مجموعه اشعار امیر شاهی

[MHP]

عیسی دم است یار و دلم ناتوان از او
آن به که درد خویش ندارم نهان از او


بر ره چو دید چهره زردم، بناز گفت،
تا چند دردسر کشد این آستان از او


عاشق که دم زند ز وفا، خون بریزیش
ور جان کشد بر تو، برنجی بجان از او


قمری ز بسکه ناله و فریاد کرد دوش
تا صبحدم بخواب نشد باغبان از او


دلبر شکست عهد و ز یاران بتافت روی
ما را بهیچ روی نبود این گمان از او


وقتی به ناز بالش گل تکیه گاه داشت
بلبل که یاد می نکند این زمان از او


شاهی که بی تو سوخت، ببین داغ بر دلش
خود سالها رود که نبینی نشان از او

 

[MHP]

ای غنچه را خون در جگر، از لعل رنگ آمیز تو
عشاق را جان در خطر، از صلح جنگ آمیز تو


رویت مه ناکاسته، خط سبزه نوخاسته
شکل غریب آراسته، نقاش رنگ آمیز تو


گفتی: گل وصلی دهم، خاری ندیدم از تو هم
ای دور از آئین کرم، لطف درنگ آمیز تو


گاهی زنی سنگ جفا، گه طعن و دشنام از قفا
باد است و گل دیوانه را، دشنام سنگ آمیز تو


شاهی برو زین آستان، از در چو راندت دلستان
خود عار میدارد جهان، از نام ننگ آمیز تو

 

[MHP]

ای در درون خسته نشان خدنگ تو
جانم جراحت از مژه تیز چنگ تو


گر لطف مینمائی وگر تیغ میزنی
گردن نهاده ام چو اسیران به جنگ تو


ما خود فتاده ایم، ز ما برمدار دل
ای خاکسار گشته سر ما به سنگ تو


ای تازه گل که رشک بهارست عارضت
خالی مباد این چمن از آب و رنگ تو


شاهی، ز ننگ بود که نامت نبرد یار
آری، حجاب راه تو شد نام و ننگ تو

 

[MHP]

رخ تو رشک مه و آفتاب شد هر دو
به خنده لعل تو نقل و شراب شد هر دو


چو دور شد لب و چشم توام ز پیش نظر
ز دیده و دلم آرام و خواب شد هر دو


متاع صبر و سلامت که داشتم زین پیش
فدای نغمه چنگ و رباب شد هر دو


ز بسکه سیل دمادم ز دل به دیده رسید
ببین که خانه چشمم خراب شد هر دو


دل شکسته و جانی که بود شاهی را
در آن سلاسل پر پیچ و تاب شد هر دو

 

[MHP]

ای باد صبحدم، خبر یار من بگو
با بلبل از شمایل سرو و سمن بگو


اندوه بلبلان خزان دیده، ای صبا
در نوبهار با گل و با نسترن بگو


لعل ترا لطافت عیسی است در نفس
من مردم، از برای خدا یک سخن بگو


چون عشق از این سرود نهان پرده برگرفت
گو خاص و عام بشنو و گو مرد و زن بگو


شاهی، بلا و محنت جانان مگو به غیر
گر مرد عشقی این همه با خویشتن بگو

 

[MHP]

زهی از خطت نرخ عنبر شکسته
قدت سرو را دست بر چوب بسته


غباریست خطت نشسته بر آن لب
بلی، خط یاقوت باشد نشسته


ز خرمای وصل تو ذوقی نیابند
کسانی که از خار گردند خسته


دلم بسته شد در شکنهای زلفت
از آنروی گشتم چنین دلشکسته


تو جایی که باشی، که باشند خوبان؟
ز خاشاک با گل نبندند دسته


در این باغ، روزی که نارسته بودم
چو لاله نبودم ز داغ تو رسته


دل شاهی از زلف خوبان هراسد
چو آهوی از دام صیاد جسته

 

[MHP]

منم با درد همزانو نشسته
ز ملک عافیت یکسو نشسته


کجا رفت آنکه میگفتیم شبها
غم دل با تو رو در رو نشسته؟


درون دل خیال قامتت، راست
مرا تیری است در پهلو نشسته


منم پیوسته در سودای زلفت
ز غم سر بر سر زانو نشسته


مرا گفتی: بر این در کیست شاهی
غباری بر سر این کو نشسته

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

مائیم و دلی ز دست رفته
در پای فتاده، پست رفته

در کوی تو پارسا رسیده
وز پیش تو بت پرست رفته

ز افتاده دل منت چه خیزد
قلبی به هزار دست رفته؟

مائیم ز دست دل در این کوی
هشیار رسیده، مسـ*ـت رفته

امید قرار نیست شاهی
از صبر دلی که هست رفته

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

ساقیا، لطفی بکن جامی بده
درد ما را یکدم آرامی بده

میکنم عرض نیازی پیش تو
گر جوابی نیست، دشنامی بده

سر فدای تیغ تست، ای جان بیا
قصه ما را سرانجامی بده

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

ما چو دوریم از برت، آخر گهی
نامه ای بنویس و پیغامی بده

چند سوزی شاهی دلخسته را
گاهگاهش وعده خامی بده