نقد و بررسی بازی‌ها بررسی بازی Starfield؛ رویای ۲۵ ساله بتسدا

[ممد صنوبر]

استارفیلد دستاوردهایی دارد که حداقل نیمی از آن‌ها ستودنی نیستند و نیمه دیگر ما را سرگرم می‌کنند. تعداد خلاقیت‌های بازی حتی از این هم کمتر هستند و نوآوری نتوانسته حتی در مواردی که فرمول سنتی بتسدا جواب نمی‌دهد، خودی نشان دهد.

 

[ممد صنوبر]

ظاهراً هدف در استودیوی بتسدا ساختن چیزی بوده که تحت هر شرایطی نامی از فضا را در خود جا دهد، هر چند اگر نتواند معنایی از آن را به یدک بکشد. ما هنوز نمی‌دانیم شهامت پشت سر گذاشتن چیزی که دیگر جواب نمی‌دهد یا جواب‌های کمی برای دادن دارد یا سوالاتی که اصلاً دیگر وجود ندارند که جوابی بگیرند ولی هنوز مطرح می‌شوند،‌ چرا باید تا این اندازه دهشتناک باشد.

 

[ممد صنوبر]

در پاسخ به سوال ابتدای مطلب، این را بگویم که من از بازی لذت بردم و مطمئن هستم افراد بسیاری آن بیرون از این اثر لذت می‌برند اما این یک مبحث جدا و آن که یک بازی در فراهم کردن محیطی لذت‌بخش، از یک مفهوم معنادار استفاده کند، مبحثی دیگر است. تاد هاوارد و توسعه دهندگان بااستعداد این شرکت تحت هر شرایطی سعی کردند به چیزی که دوست داشتند برسند، فارغ از آن که ما فقط به تشعشی از آن خیره شده‌ایم

 

[ممد صنوبر]

Starfield یک بازی برای «ماجراجویی کردن» تلقی می‌شود که از ترکیب The Elder Scrolls و Fallout با رگه‌های فضایی عجین شده است تا اینکه یک بازی تماماً فضایی با ترکیب المان‌هایی از بازی‌های قبلی شرکت مورد بحث باشد. چه می‌شد اگر بتسدا این کاغذ گرته‌برداری را که ما از آن سخن گفتیم، برای یک بار کنار می‌گذاشت و چیز جدیدی را برای ما می‌کشید که زیر آن طرحی برای الگوبرداری نبود؟ استارفیلد برخی از قدیمی‌ترین مشکلات بتسدا را کنار می‌زند و این کار را انقدر خوب انجام می‌دهد که ما مشکلات اساسی‌تری را در فرمول حساب پس داده آن می‌بینیم. فرمولی که تا مدت‌ها جواب می‌داد اما به یک تغییر نگرش برای تغییرات چندین نگرش نیاز دارد

 

[ممد صنوبر]

منبع اصلی :

سایت گیفما