نقد و بررسی بازی‌ها بررسی بازی Starfield؛ رویای ۲۵ ساله بتسدا

[ممد صنوبر]

بخش شوتر گیم‌پلی را اندکی قبل تا حدی یگانه خواندیم که شاید فکر کنید دستاوردهای دیگری در این بازی وجود ندارند یا برای فرمت بازی‌سازی بتسدا چندان بزرگ نیستند. مسلماً کذب محض است اگر عملکرد فنی بازی را در مقایسه با آثار قبلی همین سازنده، در این تحسین و تمجیدها جا ندهیم. بالاخره بتسدا موفق به ساخت عنوانی شده که شما را به خاطر باگ‌هایش آزرده خاطر نمی‌کند یا لاقل من را آزار نداد.

 

[ممد صنوبر]

باگ‌هایی که من با آن‌ها مواجه شدم، در مقابل چیزی که بتسدا عادت به باقی گذاشتن آن‌ها داشت، هیچ نیست. یک بار گردن و سر یکی از شخصیت‌های همراه من کاملاً نامرئی شد و تا یکی دو ساعت به همین شکل ادامه داشت. در بخشی از تجربه‌ام، یکی دیگر از شخصیت‌های همراه من در بخش فوقانی سفینه فرو رفت و در ادامه، چند بار هم در زاویه سوم شخص، حین راندن سفینه، خارج از فضای قابل استفاده آن و در فضا دیده شد. برخی از NPCها مخصوصاً در Akila City حین ارائه نظر خودشان، قدم زدند و به قدری فاصله گرفتند که اساساً حتی در دیدرس من هم نبودند. هیچ کدام چیزی نبودند که تجربه بازی من را از بین ببرند. به هر حال ممکن است این مورد برای شما متفاوت ظاهر شود.

 

[ممد صنوبر]

آیا می‌توان این را برای ثبات و عملکرد فنی بازی هم گفت؟ مشخص است که جاه‌طلبی ساخت چنین فضای عظیمی، استارفیلد را تشنه قدرت سخت‌افزارهای ما کرده است. نرخ فریم بازی در محیط‌های باز همیشه به سمت پایین تمایل دارد و رایانه‌ای که نتواند نیازهای این اثر را مهیا کند و حتی بسیاری از کانفیگ‌هایی که می‌توانند، محکوم به تنبیه هستند. به هر نحو، در بدترین حالت همان نرخ ۳۰ فریمی که در کنسول‌ها قفل است، تا حد زیادی در سیستم‌هایی که با مشخصات مورد نیاز رسمی بازی تطابق دارند، حفظ می‌شود.

 

[ممد صنوبر]

نرخ فریم بالاتر به محض ورود به محیط‌های بسته بازیابی می‌شود و اگر روی تصویر حساس هم نباشید، به شدت ساده متوجه تغییر تجربه خود خواهید شد و تاثیر بازی کردن با نرخ بالاتر از ۳۰ را درک می‌کنید. تشنگی بازی تا این حد و اندازه و در عین حال باقی بودن صفحات لودینگ و عدم ارائه تجربه واقعی فرود و خروج از سیارات دست و پای بتسدا را تا حد زیادی برای دفاع کردن از بهینه‌سازی بازی می‌بندد. استارفیلد عنوان سنگینی برای رایانه‌های شخصی است که من مشکلات بهینه‌سازی آن را توجیه‌پذیر نمی‌دانم و باور دارم که فشار بیش از اندازه‌ای را بر سخت‌افزار روا می‌دارد

 

[ممد صنوبر]

در بازی یاد شده که روی محاسبات حساسیت دارد، معمولاً NPCها هیچ اهمیتی به رفتار شما ندارند. آن‌ها گاهی اوقات به دنبال شما می‌دوند تا مطمئن شوند در اتاق پشتی، چیزی را زیر بغل نخواهید زد. در خصوص شلیک‌های تصادفی چطور؟ یا درباره پرش‌های شما که با پک‌ها انجام می‌شوند؟ آن‌ها چشم‌هایشان را می‌بندند، گوشی برای شنیدن ندارند و به روتین عادی زندگی خود ادامه می‌دهند که بتسدا بیش از یک دهه بر آن‌ها اصرار می‌کند تا باور کنیم مغزی هم در سر آن‌ها نیست و این جهان، تماماً به دنبال فریفتن ما از یک توهم پویایی است.

 

[ممد صنوبر]

وقتی در داستان یک NPC از شما درخواست می‌کند از این سیاره به یک سیاره دیگر در یک منظومه مجزا یک نامه عاشقانه را حمل کنید و در همین حال توانایی واکنش به چیزی که شاید جانش را تهدید کند ندارد، نمی‌توان از پویایی و منطق داستانی حتی با استانداردهای بتسدا سخن گفت. بتسدا سبک خاص خودش را برای استارفیلد دارد اما ما چیزی به نام «استاندارد» داریم که برای هیچ شرکتی فورجه قائل نمی‌شود. این نقص و کوتاهی‌ها شبیه سازش‌هایی نیستند که بتوانیم با برچسب زدن روی ژانر RPG تحمل کنیم و انتظار داشته باشیم جهان‌سازی و جو بازی بی‌ضربت بماند.

 

[ممد صنوبر]

اما گاهی اوقات واقعاً خوش‌حال خواهید شد که شخصیت همراه شما به درستی از پلتفرم‌ها عبور می‌کند و پا به پای شما می‌تواند در سیارات، معادن و برخی سازه‌های دیگر، به پایین و بالا و بین اتاق‌ها جا به جا شود. نه فقط بتسدا، بلکه دو جین استودیوی بازی‌ساز عظیم‌الجثه وجود دارند که در طراحی الگوریتم حرکت شخصیت‌های همراه به حالت آرمانی نزدیک هم نشده‌اند. حال بتسدا را داریم آن هم در عنوانی که پیمایش عمودی در کار است، یک موفقیت بزرگ را کسب می‌کند و از مسئله گذشته خود در این زمینه درس می‌گیرد

 

[ممد صنوبر]

تمایز و تفاوت جاذبه حتی بدون حضور شخصیت‌های جانبی نیز در سیاره‌ها جالب از آب درآمده‌اند. مقدار فاصله‌ای که می‌توانید با هر پرش از سطح بگیرید، حالت پرتاب و از بین رفتن تعادل دشمنان، حرکت آن‌ها به طرفین، واکنش‌شان بعد از گلوله خوردن، مرگ و سقوط آرام، همه نشان می‌دهند که بتسدا تلاش‌های شبانه روزی و بی‌وقفه‌ای برای این جنبه‌های بازی در نظر گرفته است. معلق شدن شما در فضا دقیقاً بر مبنای قوانین فیزیک است.

 

[ممد صنوبر]

انفجارها جدای از جلوه‌های بصری و شنیداری واقع‌گرایانه، در سناریوهای مختلفی که در جهان استارفیلد رخ می‌دهند، رابطه صحیح یک شی منفجر شونده، موج انفجار و چگونگی پرتاب اشیا را به درستی شبیه‌سازی می‌کند. در یک مثال دیگر، اشیا نسبت به قدرت‌هایی که استفاده می‌کنید واکنش نشان می‌دهند. یکی از قدرت‌ها برای از بین بردن جاذبه در اطراف شما است. هنگام فعال کردن این قدرت، اشیای محیط نیز واکنش نشان می‌دهند و معلق می‌شوند

 

[ممد صنوبر]

مواردی هم وجود دارند که برخی شاید آن‌ها را قابل ملاحظه در نظر نگیرند. این حقیقت که شیشه‌های بی‌اثر بر محیط (منظور آن دسته هستند که راه‌های دسترسی به مکان‌ها و تغییر کوئست‌ها را ندارند و در صورت تغییر نیز می‌توانستند جزوی از مکانیک و ساختار روش جانبی انجام مراحل بازی شوند) یا برخی اشیای تزئینی و بی‌ارزش یا غیرقابل برداشت، تخریب‌پذیر نیستند حداقل برای من عجیب است اما هیچ تاثیری بر ارزیابی نهایی‌ام نداشتند