{اطلسِ زوال} اثر •ریپِر کاربر انجمن رمان بوک•

[نهـنگـ]

در این بُعدِ زمان، تنها چیزی که سرعت نمی‌گیرد، یادِ توست؛ همیشه در نقطه‌ی اوجِ خاطرات ثابت مانده است.
من، آن سیاره‌ی سرگردانی هستم که مدارِ اصلی‌اش را از دست داده و در خلأی بی‌پایان سرگردان است.
این دل، دیگر ظرفیتِ نگهداریِ هیچ شورِ جدیدی را ندارد؛ همه‌ی گنجایشش، به تلخیِ تو پر شده است.
امید، آخرین دروغِ دلپذیری بود که به خود گفتم؛ دروغی که از صبحِ روز بعد، از اعتبار ساقط شد.
تراژدیِ من، در این است که می‌دانم تو، بهترین نسخه‌ی جهان برای من بودی و این بهترین، هرگز مال من نخواهد بود.​

 

[نهـنگـ]

اکنون، تنها می‌توانم بر این ویرانه‌ها بایستم و فاتحه‌ی آن رؤیاهای مشترک را که مجالِ تحقق نیافتند، بخوانم.
احساس می‌کنم که روحی در من است که متعلق به جهانِ دیگری بود و به اشتباه، در این جسمِ فانی محبوس شده است.
چشمانم، دو دریچه‌ی بسته‌ی سنگی‌اند که نورِ خورشیدِ حضورِ تو، آن‌ها را برای همیشه تاریک ساخته است.
عشق، آن اسطرلابِ پیچیده‌ای بود که برای نقشه‌کشیِ قلبِ تو ساخته شد، اما اکنون فقط به نمایشِ انحرافات می‌پردازد.
من، پادشاهی هستم که بر تختِ غم سلطنت می‌کنم؛ و تنها رعیتِ وفادارم، سایه‌ی وهم‌آلودِ توست.​

 

[نهـنگـ]

این انتظارِ بی‌پایان، شبیه به ایستادن زیرِ بارانی است که هرگز نمی‌خواهد بند بیاید و هرگز نمناک نمی‌کند.
تو، آن نقطه‌ی تعلیق در اثرِ نیروی جاذبه بودی که در محاسباتم، تمامِ معادلات را به هم ریخت.
هر شب، قبل از خواب، یک پندارِ زیبا از تو می‌سازم و آن را به عنوان آخرین دارویِ خواب‌آور می‌نوشم.
این حسرت، اکنون مانند یک رشته‌کوهِ عمیق در قلبم است؛ غیرقابل عبور و هرگز به یخبندانِ کامل نمی‌رسد.
دنیا، برای من، پس از تو به دو نیم تقسیم شد: «زمانِ حضور» و «زمانِ پوچیِ پس از تو».​

 

[نهـنگـ]

اگر زمان، ماده بود، بخشِ بزرگی از آن را صرفِ دوختنِ شکافِ میانِ من و تو می‌کردم.
تو، مانند یک کتیبه‌ی باستانی بودی که رمزگشایی‌اش، تنها توسط یک روحِ همزاد ممکن بود.
چگونه می‌توانم با واقعیت کنار بیایم، وقتی که تمامِ واقعیتِ من، در انحصارِ تو باقی مانده است؟
این دلتنگی، ماهیتِ یک انفجارِ آهسته دارد؛ هر لحظه بزرگ‌تر، اما هرگز شنیدنی نیست.
من، مانند یک سازِ زهیِ رها شده هستم؛ سیم‌هایم کشیده شده‌اند، اما هیچ دست و پنجه‌ای برای نواختن نیست.​

 

[نهـنگـ]

هر روز، تلاش می‌کنم تا جایگاهِ تو را در قلبم به یک یادبودِ تاریخی تقلیل دهم، اما هرگز موفّق نمی‌شوم.
این تنهایی، نه یک اتاقِ خالی، بلکه یک سَمت‌سو بودنِ اجباری در جهان است؛ عدمِ تعادلِ مطلق.
تو، آن تکه‌ی ابرِ پر از رعد بودی که در آسمانِ خشکِ من گیر افتاد و هرگز باران نشد.
باور کن، من از سکوتِ تو، آوازی پیچیده‌تر از هر شعری سرودم؛ آوازی که تنها برای گوشِ تو ساخته شده بود.
ما، دو رودخانه بودیم که باید در اقیانوسی واحد به هم می‌پیوستیم؛ اما در بسترِ خشکِ سرنوشت، تبخیر شدیم.​

 

[نهـنگـ]

احساس می‌کنم در لابه‌لای لایه‌های مختلفِ تاریخ گیر افتاده‌ام؛ در زمانی که تو بودی و اینک که نیستی.
این عشق، هرگز به مرحله‌ی بلوغ نرسید؛ همیشه در مرحله‌ی شکوفه‌ی شکننده باقی ماند و پژمرد.
ای کاش می‌توانستم از این هولِ دائمی رها شوم؛ هولِ ندانستنِ پایانِ این فصلِ بی‌پایانِ انتظار.
نگاهِ من، اکنون به یک فیلترِ تاریک تبدیل شده؛ هر چیزِ زیبایی که می‌بینم، پیش از عبور، رنگ می‌بازد.
تراژدیِ اطلسِ زوال، نقشه‌ی شکستنِ تمامِ آن چیزهایی است که برای حفظِ تو، بنا شده بودند.​

 

[نهـنگـ]

من، هرگز از تو نرنجیده‌ام؛ تنها از خود دلگیرم که نتوانستم نگهبانِ درخشندگیِ تو باشم.
این قلب، دیگر عضوی تپنده نیست؛ یک سنگِ مرمرِ سرد است که تصویرِ تو بر آن حک شده است.
هر شب، در خواب، تلاش می‌کنم تا زمان را در لحظه‌ی لبخندت منجمد کنم، اما او هم تابعِ قوانینِ تو بود.
عشقِ ما، شبیه به یک سازه‌ی هندسیِ پیچیده بود که هرگاه یک ضلعش را محکم می‌کردم، ضلعِ دیگر فرومی‌ریخت.
اکنون، جهان برای من تنها یک پس‌زمینه است؛ تو، تصویرِ پیش‌زمینه بودی که با رفتنت، همه چیز را تیره کرد.​

 

[نهـنگـ]

من، شاهدِ زوالِ تدریجیِ زیباییِ هر چیزِ دیگری در جهان هستم، زیرا معیارِ زیبایی، با تو رفت.
این خاطرات، چون کریستال‌های نمک در بسترِ روحم ته نشین شده‌اند؛ شورشان هرگز فروکش نمی‌کند.
تو، آن مفهومِ «لنگرگاهِ امن» بودی که اکنون کشتیِ وجودم بی‌لنگر، به هر سو رانده می‌شود.
تلاش می‌کنم تا این اندوه را به یک اثرِ هنریِ بزرگ بدل سازم، اما جوهرِ قلمم، تنها اشکِ شور است.
زندگی، اکنون برای من شبیه به یک پارادوکسِ اقلیدسی است؛ خطوطی موازی که هرگز نباید به هم می‌رسیدند.​

 

[نهـنگـ]

هرگاه آسمان ابری می‌شود، گمان می‌کنم این‌ها ابرهایِ اشک‌هایِ جمع شده‌ی تو هستند که بالاخره رها شده‌اند.
من، نگهبانِ دروازه‌ای هستم که تو از آن عبور کردی و آن را برای بازگشتِ ابدی، قفل کردی.
این دلتنگی، چون یک اثرِ مغناطیسیِ قوی عمل می‌کند؛ هر چه دورتر می‌شوم، نیروی جاذبه‌ات قوی‌تر می‌شود.
ای کاش می‌دانستم چگونه می‌توانم این حجم از انتظارِ غیرمنطقی را از دوشِ خویش بردارم.
تو، مانند یک کتابِ ممنوعه بودی؛ خواندنِ تو، به قیمتِ تبعیدِ ابدیِ من از بهشتِ رضایت تمام شد.​

 

[نهـنگـ]

هرگاه به آینه‌ای نگاه می‌کنم، می‌بینم که چین و چروک‌های زمان، با سرعتی غیرعادی بر چهره‌ام نقش بسته‌اند.
عشقِ ما، یک رویدادِ تکینی بود؛ لحظه‌ای که تمامِ قوانینِ فیزیکِ عشقِ معمولی را در خود خلاصه کرد.
اکنون، هر کلمه‌ای که می‌گویم، مانند صدای قدم‌هایی است که بر شن‌های ساحلیِ متروک گذاشته می‌شوند.
من، محکوم به زندگی در سایه‌سارِ خاطره‌ای هستم که از نورِ خورشیدِ واقعی، روشن‌تر است.
این زخم، چون یک گودالِ گرانشی عمل می‌کند؛ تمامِ توجه و انرژیِ من را به سمتِ فقدانِ تو می‌کشاند.​