مجموعه اشعار اشعار نزار قبانی

[mobina01]

درون قهوه‌خانه با خودم گفتم
که از امروز فراموشت کنم دیگر
و غم‌های فراوان را
بشویم از دل و بسپارمش در گور یادت را

تلخ را با تلخی قهوه بباید شست
دریغ اما که یادت
چون گلی زیبا برآمد از دل نشست

 

[mobina01]

دلتنگ توام
مرا بیاموز چه‌طور دلتنگت نباشم
چه‌طور باید ریشه‌ی عشقِ تو را از اعماق جانم برکنم؟
بیاموزم چگونه اشک در کاسه‌ی چشم‌ می‌میرد
بیاموزم قلب‌ها چه‌طور می‌میرند
و شور و‌ شوق وجودِ آدمی
چگونه خودکشی می‌کند؟

 

[mobina01]

جزیره‌ای‌ست عشق تو
که خیال را به آن دسترسی نیست،
خوابی‌ست ناگفتنی، تعبیر ناکردنی

به‌راستی عشق تو چیست؟
گل است یا خنجر؟
یا شمع روشنگر؟
یا توفان ویرانگر؟
یا اراده‌ی شکست‌ناپذیر خداوند؟

تمام آنچه دانسته‌ام
همین است؛
تو عشق منی
و آنکه عاشق است،
به هیچ چیز نمی‌اندیشد...

 

[mobina01]

ای که چون زمستانی!
و من دوست دارمت...

دستت را از من مگیر
برای بالا پوش پشمین‌ات
از بازی‌های کودکانه‌ام مترس.

همیشه آرزو داشته‌ام
روی برف، شعر بنویسم
روی برف، عاشق شوم
و دریابم که عاشق!
چگونه با آتشِ برف می‌سوزد!

 

[mobina01]

اگر من به دریا می‌گفتم
که چه احساسی نسبت به تو دارم،
سواحل و صدف‌ها و ماهی‌‌هایش را
رها می‌کرد و به دنبال من‌ به راه می‌افتاد!

 

[mobina01]

عيناك مثل الليلة الماطرة
مراكبي غارقة فيهما
كتابتي منسية فيهما
إن المرايا ما لها ذاكرة!

چشمانت
چون شب بارانی‌ست
کشتی‌هایم در آن‌ها غرق می‌شوند
نوشته‌هایم در آن‌ها فراموش می‌شوند
آیینه‌ها حافظه‌ای ندارند!

 

[mobina01]

بانو
عشق تو نه بازیچه است
نه برگی که در دقایق دلتنگی مرا به خود سرگرم کند

بانو
عشق تو خرقه‌ای نیست که آن را
در ایستگاه‌های میانه‌ی سفر بر تن کنم
من ناچارم به عشق تو
تا دریابم که انسانم نه یک سنگ