مجموعه اشعار اشعار نزار قبانی

[mobina01]

ای که چون زمستانی!
و من دوست دارمت...

دستت را از من مگیر
برای بالا پوش پشمین‌ات
از بازی‌های کودکانه‌ام مترس.

همیشه آرزو داشته‌ام
روی برف، شعر بنویسم
روی برف، عاشق شوم
و دریابم که عاشق!
چگونه با آتشِ برف می‌سوزد!

 

[mobina01]

جزیره‌ای‌ست عشق تو
که خیال را به آن دسترسی نیست،
خوابی‌ست ناگفتنی، تعبیر ناکردنی

به‌راستی عشق تو چیست؟
گل است یا خنجر؟
یا شمع روشنگر؟
یا توفان ویرانگر؟
یا اراده‌ی شکست‌ناپذیر خداوند؟

تمام آنچه دانسته‌ام
همین است؛
تو عشق منی
و آنکه عاشق است،
به هیچ چیز نمی‌اندیشد...

 

[mobina01]

هرگز نام محبوبم را از من نپرسید
می‌ترسم عطرِ او به مشامتان برسد،
حتی اگر حرفی از نامِ او بگویم
شب در دهانِ کوچه‌ها می‌مانَد!

او را در خنده‌ی ساقی‌ها می‌بینید
در لرزشِ بازیگوشانه‌ی پروانه‌ها
در دریا، در تنفسِ کشتزارها
در نغمه‌خوانیِ پرنده‌ها
در اشک‌های زمستان
در رگبار بی‌دریغِ باران!
خوبی‌هایش در کتاب‌ها نمی‌گنجد
و قلم شاعران از وصفش ناتوان است.
هرگز نام محبوبم را نپرسید
همین که نشانه‌هایش را دادم
کافی‌ست!

 

[mobina01]

جزیره‌ای‌ست عشق تو
که خیال را به آن دسترسی نیست،
خوابی‌ست ناگفتنی، تعبیر ناکردنی

به‌راستی عشق تو چیست؟
گل است یا خنجر؟
یا شمع روشنگر؟
یا توفان ویرانگر؟
یا اراده‌ی شکست‌ناپذیر خداوند؟

تمام آنچه دانسته‌ام
همین است؛
تو عشق منی
و آنکه عاشق است،
به هیچ چیز نمی‌اندیشد...

 

[mobina01]

دلتنگ توام
مرا بیاموز چه‌طور دلتنگت نباشم
چه‌طور باید ریشه‌ی عشقِ تو را از اعماق جانم برکنم؟
بیاموزم چگونه اشک در کاسه‌ی چشم‌ می‌میرد
بیاموزم قلب‌ها چه‌طور می‌میرند
و شور و‌ شوق وجودِ آدمی
چگونه خودکشی می‌کند؟

 

[mobina01]

آرزو می کردم که تو از آن من بودی

در روزگاری که بر گل ستم نبود

بر شعر

بر نی
و بر لطافت زنان

اما افسوس
دیر رسیده ایم
ما گل عشق را می کاویم
در روزگاری که عشق را نمی شناسد.

 

[mobina01]

تو را بسيار دوست دارم
و رويای من اين است که مرا
در پيراهنی نو مبهوت کنی
و با عطری تازه ، ديدگاهی تازه
و رويای من اين است
که بارانی از شط بلند پرسش ها
بر من بباری
و چون خوشه گندم از پارچه ناز بالش بشکفی
تو را بسيار دوست دارم
و می دانم که نمی دانی
و مسئله اين است...

 

[mobina01]

چه می‌شد اگر خدا

آن که خورشید را

چون سیب درخشانی

در میانه‌ی آسمان جا داد ،

آن که رودخانه‌ها را

به رقص در آورد ...

و کوه‌ها را بر افراشت ،

چه می شد اگر او ،

حتی به شوخی

مرا و تو را عوض می‌کرد !

مرا کمتر شیفته

تو را زیبا کمتر....

 

[mobina01]

طولش نمی دهم

چرا که عشق،

روشن و مختصر است.

من هلاک کسی چون توام

که روزی از راه برسد

 

[mobina01]

عشق ، دل به دریا زدنی ست بی کشتی
و دانستنِ وصال دور از دست
عشق
لرزش انگشتان است
و لب های فروبسته ی غرق سوال
عشق رود غم است در اعماق وجودمان
که پیرامونش تاکها و خارها می رویند
عشق همین است.....