

[mobina01]

چگونه می‌توانم
در میدان‌های شهر فریاد نزنم که
دوستت دارم، دوستت دارم، دوستت دارم؟

چگونه می‌توانم
آفتاب را در کشوهای میزم نگه دارم‌؟

چگونه می‌توانم
با تو در پارکی قدم بزنم
و ماهواره‌ها کشف نکنند
که تو محبوب منی...؟

 

[mobina01]

بانو
عشق تو نه بازیچه است
نه برگی که در دقایق دلتنگی مرا به خود سرگرم کند

بانو
عشق تو خرقه‌ای نیست که آن را
در ایستگاه‌های میانه‌ی سفر بر تن کنم
من ناچارم به عشق تو
تا دریابم که انسانم نه یک سنگ

#

 

[mobina01]

درون قهوه‌خانه با خودم گفتم
که از امروز فراموشت کنم دیگر
و غم‌های فراوان را
بشویم از دل و بسپارمش در گور یادت را

تلخ را با تلخی قهوه بباید شست
دریغ اما که یادت
چون گلی زیبا برآمد از دل فنجان

 

[mobina01]

وقتی عاشقم،
نور سيّالی می‌شوم
پنهان از نظرها
و شعرها در دفتر شعرم
کشتزارهای گل ابريشم
و گل‌های داوودی می‌شوند

وقتی عاشقم،
آب از انگشتانم فوران می‌کند
و سبزه بر زبانم می‌رويد

وقتی عاشقم،
زمانی می‌شوم خارج از هر زمان...

 

[mobina01]

در بندر آبی چشمانت
بر صخره های پراکنده می دوم
چون کودکی
عطر دریا را به درون می کشم
و خسته بازمی‌گردم چون پرنده ای.

در بندر آبی چشمانت
سنگ ها آواز شبانه می خوانند.
در کتاب بسته ی چشمانت
چه کسی هزار شعر پنهان کرده است؟
ای کاش، ای کاش دریانوردی بودم
ای کاش قایقی داشتم
تا هر شامگاه در بندر آبی چشمانت
بادبان برافرازم.

 

[mobina01]

عشق آن است که
هزار بار دوستت داشته باشم
و هربار حس کنم اولین باری است
که دوستت دارم.

 

[mobina01]

معشوقه ام باش و ساکت شو
با من درباره شریعت عشق بحث نکن
عشق من به تو شریعتیست که می نویسمش
و اجرایش می کنم
اما تــــو ...
آموختمت که گل مارگریت شوی
و بر بازوهایم بخوابی و بگذاری تا حکومت کنم
و کار تو فقط این باشد
که تا ابد معشوقه ام باشی ...
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

 

[mobina01]

اما امروز
در محاصره پنجره‌های پاییز
می‌خواهم تو را به نام بخوانم
آتش کوچکی روشن کنم
چیزی بپوشم
و تو را ای پیراهن بافته از گل پرتقال
و شکوفه های شب بو صدا کنم

 

[mobina01]

عيناك مثل الليلة الماطرة
مراكبي غارقة فيهما
كتابتي منسية فيهما
إن المرايا ما لها ذاكرة!

چشمانت
چون شب بارانی‌ست
کشتی‌هایم در آن‌ها غرق می‌شوند
نوشته‌هایم در آن‌ها فراموش می‌شوند
آیینه‌ها حافظه‌ای ندارند!

 

[mobina01]

بانو
عشق تو نه بازیچه است
نه برگی که در دقایق دلتنگی مرا به خود سرگرم کند

بانو
عشق تو خرقه‌ای نیست که آن را
در ایستگاه‌های میانه‌ی سفر بر تن کنم
من ناچارم به عشق تو
تا دریابم که انسانم نه یک سنگ