رها شده [الماس منهزم] از «NILOFAR کاربر انجمن رمان بوک»

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

الماس منهزم همان اشک‌هایم بود... .
با رفتنت گویی... گویی با دستانت؛
چنان آن‌ها را منهزم کردی که
کنون لحظه تیکه‌های اشک‌هایم را در کنار هم می‌چینم تا شاید چهره‌ام را ببینم... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

الماس آسمانی رنگ،
همچون سیاهی اغبر تاریک در وجودم قالب کرده است!
با هر بار دوری از روح دمیده‌ات؛
اغبری سنگین به تاریکی الماس افزوده می‌شود... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

با صدای‌ فلوت آهنگ‌ها؛
قلبم گویی فلوت و صدایت را در هم آمیخته می‌کند
و درون ذهنم شروع به پخش می‌کند!
گویی تو برای من می‌خوانی
و من ناشنوای صدایت می‌شوم... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

قطره‌های بلوی را در دست می‌گیرم!
الماس‌های منهزم درون دستانم،
به قدری تکه‌تکه شده‌اند... که
گویی می‌خواهند رگ‌های برجسته را
از آن بیخ ببرند.​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

اغبر سیاه درون چشمانت،
با آن روشنایی آمیخته به آن مردمک زیبا
به قدری برایم دلنشین شده است؛
که گویی نمی‌خواهم... نمی‌خواهم
از آن رویای رویاهایم دست بکشم... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

تار موهای اغبرم تمام دار و ندارم بود!
آری دلبرجان... !
مطمئناً مرا تعویذ کرده بودی که؛
در پخش دلتنگی‌ات اغبری به روشنایی تعویذ افزوده می‌شود! ​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

رعشه بر میفکند آذرخش درخشش تو!
آن‌گاه که صدایت برایم همچون؛
نوری از سوی دلتنگیت باشد... .
گویی مرا در الماست زندانی می‌کنی،
که نمی‌توانم فریاد سر دهم.​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

نفس‌هایم گویی کربن تنفس می‌کند!
گویی چنان در الماس زندگی‌ات؛ اغبر گشته‌ای که نفس‌هایت تاریکی می‌خواهند.
گویی برای تو هم تاریکی آسان گشته است... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

صدایت گویی برایم آلارم بیداری‌ست!
آری!
گویی تو با صدای درون مغزم چنان بیعت کرده‌ای؛
که در خواب و بیداری درون مغزم قهقهه‌ی صدایت را پخش می‌کنند... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

روزها پشت سر هم فرود می‌آیند!
چگونه با رفتنت گریستن اشک‌هایم را قهقهه‌ی مستانه دادی؟
چگونه دلتنگی‌ها روز‌ها را به امید تو می‌گذارنند و تو به دور از این‌ها هستی!​