مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

اگر چه خاک درت ز آب دیده گل کردم
خوشم که سی*ن*ه به داغ تو متصل کردم


زمانه روزی من کرد گریه های فراق
ز بسکه خنده بر افتادگان دل کردم


دلم که لاف صبوری زدی باول کار
به پیش روی تواش بارها خجل کردم


بشکر آنکه گه کشتنم نمودی روی
سگان کوی ترا خون خود بحل کردم


سرای دیده شاهی نه جای هر صنمی است
کش از خیال تو بتخانه چگل کردم

 

[MHP]

ای خسته ز تو روان مردم
چشم تو بلای جان مردم


از سیل دو چشم من به کویت
ویران شده خان و مان مردم


تا رفته سمند او به جولان
از دست بشد عنان مردم


از خیل سگان او شو ای دل
خود را بنما میان مردم


شاهی، ز غمش دهان چه بندی
افتاد چو در زبان مردم

 

[MHP]

بیک کرشمه که بر جان زدی، ز دست شدم
دگر شراب مده ساقیا، که مسـ*ـت شدم


ره صلاح چه پویم، چو عشق ورزیدم؟
به قبله روی چه آرم، چو بت پرست شدم؟


میان مردم از آنرو بلند شد نامم
که زیر پای سگانت چو خاک پست شدم


سرم به حلقه روحانیان فرو ناید
کمند زلف تو دیدم که پای بست شدم


شکسته بسته بود گفتگوی من، شاهی
چنین که بسته آن زلف پر شکست شدم

 

[MHP]

چو نتوانم که در خیل غلامانت کمر بندم
روم در کنج محنت در بروی خویش در بندم


من آن صیدم کز آهوی تو در دل تیرها دارم
گرم دولت بود، خود را به فتراک تو بر بندم


ز ضعف دل چو سویت میفرستم نامه، میخواهم
که روزی خویش را بر بال مرغ نامه بر بندم


ترا کز عشق سوزی نیست، سرو و گل تماشا کن
مرا باری نماند آن دل که بر یار دگر بندم


فدای تیغ جانان کن سر سودا زده، شاهی
که میخواهم که با او عهد و پیمانی ز سر بندم

 

[MHP]

مهی شد کان رخ زیبا ندیدم
نشانی زان گل رعنا ندیدم


شبی دیدم سر خود پیش پایت
ز شادی پیش زیر پا ندیدم


تو تا ننمودی آن رخ، بودم آزاد
ترا دیدم، دگر خود را ندیدم


شدم خاموش در وصف دهانت
که از تنگی سخن را جا ندیدم


چه افتادت به عشق اینبار، شاهی
ترا هرگز چنین رسوا ندیدم

 

[MHP]

خوش آن شب کان مه رخسار و زلف پر شکن دیدم
بهار عارضش را سبزه بر گرد سمن دیدم


بر این جان بلاکش، ک.س نکردست آنچه من کردم
از این چشم سیه رو، ک.س مبیناد آنچه من دیدم


غبار کوی او را میشنیدم کحل بینایی
بحمدالله نمردم تا بچشم خویشتن دیدم


نیامد خوشگوارم شربت عیشی در این مجلس
که چون گل عاقبت بگریستم چندانکه خندیدم


مگو: شاهی غم دل با دهان او چرا گفتی
نیاز خویش کردم عرضه، چون جای سخن دیدم

 

[MHP]

من ار پیش یار آبرویی ندارم
ز خاک درش ره بسویی ندارم


بزندان دوری بسازم ضروری
چو از گلشن وصل بویی ندارم


ببخشای اگر پیش راهت نهم روی
که جای دگر راه و رویی ندارم


ز خار غمم خسته چون بلبل دی
از آن با گلی گفتگویی ندارم


مگو عاقبت خون شاهی بریزم
که من خود جز این آرزویی ندارم

 

[MHP]

هر زمان از بیخودی خواهم که آن رو بنگرم
چون رسم نزدیک نتوانم که آنسو بنگرم


در سجود افتم چو بینم قبله دیدار او
رخ نهم بر خاک کان محراب ابرو بنگرم


هر کجا روی نکو یابم نشان، آنجا روم
وندر آن صورت ترا بینم، چو نیکو بنگرم


آنکه پهلو میزند ابروی او با ماه نو
تا کیش با دیگران پهلو به پهلو بنگرم


حد شاهی نیست بر خاک درش ره یافتن
من همان بهتر که از دور آن سر کو بنگرم

 

[MHP]

خوش آن عیدی که اول دیده بر روی تو اندازم
ز ماه نو نظر بر طاق ابروی تو اندازم


چو باد افتان و خیزان هر طرف سرگشته آنم
که گردم خاک و خود را بر سر کوی تو اندازم


چه حاصل زانکه آیم بگذرم هر ساعت از پیشت
چو نتوانم که از حیرت نظر سوی تو اندازم


چو ماه نو شد از غم پهلویم، در اشتیاق آن
که خود را در نماز عید پهلوی تو اندازم


ز دود دل سیه شد نامه شاهی، نه از خطت
چو خود سوزم، چه تهمت برخم موی تو اندازم

 

[MHP]

هر شب از مستی به سوی خانه ره گم می‌کنم
نقد هستی وقف بر خمخانه و خم می‌کنم


هر شب از سوز درون بر حال بیماری خود
گاه می‌گریم چو شمع و گه تبسم می‌کنم


می‌کنم هر لحظه در پیش سگانت جای خویش
خودنمایی بین که من در پیش مردم می‌کنم


خواهم اندر پایت افتم، دامنت گیرم به دست
چون ترا دیدم، ز شادی دست و پا گم می‌کنم


گفته‌ای: شاهی، بر این در کیست با چندین فغان
داد خواهم، بر در سلطان تظلم می‌کنم