مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

مرا در عشق بهبودی نمانده است
ز سودای بتان سودی نمانده است


دلم رفته است و آهی مانده بر جای
از آن آتش بجز دودی نمانده است


سر آمد روز عیش و یادگارش
بجز دلق می آلودی نمانده است


طبیب از ما عنان بر تافت، گویی
که هیچ امید بهبودی نمانده است


بکش تیغ جفا در خون شاهی
کز اینش بیش مقصودی نمانده است

 

[MHP]

ابرو ز من متاب، که دل دردمند تست
تیری که خورده ام ز کمان بلند تست


آباد، کشوری که تویی شهریار آن
آزاد، بنده ای که گرفتار بند تست


زلفی بتاب رفته و ابرو گره زده
بیچاره آنکه صید کمان و کمند تست


ای واعظ این حدیث کجا قول ما کجا
هنگامه برشکن، که نه هنگام پند تست


فرموده ای که شاهی از این در کمینه ایست
مپسند بروی اینهمه غم گر پسند تست

 

[MHP]

چشم ستمگرت که بخون در کمین نشست
تیغی کشیده، در ره مردان دین نشست


با روی آتشین چو گذشتی ببوستان
گل را ز انفعال، عرق بر جبین نشست


سرو سهی که خاسته بود از چمن بناز
چون دید شکل قد ترا، بر زمین نشست


چون لاله داغدار، جهانی ز خط یار
کان سبزه بر کنار گل و یاسمین نشست


در خون نشست شاهی مسکین ز عشق تو
بیچاره چونکه با تو نشست، اینچنین نشست

 

[MHP]

جفای تو بر دل بغایت خوشست
ز شه بر رعیت رعایت خوشست


از آن غمزه و لب به پیش خیال
گهی شکر و گاهی شکایت خوشست


به دشنام تلخم مسوز ای رقیب
که از لعل یار این حکایت خوشست


خطت آیت حسن و لب وقف آن
به سرخ و سیه وقف آیت خوشست


بخونریز عاشق بهانه مجوی
که قتل چنین بی جنایت خوشست


کرامت به رندی بدل کرد شیخ
که در ملک عشق این ولایت خوشست


بهر بیت شاهی نظر کن، ببین
کش آغاز، خوب و نهایت، خوشست

 

[MHP]

خلق را دلها کباب از چشم پر خون منست
در جگر صد پاره از اشک جگر گون منست


خاک آن کو را بخون آبی زدم، لیکن هنوز
شرمسارم زانکه خاک او به از خون منست


مهر نگشادم جراحتنامه های سی*ن*ه را
لیک عنوان درون احوال بیرون منست


کارم از تشویش عقل آمد بجان، ساقی کجاست؟
تا پی رندی روم، کان رسم و قانون منست


سنگ طفلان خورد شاهی سالها در کوی تو
تا ببازی یکرهش گفتی که: مجنون منست

 

[MHP]

مرا سری است که بر خاک آستانه اوست
چو تیر غمزه کشد جان و دل نشانه اوست


شب دراز چه پرسی که چیست حالت شمع؟
دلیل سوز دلش رنگ عاشقانه اوست


در این صحیفه نخواندم خط خطا، زانرو
که هر چه مینگرم نقش کارخانه اوست


عجب مدار که خواب اجل برد ناگه
مرا که شب همه شب گوش بر فسانه اوست


سرود مجلس اگر نیست گفته شاهی
چگونه دیده خلقی تر از ترانه اوست؟

 

[MHP]

گر نمیسوزد دلم، این آه درد آلود چیست؟
آتشی گر نیست در کاشانه، چندین دود چیست؟


عاقبت چون روی در نابود دارد بود ما
اینهمه اندیشه بود و غم نابود چیست؟


ناوک آن غمزه هر ک.س راست، ما را هم رسد
چون مقدر گشت روزی، فکر دیر و زود چیست؟


درد دل را نیست بهبودی ز تشخیص علاج
ای طبیب، آخر بگو درد مرا بهبود چیست


گر نه از بهر ربا پوشیده ای این خرقه را
زاهد خودبین بگو، این قلب زراندود چیست


یک شب ای آرام جان زان زلف سرکش بازپرس
کز پریشانی دلها آخرت مقصود چیست؟


محنت شاهی و تعظیم رقیبان تا بکی؟
بندگانیم، این یکی مقبول و آن مردود چیست؟

 

[MHP]

با طره تو سنبل شوریده حال چیست؟
جاییکه ابروی تو نماید، هلال چیست؟


تا بر درت طریق گدایی گرفته ام
دانسته ام که سلطنت بیزوال چیست


حالا بوصل تو فلکم عشوه میدهد
تا بخت خوابناک مرا در خیال چیست


مرغان باغ را چو نسیمی کفایتست
با گل بگوی کین همه غنج و دلال چیست؟


با آنکه باختیم سر اندر رهش چو گوی
روزی نگفت شاهی شوریده، حال چیست

 

[MHP]

کدام دل که ز عشقت اسیر محنت نیست؟
کدام سی*ن*ه که از داغ تو جراحت نیست؟


طبیب چاره دل گو مساز و رنج مبر
که ناتوان مرا آرزوی صحت نیست


به قول ما می روشن نمی کشد زاهد
درون تیره دلان قابل نصیحت نیست


اگر لطایف غیبت هواست، ای صوفی
بنوش باده، که حاجب به رقص و حالت نیست


چو من به کوشش واعظ کسی نخواهم شد
بگو تردد ضایع مکن که منت نیست


بمجلسی که سخن زان لب و دهان گذرد
حدیث غنچه مگویم، که هیچ نسبت نیست


خیال روی تو تا نقش بسته ام در دل
دگر هوای بتانم بهیچ صورت نیست


دلا مدار ز ابنای دهر چشم وفا
که در جبلت این همرهان مروت نیست


به ناله دردسر خلق میدهد شاهی
ز کوی خویش برانش، که اهل صحبت نیست

 

[MHP]

کدام عشوه که در چشم پر خمار تو نیست
کدام فتنه که در زلف تابدار تو نیست


درون سی*ن*ه ز داغ کهن نشان جستم
بهیچ گوشه ندیدم که یادگار تو نیست


بعشوه مرغ چمن را فریب ده ای گل
در این قفس که منم بوی نوبهار تو نیست


بیاد لعل بتان از سرشک خون ای دل
چه آرزوست که امروز در کنار تو نیست


دلا عنان ارادت بدست دوست سپار
در این مقام چو کاری باختیار تو نیست


هوای عشق چو کردی دلا ز روز نخست
هزار بار بگفتم: مکن که کار تو نیست


اگر چه در ره عشق تو خاک شد شاهی
هنوز بر دل آزرده اش غبار تو نیست